Ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής είναι μια σύγχρονη μορφή της Πάτμου για την προσωπικότητα του και το ανθρώπινο έργο του δεν μπορούμε να γράψουμε διότι δεν παρουσιάζουμε αυτή την στιγμή την παρουσιάση ενός ατόμου που έχει διαπρέψει στις τέχνες, επιστήμες ή την πολιτική . Αυτό μόνο που μπορούμε να γράψουμε είναι το Πνευματικό Έργο του για να τον γνωρίζουν όλοι οι πολυπληθείς επισκέπτες – αναγνώστες της Online «Φωνής» του Apodimos.com και να τους ενημερώσουμε για ότι πνευματικές παρακαταθήκες άφησε στον κόσμο διαβάζοντας τα πιο κάτω. Τα οποία αναπτύσσονται στους πιο κάτω άξονες Ορισμένα σημεία από την ιστορία του Ιερού Σπηλαίου της Αποκαλύψεως στην Πάτμο που αφορούν το Γέροντα, για να ακολουθήσουν Τι έχουν πει για το έργο του άτομα που τον γνώρισαν , να γευθούμε μετά τις Τρεις συνεντεύξεις από άτομα που έζησαν κοντά του, να γνωρίσουμε τις Πνευματικές παρακαταθήκες που άφησε ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής μιλώντας στα πνευματικά του παιδιά και να μελετήσουμε τις Πνευματικές οδηγίες που άφησε ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής
* Ορισμένα σημεία από την ιστορία του Ιερού Σπηλαίου της Αποκαλύψεως στην Πάτμο που αφορούν το Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή.
Είναι αυτονόητο ότι το Σπήλαιο της Αποκαλύψεως απετέλεσε όχι μόνο τον πρώτο τόπο προσευχής στην Πάτμο, αλλά και τον μέχρι σήμερα σπουδαιότερο. Το όραμα της Αποκαλύψεως της Τριαδικής Θεότητας και η συγγραφή του μοναδικού προφητικού βιβλίου της Καινής Διαθήκης από τον Ηγαπημένο Μαθητή του Κυρίου, εσφράγισαν μυστηριακά τον τόπο αυτό, ώστε ευνόητα να αποτελεί έκτοτε πόλο έλξεως μοναχών, με την συγκλονιστική κατάνυξη την οποία εμπνέει!.
Το 14ο έτος της βασιλείας του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Δομητιανού το 94 ή 95 μ.χ ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εξόριζεται από την Έφεσο στη Πάτμο. Εκεί σύμφωνα με τη παράδοση σε μια σπηλιά που υπάρχει και σήμερα και ονομάζεται «Ιερόν σπήλαιον της Αποκαλύψεως» συνομιλεί με τον θεό και εκείνος του αποκαλύπτει το προφητικό βιβλίο της Αποκάλυψης που ο Ιωάννης καταγράφει με τη βοήθεια του μαθητή του Πρόχορου. «Εγώ Ιωάννης, ο και αδελφός υμών και κοινωνός εν τη θλίψει και βασιλεία και υπομονή εν Χριστώ Ιησού, εγενόμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω, δια τον Λόγον του Θεού και την μαρτυρίαν Ιησού. Εγενόμην εν πνεύματι εν τη Κυριακή ημέρα και ήκουσα οπίσω μου φωνήν μεγάλην ως σάλπιγγος λεγούσης...» . Η παράδοση επίσης υποστηρίζει ότι μέσα στη σπηλιά σχίστηκε ο βράχος και από εκεί, από τρεις μικρότερες σχισμές που συμβολίζουν την Αγία τριάδα, ακούγονταν η φωνή του Θεού όταν υπαγόρευε στον Ιωάννη το κείμενο της Αποκάλυψης. Η σπηλιά διαμορφώθηκε σε λατρευτικό χώρο από τον ιδρυτή της μονής της Πάτμου Όσιο Χριστόδουλο και σήμερα περιλαμβάνει ναό στο νότιο τμήμα του. Σήμερα από την είσοδο των κτιρίων της αποκάλυψης κατεβαίνει κανείς αρκετά σκαλοπάτια και πρώτα μπαίνει στον μικρό ναο που βρίσκεται ακριβώς δίπλα ενσωματωμένος με το σπήλαιο.
Σύμφωνα με τον Κώδικα ΡΠΗ της Πατμιακής Βιβλιοθήκης, η αρχαιότερη ονομασία του τόπου της Αποκαλύψεως ήταν «Κατάπαυσις». Συγκεκριμένα, αναφέρει εν προκειμένω ο Πρόχορος ότι τον παρέλαβε ο Ιωάννης και μετέβησαν « από μιλίου ενός εν τόπω ησύχω λεγομένω Κατάπαυοις. Ην δε εκεί όρος υψηλόν. Ανελθόντων ουν ημών εν τω όρει εποιήσαμεν ημέρας τρεις...». Κατά της εκδοχής ότι το τοπωνύμιο του χειρογράφου τούτου του Προχόρου Κατάπαυσις ανταποκρίνεται στο σημερινό Αποκάλυψη, είναι η πληροφορία ότι ανέβηκαν σε «όρος υψηλόν», ενώ το Σπήλαιο της Αποκαλύψεως ευρίσκεται στην μέση και όχι στην κορυφή του. Η παράδοση όμως, η οποία έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα, βεβαίως μαρτυρεί ότι το Βιβλίο της Αποκαλύψεως εγράφτηκε στο Σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Στον εσωτερικό του Σπηλαίου βράχο ευρίσκονται οπές, τις οποίες κατά την παράδοση ο Ευαγγελιστής Ιωάννης χρησιμοποιούσε είτε για ανάκλιση, είτε ως χειρολαβή.
Το σημερινό κτηριακό συγκρότημα είναι αποτέλεσμα της οικοδομικής δραστηριότητας ιερομόναχων ή μοναχών, οι οποίοι τους επόμενους αιώνες υπηρέτησαν στο Σπήλαιο της Αποκαλύψεως ανεγείροντας τα σημερινά γύρω από την Αποκάλυψη κελιά και παρεκκλήσια. Η αρχή έγινε από τον Νισύριο μητροπολίτη Καισαρείας Γρηγόριο, ενώ το 1713 νέα κτήρια προστέθηκαν από τον Άγιο Μακάριο Καλογερά και απετέλεσαν τον αρχικό οικοδόμημα της Πατμιάδας Εκκλησιαστικής Σχολής, τα ερείπια του οποίου σώζονται μέχρι σήμερα. Αργότερα, η ανέγερση κτισμάτων συνεχίστηκε, από τον μητροπολίτη Βιζύης Δανιήλ. Τέλος, το 1903-1905 και με την επιμέλεια του τότε Σχολάρχη της Πατμιάδος Σαμίου ιεροδιακόνου Αλεξάνδρου Απλανά, μετέπειτα μητροπολίτη Κυδωνιών (1921), ολοκληρώθηκε στην σημερινή του μορφή το κτιριακό συγκρότημα με την πρόσθεση των τελικών κτιρίων.
Τέλος, ο ιερομόναχος Αμφιλοχίος Μακρής, προϊστάμενος της Αποκαλύψεως, εκαλλώπισε κατά το 1925 το ναό της Αποκαλύψεως με τοιχογραφίες και ανακαίνισε το δάπεδο του ναυδρίου της Αγίας Άννης. Σήμερα στην Αποκάλυψη υπάρχουν τα παρεκκλήσια του Θεολόγου, της Αγίας Άννης, του Αγίου Αρτεμίου και του Αγίου Νικολάου. Ακόμη, σε μικρά ερημητήρια γύρω από την Αποκάλυψη που δεν σώζονται σήμερα, ασκήτεψαν κατά καιρούς πολλοί ερημίτες.
Σήμερα το μονύδριο της Αποκαλύψεως αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Χριστιανοσύνης, με χιλιάδες ανθρώπους να προσέρχονται σε αυτήν κάθε χρόνο από όλα τα μέρη του κόσμου.
* Τι έχουν πει για το έργο του άτομα που τον γνώρισαν το Γέροντα.
ü Πατριαρχικός Εξαρχος Πάτμου π. Αντίπας Νικηταρράς παρουσία του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Κρήτης κ. Τιμοθέου και σε εκλεκτό και πολυπληθές ακροατήριο στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης είπε «Η Μονή της Πάτμου στέλνει κατά καιρούς πατέρες για την εποπτεία των αγροτικών και άλλων υποθέσεων του Μετοχίου. Οι απεσταλμένοι Πατέρες έχουν να παρουσιάσουν την παραγωγή ενός σπουδαίου πνευματικού έργου στην Κρήτη και ιδιαίτερα στα Χανιά....... Συνεχιστής της πνευματικής αυτής παραδόσεως είναι ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής (1889-1970) μια από τις αγιότερες μορφές όχι μόνο της Πάτμου αλλά και όλης της Ελλάδος. Ανέπτυξε πλουσιότατη σε ποιότητα και ποσότητα πνευματική δραστηριότητα, τόσο στα Δωδεκάνησα όσο και στην Κρήτη και σε άλλα μέρη της Ελλάδος...... Στην Κρήτη δημιουργεί πνευματικούς δεσμούς, ιδιαίτερα στα Χανιά, τα οποία και οφείλομε να το τονίσουμε αυτό ιδιαιτέρως, ευρήκε καλλιεργημένα πνευματικώς, από τον τότε Αρχιμανδρίτην Τιμόθεον Παπουτσάκην και νυν Αρχιεπίσκοπον Κρήτης, ο οποίος με την Χριστιανική κίνηση των Χανίων είχεν ανάψει φλόγες εις τα στήθη των ευσεβών Χανιωτών πραγματικής αγάπης του Θείου Ερωτος». Και συνέχισε πιο κάτω «Ο Γέροντας Αμφιλόχιος με τη σύσταση του κ. Τιμοθέου Αρχιμανδρίτου τότε, συνδέεται με την πνευματική του θυγατέρα κ. Μαρίκα σύζυγο Στεφάνου Κουφάκη και γίνονται πολύτιμοι συνεργάτες. Ο Γέροντας Αμφιλόχιος της Πάτμου πνευματικόν τέκνον του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, ενέπνευσε σε πιστούς των Χανίων την ανέγερσιν Ιερού Ναού επ' ονόματι του Αγίου Νεκταρίου και τη σύσταση ομωνύμου Ευαγούς Ιδρύματος, για την προστασία και αποκατάσταση ορφανών και απόρων κορασίδων.Ο τότε δε Επίσκοπος Χανίων Αγαθάγγελος Ξηρουχάκης (1936-1958) επέδειξε αμέριστο ενδιαφέρον και ευλόγησε την προσπάθεια. Τον Ιούλιο του 1960 ο Γέροντας Αμφιλόχιος, μετά από θερμή προσευχή έθεσε τον θεμέλιο λίθο, ο Ναός ανοικοδομήθη. Αγιο Λείψανο του Αγίου Νεκταρίου ευρίσκεται στο Ναό και έχει καταστεί πηγή θαυμάτων και διαρκής Ευλογία για όλη την Κρήτη». Συμπληρώνει δε ο Πατριαρχικός Εξαρχος Πάτμου π. Αντίπας Νικηταρράς ο Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής 13 μέρες προ της εκδημίας του στον Κύριο απέστειλε το επιτραχήλιό του στη κ. Κουφάκη με την εξής επιστολή:
«Τέκνον εν Κυρίω Μαρίκα, Σου στελνω δι' ευλογίαν προς το έργον σου το επιτραχήλιον αυτό με πολλάς ευχάς και ευλογίας εις τον αγαπητόν μοι Στέφανον και συνεργάτες σου. Ο Γέροντας σας Αμφιλόχιος Μακρής Ιερομόναχος Εν Πάτμω τη 3 Απριλίου 1970».
Την κοίμησή του σε ηλικία 82 ετών στις 16 Απριλίου ακολούθησαν σημεία τα οποία επιβεβαιώνουν την φήμη του ως Αγίου Ανθρώπου, σημεία που έγιναν ορατά στα Δωδεκάνησα, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδος.
Ενώ όταν ζούσε σοβαρό του μέλημα ήταν η Ιεραποστολή και σας παρουσιάσουμε δυο περιπτώσεις
§ Ο σημερινός Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας κ. Aμφιλόχιος και τότε υποτακτικός π. Αμφιλόχιος Τσούκος,δέχεται τις συμβουλές του Άγιου Γέροντα του Αμφιλόχιου Μακρή, πριν ξεκινήσει για την Ιεραποστολή .
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας, ὑπέρτιμος καί ἔξαρχος ᾿Ωκεανίας, κ. Αμφιλόχιος (κατά κόσμον ᾿Αδαμάντιος Τσούκος), γεννήθηκε στην Λάρδω της Ρόδου το έτος 1938. Την εγκύκλιον παιδείαν παρηκολούθησε στην γενετείρᾳ του και στην Πατμιάδα Εκκλησιαστική Σχολή . Σπούδασε στην Ιεράν Θεολογικήν Σχολήν Χάλκης, όπου χειροτονήθηκε Διάκονος τό 1962 και Πρεσβύτερος το 1963. Διηκόνησεν ως Πνευματικός της Σχολῆς, Εφημέριος Μονών και Ναών της Πάτμου και Καθηγητής της Πατμιάδος Σχολής (1964-1972, 1978-1989), και στην Ιεραποστολή της Αφρικής προυχειρίσθηκε υπό του αοιδίμου Πατριάρχου Αλεξανδρείας κυρού Νικολάου σε Αρχιμανδρίτην το έτος 1974, υπήρξε Ηγούμενος της Ι. Μονής Αρχαγγέλου Μιχαήλ Θαρρενού και Ιεροκήρυκας της Ι. Μητροπόλεως Ρόδου (1990-2005). Ενώ το 2005 εξελέγη παμψηφεί υπό της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Επίσκοπος Ερυθρών, ως Βοηθός παρά τῷ Σεβ. Μητροπολίτῃ Ρόδου, εκλεγείς καί αυθις παμψηφεί εἰς Μητροπολίτην Νέας Ζηλανδίας την 13ην ᾿Οκτωβρίου του αυτού έτους.
§ Ο π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος σε επίσκεψή του στην Πάτμο ο Γέρων π. Αμφιλόχιος Μακρής τον συμβουλεύει να μεταβεί ως Ιεραπόστολος στην Ουγκάντα. Έτσι έγινε ο πρωτοπόρος Ιεραπόστολος της Αφρικής
Ο π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος είναι πρώτος Έλληνας Ιεραπόστολος της Αφρικής. Ο μακαριστός π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος γεννήθηκε το 1903 από μια φτωχή κτηνοτροφική οικογένεια στο χωριό Βασιλίτσι Πυλίας Μεσσηνίας . Τον Αύγουστο του 1972 ο «παππούς», όπως χαρακτηριστικά τον προσφωνούσαν, μεταβαίνει στο Ζαΐρ, συνοδευόμενος από την ανιψιά του Όλγα Παπασαράντου, αδελφή του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Αθηνών «Ο Άγιος Σάββας». Εκεί εργάστηκε ιεραποστολικά στις πόλεις Κανάνγκα, Λικάσι, Λουμπουμπάσι, Κινσάσα και Κολουέζι, με πρώτο ποίμνιο μια ομάδα 100 περίπου ιθαγενών.
ü Όταν τελέστηκε στο καθολικό της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού την Τρίτη 17 Ιανουαρίου η εξόδιος ακολουθία της μακαριστής Εμμέλειας μοναχής η οποία εκοιμήθη την Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2006 σε ηλικία 97 χρόνων στη Ροδο, μετά από μια ζωή προσφοράς στο Ορφανοτροφείο Θηλέων Ρόδου με πραγματικά θεάρεστο κοινωνικό έργο.
Ο καθηγούμενος της Πάτμου είπε μεταξύ άλλων στην ομιλία του: « ……Λίγο πριν κοιμηθεί ο μακαριστός Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής μέσα στις τελευταίες του κουβέντες ήταν και οι εξής :
«Σκέφτομαι πολύ τας αδελφάς της Ρόδου, τα πνευματικά μου παιδιά και ιδιαίτερα την αδελφή Εμμέλεια , η οποία είναι ένας ήρως. Και οι άλλες αδελφές πολύ κοπιάζουν. Θα τις σκέπτομαι και θα είμαι κοντά τους όχι όπως πριν αλλά νοερώς» Η αδελφή Εμμέλεια διακρίνετο για τις πολλές της αρετές. Μία από αυτές ήταν η αρετή της υπακοής.
Ο καθηγούμενος ανέφερε το εξής περιστατικό. Όταν ο γέροντας Αμφιλόχιος προσεκλήθη μετά την απελευθέρωση από τον τότε Μητροπολίτη Ρόδου Τιμόθεο και τον διοικητή Δωδεκανήσου κ. Ιωαννίδη να αναλάβει το Ορφανοτροφείο Θηλέων Ρόδου έτρεξε να βρει στην Κάλυμνο την αδελφή και δασκάλα Ερασμεία (Εμμέλεια) ώστε νατο αναλάβει μαζί με την αδελφή της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού Ευστοχία. Εκείνη αν και δεν ήθελε να φύγει από την Κάλυμνο εντούτοις υπάκουσε στην πρόσκληση του γέροντα. Το Ορφανοτροφείο αφορούσε τη φροντίδα των ορφανών κοριτσιών του Ορφανοτροφείου που είχαν εγκαταλείψει οι καθολικές μοναχές, αφιλοκερδώς οργανώθηκε άψογα και βραβεύτηκε από την βασίλισσα Φρειδερίκη.
* Τρεις συνεντεύξεις για τον Γέροντα Αμφιλόχιου Μακρή από άτομα που μίλησαν μαζί του και δεχθήκαν ευλογίες του.
Είναι τιμή για το Apodimos.com να παρουσιάσουμε τρεις συνεντεύξεις για τον Γέροντα Αμφιλόχιου Μακρή (από άτομα μίλησαν μαζί του), στον Κλείτου Ιωαννίδης του acapus.com . Μέσα από του λόγους του Γέροντα, που μας μεταφέρανε αυτά που τον γνώρισαν από κοντά, θα νοιώσουν αγαλλίαση όχι μόνο όσοι έχουν λάβει την ευλογία του γέροντα αλλά και όσοι γευθήκαν την ευλογία του από τον τάφο όπου βρίσκετε το άγιο σκήνωμα του αλλά και σε όλους τους Έλληνες και Απόδημους αδελφούς μας που θα νοιώσουν πνευματικά κοντά στον Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή διότι από όσα σας παρουσιάσαμε πραγματικά υπήρξε ο μεγαλύτερος πνευματικός της Ελλάδας του εικοστού αιώνα . Τα άτομα που γνώρισαν από κοντά και μίλησαν μαζί του είναι οΜητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλάσσιας κ. Αμφιλόχιος Ράντοβιτς, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, ο κ. Γεώργιος Παπαζάχος, Επίκουρος Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και η Νίτσα Μουκταρούδη, θεολόγος ενώ ευχαριστούμε τον Κλείτο Ιωαννίδη που μας έδωσε να τον γνωρίσουμε από κοντά.
ü Συνομιλητής: Μητροπολίτης Μαυροβουνίου και Παραθαλάσσιας κ. Αμφιλόχιος Ράντοβιτς, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου
Κλείτος Ιωαννίδης : Οι άγιοι της Εκκλησίας μας, όπως μετέχουν στη δόξα και το φως του Θεού, γίνονται «κληρονόμοι μέν Θεοΰ, συγκληρονόμοι δέ Χριστού». Ο Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Στυλιανός Παπαδόπουλος, σε συνομιλία που είχαμε, χαρακτήρισε το Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή «χαρισματούχο όσιο άνδρα του Θεού».
Αμφιλόχιος Ράντοβιτς : Πάρα πολύ σωστά. Όταν πρωτοπήγα στην Ελλάδα, πήγα το 1966-7 στην Πάτμο και συνάντησα το Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή. Αυτό ήταν μια άλλη μεγάλη ευλογία του Θεού σ' εμένα. Μάλιστα αυτός έγινε η αφορμή, ώστε ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς να μου δώσει κι εμένα το όνομα Αμφιλόχιος. Έτσι μας συνδέει κι αυτό το γεγονός.
Κλείτος Ιωαννίδης : Πώς ήταν ο πατήρ Αμφιλόχιος Μακρής;
Αμφιλόχιος Ράντοβιτς : Ήταν ψηλός, το πρόσωπο του είχε μια ωραία όψη, ήταν μειλίχιος, με πολλή αγάπη, πάρα πολλή αγάπη' αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του. Εξομολογήθηκα κοντά του και θα μου μείνει αλησμόνητη εκείνη η εξομολόγηση. Είχα πάει κοντά του με πολλές φοβερές πληγές από τον κόσμο. Είχα ήδη στραφεί προς τον μοναχισμό, αλλά δεν είχα πάρει ακόμη την τελική μου απόφαση κι είχα ανάγκη ακριβώς από έναν άνθρωπο, για να με τονώσει. Πήγα κοντά του με κάποια διστακτικότητα1 άλλωστε, δεν γνώριζα ακόμη καλά την ελληνική γλώσσα. Κι όμως, από την πρώτη στιγμή της εξομολόγησης αισθάνθηκα ότι μπορούσα να πω τα πάντα σ' αυτό τον άνθρωπο. Η παρουσία του κι ο τρόπος, με τον οποίο με αντιμετώπισε, διέλυσαν όλους τους δισταγμούς μου. Όταν του είπα όλα όσα είχα να πω κι ενώ περίμενα να μου βάλει κάποιο επιτίμιο, εκείνος μ' αγκάλιασε, με προσφώνησε με το βαπτιστικό μου όνομα και μου είπε:
Αδελφέ Χρήστο, να κοινωνήσουμε αύριο;
Περίμενα χίλια δυο άλλα πράγματα και το μόνο, που δεν περίμενα, ήταν αυτό. Τόση ήταν η αγάπη, που είχε μέσα του. Μ' αγκάλιασε με την αγάπη του, εμένα, τον ερχόμενο προς αυτόν. Με την αγάπη του αυτή καταλάβαινες το πνεύμα της Εκκλησίας και την πραγματική πατρότητα. Εγώ, ένας ξένος, ένας άγνωστος, να πηγαίνω σ' έναν άγνωστο τόπο, σ' έναν άγνωστο άνθρωπο και να αισθάνομαι ωσάν ο άνθρωπος αυτός να με γνώριζε από την παιδική μου ηλικία και να με αγαπούσε ωσάν να με είχε γεννήσει ο ίδιος.
Κλείτος Ιωαννίδης : Ήταν ο άνθρωπος της Εκκλησίας, που σε δεχόταν στον οίκο του Πατρός.
Αμφιλόχιος Ράντοβιτς : Ακριβώς. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά άρχισε να εξομολογείται σ' εμένα, που και νέος ήμουν τότε και λαϊκός. Και μου είπε:
Τι λες εσύ, αδελφέ Χρήστο; Έχω κάτι. Τι λες εσύ; Πάθος είναι αυτό, τι είναι; Έχω πολλή αγάπη για τα δέντρα. Είχα φυτέψει γύρω από το μοναστήρι κυπαρίσσια. Και μια μέρα ήρθαν να κτίσουν μια νέα πτέρυγα της Μονής και χρειάστηκε να κόψουν μερικά κυπαρίσσια. Εγώ πόνεσα. Όταν άρχισαν να τα κόβουν, ήταν σαν να έκοβαν κομμάτια από τη σάρκα μου. Τι λες εσύ, αδελφέ Χρήστο; Μήπως αυτό είναι μια εμπαθής προσκόλληση; Διότι τότε θα ήταν αμαρτία αυτό.
Σκέφτηκα τότε εγώ: «Να ήταν κι οι δικές μου αμαρτίες, όπως αυτή τη δική του».
Κλείτος Ιωαννίδης : Ο πατήρ Αμφιλόχιος Μακρής συνδεόταν ιδιαίτερα με τον άγιο Νεκτάριο.
Αμφιλόχιος Ράντοβιτς : Βέβαια. Ήταν φίλος με τον άγιο Νεκτάριο κι εξομολογείτο σ' αυτόν, ήταν πνευματικό τέκνο του. Κάποια φορά, αρκετά χρόνια μετά την κοίμηση του αγίου Νεκταρίου, έστειλαν στον πατέρα Αμφιλόχιο Μακρή ένα κομμάτι από τα τίμια λείψανα του αγίου Νεκταρίου. Ο Γέρων Αμφιλόχιος είχε μια πληγή πάνω στο πόδι του και πονούσε. Κάποια μέρα, όπως αφηγείτο ο ίδιος, πήρε το τίμιο λείψανο, το έβαλε πάνω στην πληγή του και είπε:
«Άγιε μου Νεκτάριε, δεν είμαστε φίλοι; Κάνε, λοιπόν, το θαύμα σου, αφού βλέπεις ότι ταλαιπωρούμαι τόσο».
Σε λίγο διάστημα θεραπεύτηκε τελείως η πληγή του κι έγινε τελείως καλά. Αυτή η παρρησία ενώπιον των αγίων κι αυτή η άμεση επικοινωνία με το Χριστό και τους αγίους είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό των αγίων αυτών Γερόντων, όπως ήταν ο Γέρων Αμφιλόχιος Μακρής. Την ευχή του να έχουμε.
*****
ü Συνομιλητής: Γεώργιος Παπαζάχος, Επίκουρος Καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Κλείτος Ιωαννίδης : Έχουμε τώρα τη μαρτυρία του ιατρού καρδιολόγου κ. Παπαζάχου για το μακαριστό Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή.
Γεώργιος Παπαζάχος: Επρόκειτο πραγματικά για έναν άγιο Γέροντα. Τον συναντούσα στην Πάτμο, όπου μόναζε, αλλά και στην Αθήνα μια φορά, που είχε έρθει, είχα την ευλογία να τον φιλοξενήσω στο σπίτι μου. Ήταν γαλήνιος, ήπιος, χαιρόσουν και μόνο να τον βλέπεις. Την πρώτη φορά, που τον συνάντησα στην Πάτμο, μόλις με είδε από μακριά, χωρίς να με γνωρίζει, άνοιξε τα χέρια του και μου φώναξε
«ευλογημένος ο ερχόμενος».
Μ' αγκάλιασε ύστερα και με φίλησε. Αυτή είναι η αγάπη των Γερόντων' σ' αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν πραγματικά την ψυχή σου. Μετά με πήρε και μου είπε:
Έλα να καθίσουμε έξω στον πρωτογιό μου.
Παπαζάχος: Ποιο πρωτογιό σας, Γέροντα;
Αυτό, που βλέπεις εδώ πέρα, είναι ο πρωτογιός μου.
Παπαζάχος: Ποιο, παππούλη;
Αυτό το πεύκο.
Ήταν ένα πεύκο, κάτω από το οποίο είχε βάλει ένα μακρόστενο τραπέζι, όπου έτρωγε με διάφορους ανθρώπους, που πήγαιναν να τον επισκεφθούν. Και συνέχισε:
Βλέπεις; Επάνω στον κορμό του έχω καρφώσει αυτό το σιδερένιο σταυρό. Το πεύκο, λοιπόν, αυτό είναι ο πρωτογιός μου και τον έχω κάνει και μεγαλόσχημο. Έλα τώρα να κάνουμε το εξής. Να μη μιλήσεις καθόλου και ν' ακούσεις πώς ο πρωτογιός μου μιλά με τη θάλασσα.
Πραγματικά, φυσούσε ο αέρας μέσα από τα κλαδιά του πεύκου, ακουγόταν το θρόισμα των πευκοβελόνων κι από κάτω ακουγόταν το κύμα της θάλασσας. Ήταν μια σκηνή απερίγραπτης ευδαιμονίας να κάθομαι κοντά σ' ένα τέτοιο άγιο άνθρωπο, ο οποίος δεν μιλούσε, αλλά προσευχόταν, επικοινωνούσε με το Θεό. Κάποια στιγμή μου είπε:
Αυτή η πλαγιά, που τώρα είναι γεμάτη πεύκα, ήταν εντελώς ξερή. Όποιος, λοιπόν, ερχόταν κοντά μου για εξομολόγηση, του έβαζα μετά «κανόνα» να φυτέψει δέντρα.
Κλείτος Ιωαννίδης : Πολύ ωραίο αυτό να πρασινίσει μια κατάξερη πλαγιά, από την εξομολόγηση των αμαρτιών των ανθρώπων.
Γεώργιος Παπαζάχος: Υπέφερε από σάκχαρο, ήταν διαβητικός. Όταν έμεινε στο σπίτι μας, η γυναίκα μου αντιμετώπισε κάποια δυσκολία όσον αφορούσε το διαιτολόγιο του. Κι εκείνος της είπε:
Κόρη μου, καμιά στενοχώρια ό,τι έχεις ετοιμάσει.
Ο Αμφιλόχιος είναι απλός. Πράγματι, ήταν τόσο απλός, που σ' έβγαζε αμέσως από τη δύσκολη θέση κι έμπαινε από την πρώτη στιγμή μέσα στην καρδιά σου. Ήταν τόσο εξαγιασμένος άνθρωπος, που προσωπικά δεν έχω αμφιβολία ότι η διοικούσα Εκκλησία θα τον ανακηρύξει και επίσημα άγιο. Έχει κυκλοφορήσει από πνευματικά του τέκνα ένα βιβλίο για το Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή το λέω αυτό ως πληροφορία για όσους ενδιαφέρονται.
*****
ü Συνομιλητής: Νίτσα Μουκταρούδη, θεολόγος
Κλείτος Ιωαννίδης : Το σύγχρονο Γέροντα της Πάτμου πατέρα Αμφιλόχιο Μακρή είχε την ευλογία του Θεού να γνωρίσει και η συμπατριώτισσα μας καθηγήτρια της θεολογίας, σύζυγος του γνωστού θεολόγου επίσης και καθηγητή κ. Παύλου Μουκταρούδη.
Νίτσα Μουκταρούδη: Ήταν το 1968. Ήμαστε στην Αθήνα και κάποιος φίλος μας, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά το Γέροντα, μας σύστησε να πάμε στην Πάτμο να τον δούμε προτού κοιμηθεί, διότι ήταν ήδη αρκετά ηλικιωμένος. Πήγαμε πράγματι στην Πάτμο. Ο Γέρων Αμφιλόχιος είχε ιδρύσει εκεί ένα γυναικείο μοναστήρι, που είναι αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό και που τότε είχε εξήντα περίπου μοναχές. Ο άγιος αυτός Γέρων είχε συγκεντρώσει πολύ κόσμο γύρω του, γιατί ήταν μια μεγάλη Γεροντική μορφή και ένας από τους πνευματικούς διαδόχους του αγίου Νεκταρίου. Ο πατήρ Αμφιλόχιος Μακρής ήταν, όπως είναι γνωστό, πνευματικό τέκνο του αγίου Νεκταρίου. Το κύριο γνώρισμα του ήταν η μεγάλη αγάπη του. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση ο τρόπος, με τον οποίο συμπεριφερόταν στις μοναχές και στην Ηγουμένη ήταν όπως ένας στοργικός πατέρας, δίνοντας ταυτοχρόνως μαθήματα σ' όλους με τη συμπεριφορά του. Το κελλί, στο οποίο έμενε, το ονόμαζε «Ο Χριστός». Για να σας πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, όταν πήγαμε μας είπε να πάμε να προσκυνήσουμε και «στο Χριστό». Η Ηγουμένη είπε σε μια μοναχή να μας οδηγήσει εκεί. Η μοναχή εκείνη, ήταν αρχάρια και δεν είχε μπει ακόμη στο μοναχικό πνεύμα. Και χωρίς να ξέρει, φαίνεται, αρκετά περί υπακοής, απάντησε ότι δεν μπορούσε να μας συνοδεύσει εκείνη την ώρα, διότι κάτι ετοίμαζε. Η Ηγουμένη της εξήγησε ότι δεν ήταν σωστό, που απάντησε έτσι κι ότι, εφόσον είχε πάρει εντολή, έπρεπε να την εφαρμόσει. Είχαμε τότε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε κι εμείς την άκρα ταπείνωση κι απλότητα του Γέροντος Αμφιλοχίου, ο οποίος, ενώ δεν μπορούσε καλά καλά να σύρει τα βήματα του, είπε:
Δεν πειράζει, παιδί μου. Πηγαίνω εγώ να τους συνοδεύσω.
Κλείτος Ιωαννίδης : Μιλήσατε στην αρχή για την αγάπη ως κύριο χαρακτηριστικό του Γέροντος. Πώς εσείς είδατε να την εκφράζει;
Νίτσα Μουκταρούδη: Κατ' αρχήν, η αγάπη του αυτή φαινόταν όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στα ζώα και στα φυτά. Οι Γέροντες, όπως είναι γνωστό, μας μεταφέρουν στην παραδείσια προπτωτική κατάσταση, όταν ο άνθρωπος βρισκόταν σε τέλεια κοινωνία, σε πλήρη αρμονία, με τα ζώα, με τα φυτά, με όλη την Κτίση. Έτσι και ο Γέρων Αμφιλόχιος Μακρής είχε μεγάλη αγάπη για τα δέντρα. Πρώτος αυτός πήρε πεύκα και τα φύτεψε στην ξηρή νήσο Πάτμο. Και τα πνευματικά του παιδιά, που εξομολογούντο κοντά του, τα συμβούλευε να φυτέψει ο καθένας κι από ένα δέντρο. Έτσι, μ' αυτές τις προσπάθειες του Γέροντος, πρασίνισε η Πάτμος. Ο ίδιος είχε φυτέψει ένα πανύψηλο πεύκο έξω από το ασκητήριό του κι έλεγε με χάρη γι' αυτό το δέντρο:
Αυτός είναι ο πρωτογιός μου και του έχω βάλει κι ένα σταυρό παράσημο.
Κι ένα θαυμαστό γεγονός' το 1970, με την κοίμηση του Γέροντος Αμφιλοχίου, το πεύκο αυτό έγειρε και ξεράθηκε. Όταν το 1986 επισκεφθήκαμε ξανά την Πάτμο, είδαμε το δέντρο αυτό πεσμένο έξω από το κελί του Γέροντος το άφησαν εκεί, έτσι όπως έπεσε.
Κλείτος Ιωαννίδης : Είναι πολύ εντυπωσιακό το γεγονός αυτό.
Νίτσα Μουκταρούδη: Τα πουλιά ήταν οι αγαπημένοι του φίλοι. Όταν τον είδαμε για πρώτη φορά, μας είπε:
Εδώ το χειμώνα έχουμε οικοτροφείο.
Και μας έδειξε τους γύρω βράχους. Οι μοναχές μας εξήγησαν ότι όλο το χειμώνα ο Γέρων Αμφιλόχιος κρατούσε ένα σακουλάκι με σιτάρι, γύριζε στους βράχους κι άφηνε σπόρους σιταριού, για να τρώνε τα πουλιά. Το δε καλοκαίρι κρατούσε ένα κανάτι με νερό κι όπου έβρισκε κατάλληλο χώρο στους βράχους, έριχνε νερό για να πίνουν τα πουλιά.
Κλείτος Ιωαννίδης : Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα δείχνουν τη στοργή του Γέροντος και το σύνδεσμο του με την Κτίση.
Νίτσα Μουκταρούδη: Ο Γέρων Αμφιλόχιος Μακρής δεχόταν με την ίδια αγάπη και τους Ορθόδοξους και τους ετερόδοξους, χωρίς αυτό, φυσικά, να σημαίνει ότι έκαμνε οποιαδήποτε υποχώρηση όσον αφορά την Ορθόδοξη εμπειρία και παράδοση. Οι ετερόδοξοι μπροστά του έκλιναν το γόνυ και αρκετοί μεταστράφηκαν στην Ορθοδοξία. Να σας πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν το 1969 είχαμε πάει πάλι στην Πάτμο, ήταν εκεί μια Αγγλίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου, η οποία είχε γνωρίσει προηγουμένως το Γέροντα και, χάρη σ' αυτόν, έγινε Ορθόδοξη. Όταν τη ρωτήσαμε τι ήταν αυτό, που την έκανε να έρθει στην Ορθοδοξία, μας απάντησε επί λέξει: «Δύσκολη η ερώτηση σας. Αν, όμως επιμένετε να σας την απαντήσω, σας λέω ότι για μένα Ορθοδοξία είναι αυτός ο Γέροντας». Ο Επίσκοπος Διοκλείας κ. Κάλλιστος Ware, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και γνωστός συγγραφέας, γράφοντας σ' ένα βιβλίο του για την πνευματική ζωή στην Ελλάδα, λέει ότι ο Γέρων Αμφιλόχιος Μακρής υπήρξε ο μεγαλύτερος πνευματικός της Ελλάδας του εικοστού αιώνα.
Κλείτος Ιωαννίδης : Πολύ σημαντικό αυτό, όταν το λέει ένας άνθρωπος του πνευματικού επιπέδου του θεοφιλέστατου κ. Κάλλιστου Ware.
* Πνευματικές παρακαταθήκες που άφησε ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής μιλώντας στα πνευματικά του παιδιά .
Θα σας παρουσιάσουμε ορισμένες ρήσεις των τελευταίων ημερών της ζωής του .
ü Ο Γέροντας πριν εκδημήσει έδωσε ορισμένες οδηγίες και επιταγές
§ «Στα μικρά παιδιά να δίνετε μεγάλη πρόνοια. Στην άλλη ζωή, εάν έχω παρρησία θα παρακαλέσω το Χριστό να σε βάλει στο καλύτερο περιβόλι και θα βλέπεις το Χριστό νύχτα μέρα. Είναι ασέβεια να φάω, εγώ ετοιμάζομαι να παρουσιαστώ στον Κύριο (Όταν του προσφέρθηκε φαγητό). Να έχετε αγάπη μεταξύ σας και οι αδελφοί να προσέχετε τις καλόγριες. Εάν συμβαίνουν και λάθη να τα συγχωρείτε. Πάντα με υπομονή και αγάπη να τα παραβλέπετε. Να λύνετε τα ζητήματα με τρόπο ειρηνικό και όχι απρόσεχτα. Έχω μία στενοχώρια να είναι άραγε που θα σας αποχωριστώ; Μη κλαίτε, προσωρινός θα είναι ο χωρισμός. Τοπικός, όχι προσωπικός. Απ’εκεί που θα είμαι θα προσεύχομαι και θα σας προστατεύω. Σας αγάπησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου».
ü Διδασκαλίες του Γέροντα Αμφιλόχιου Μακρή
§ « Πρέπει να έχουμε ανοχή και πραότητα. Πρέπει να έχουμε ανοχή , γιατί διαφορετικά κινδυνεύει η σωτηρία μας. Πρόσωπον Θεού δεν θα δούμε , όταν ταρασσώμεθα με το παραμικρό. Τα λάθη και τα βάρη των άλλων δεν πρέπει να μας κάνουν να θυμώνουμε , γιατί ο θυμός είναι η αρχή του φόνου ».
§ « Όταν πέφτουμε και πληγώνουμε τον Θεόν ,ας τρέχουμε στην Εκκλησία. Ας γονατίζουμε. Ένα – δυο δάκρυα, ένα- δυο λόγια , πόσο μας ανακουφίζουν! Και η πατρική καρδιά μας δέχεται » .
§ « Εν ώρα πειρασμού, ημείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή. Ο πειρασμός ξέρετε τι μάστορας είναι ; Τα ελάχιστα τα κάνει μεγάλα. Ο πειρασμός αδημονεί , στενοχωρείται και δημιουργεί εξωτερικούς πολέμους. Ξέρει τόσες τέχνες. Φέρνει τον άνθρωπο σε αμφιβολία. Για αυτό έχουμε πολλά ναυάγια. Η προστασία του Θεού αδυνατεί τους πειρασμούς σας. Όταν έχετε πειρασμούς, τότε κατέρχεται η χάρις του Θεού. Όταν δοκιμάζη κανείς πειρασμούς , διαπιστώνει την αδυναμία του , ταπεινούται και ελκύει την χάριν του Θεού. Να μη μας επηρεάζουν οι άνεμοι των πειρασμών. Δεν μπορούν να μας κάνουν τίποτε » .
§ « Άκουσες το όνομά σου να σε κατηγορούν, κάνε πως δεν άκουσες. Αυτός είναι ο Παράδεισος, αυτό είναι το τέλειον » .
§ « Αγαπήσατε τον Έναν και θα σας αγαπούν και τα θηρία. Αγαπήσατε με όλην την καρδιάν σας τον Νυμφίον σας Χριστόν και όλοι θα σας αγαπούν και θα σας περιποιούνται. Όταν υπάρχη η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακόν πλησιάζει το κατακαίει » .
§ « Ο προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Την θάλασσα μπορείς να την περπατάς. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλές των ανθρώπων μεταβάλλει. Θα βλέπετε τα πάντα όπως τα βλέπουν τα παιδιά. Θα έχετε θάρρος, πίστη και υπομονήν πάντα εις την ζωήν σας » .
* Πνευματικές οδηγίες που άφησε ο γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής.
ü Για την Προσευχή
Όταν καλλιεργήσετε την ευχή, δέν σας πειράζουν οι άνεμοι του πειρασμού. Εξασθενεί η δύναμή του, δε μπορεί να σας κάνει τίποτε. Η προσευχή ας σου είναι τείχος, ασπίδα και θώρακας. Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή. Το τέλος της ζωής μου εγγίζει. Σας παρακαλώ όλοι να ζήσετε βίον άγιον, να βαδίσετε σε γραμμές άγιες για να βοηθήσετε την Εκκλησία και την Ελλάδα μας. Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια, που θα ανεβαίνει η προσευχή σας στο θρόνο του Θεού.
Ερώτησις: Όταν, Γέροντα σας πλησιάση πρόσωπο ταραγμένο και σας εκτοξεύσει υβριστικούς λόγους τί κάνετε εκείνη τη στιγμή;
Όταν κάθομαι σε υψηλό βράχο προσευχής, όσα κύματα και να έλθουν δε μου προξενούν τίποτε. Όταν όμως με βρούν χαμηλά με περιλούουν. Η Νοερά προσευχή αφομοιώνει, συνδέει, αγιάζει. Όταν στη ψυχή ανάψη η πυρκαϊά της ευχής όλα τα ξηρά καίγονται και εξαφανίζονται. Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος. Η πρώτη βαθμίδα της πνευματικής ανυψώσεως είναι η νοερά προσευχή. Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα. Διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Ιησού. Όταν θα καλλιεργήσετε την ευχή δε θα κουράζεστε, δε θα ταράζεστε, δε θα νυστάζετε στις ακολουθίες, διότι το σώμα σας θα είναι πλέον ένδυμα. Το φόρεμα ούτε λυπάται, ούτε κρυώνει, ούτε κουράζεται... Όσες ώρες και να στέκομαι δε κουράζομαι. Βρισκόμαστε σ’αυτή τη κατάσταση, διότι ο Μοναχισμός έχασε το χρωματισμό του, τη νοερά Προσευχή. Εμπρός παιδιά, να καλλιεργήσετε την ευχή. Αυτή γέμισε τον Παράδεισο απο τόσους αγίους ανθρώπους. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος καθαρισμού και αγιασμού απο τη νοερά προσευχή. Καλοί είναι και οι ψαλμοί (οι εκκλησιαστικοί ύμνοι), αλλ’αυτούς τους λέμε για να ελκύουμε και να συγκινούμε τον κόσμο. Εμείς πρέπει να μιλάμε στον Βασιλέα μυστικά στο αυτί του. Αυτοί που ψάλλουν μοιάζουν με ανθρώπους, που βρίσκονται έξω απο το παλάτι του Βασιλέως και φωνάζουν διάφορα άσματα για να δείξουν τον ενθουσιασμό τους. Ευχαριστείται βέβαια ο Βασιλιάς και απο αυτά, αφού γίνονται για το πρόσωπό του, αλλά ευφραίνεται και προσέχει περισσότερο τους μυστικούς της αυλής του, αυτούς που του μιλούν στο αυτί Του. Η υπακοή όταν της αφαιρέσει την κρυφή εργασία, την ευχή, δεν έχει αξία. Και ο κομμουνισμός υπακούει στην ιδεολογία του, αλλά τί είναι; Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και στον ωκεανό ακόμα να βρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα.
Δια της ευχής γίνεται ο άνθρωπος σαν παιδί. Τον επαναφέρει στην απλότητα και την αθωότητα που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο πρίν την πτώση. Παύει τη διαφορά του άλλου φύλου. Αποκτά ακατανόητη για τους κοσμικούς την ευλογημένη αγία απάθεια. Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάνεις. Πρόσεξε τώρα ο διάβολος στενοχωριέται που τον πολεμάς με την ευχή. Θα προσπαθεί να σου αποσπά το νού σου με διάφορες σκέψεις. Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι για να σε εμποδίσουν απο την προσευχή του Ιησού. Μεταλαμβάνετε συχνά, προσεύχεστε θερμά με την καρδιά σας,υπομένετε και θα δείτε χέρι δυνατό να σας κρατάει.
Όταν θα καλλιεργήσετε τη νοερά προσευχή θα γίνετε πλέον παιδιά του παλατιού. Θα ξέρετε τη γλώσσα του Βασιλιά και τους βασιλικούς τρόπους. Τότε μόνο με ένα νεύμα θα έχει άγια σκιρτήματα η καρδιά σας. Καλλιεργήστε την ευχή. Αυτή θα σας οδηγήσει στον Παράδεισο. Θα βλέπετε τη χάρη του Θεού οφθαλμοφανώς, θα αποκτήσετε τη χαρά του Ουρανού. Παρεκάλεσα τον Κύριο να σας δώσει το χάρισμα της ευχής. Δεν έχω άλλο δώρο να σας δώσω. Θέλω αυτό που θεωρώ το πιο πολύτιμο να σας το παραδώσω. Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να εκπέμπει ακτίνες... θα πρέπει όμως ο άλλος να έχει καλό δέκτη για να το καταλάβει, για να πάρει είδηση τη θερμότητα των ακτίνων.
Ο άνθρωπος δια της προσευχής του Ιησού είναι πάντα χαρούμενος, γεμάτος και φωτισμένος. Δια της ευχής θα κερδίσεις το πάν. Καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Προσπάθησε κάθε στιγμή να αναπνέεις τον καθαρό αυτόν αέρα της προσευχής του Ιησού. Τότε ο Μοναχός έχει την πραγματική χαρά, όταν έχη δια της ευχής τον Χριστό στην καρδιά του. Να προσεύχεστε να μου δίνει ο Θεός υπομονή, θερμή προσευχή και αναβάσεις προς τον Χριστό μας. Θα λεπτύνετε και θα πετάτε με την ευχή. Θα αισθάνεστε ζωντανή την παρουσία του Χριστού μας μέσα και γύρω σας. Είναι βασιλικός ο άνθρωπος που ενώνεται με το Θεό. Είναι τότε πολύ προσεκτικός στους λόγους του. Επιθυμεί να μη διακόπτει τη μυστική συνομιλία του Βασιλιά και όσες φορές οι άλλοι, που τον πλησιάζουν δε τον καταλαβαίνουν τον κουράζει πολύ.
Επιθυμώ να ιδρύσετε σταθμούς προσευχής στα νησιά μας. Θέλω ν’ακούσω μέσα σας τη φωνή του Κυρίου. Απο την καρδιά σας να μιλάει ο Κύριος. Να είστε θρόνοι Κυρίου, δια της ευχής. Η πνευματική ζωή έχει χαρές μεγάλες. Πετάς, φεύγεις απ΄τον κόσμο, δε λογαριάζεις τίποτε...
Γίνεστε παιδιά που κατοικεί ο Θεός στην καρδιά σας. Η προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Τη θάλασσα μπορεί να την περπατάς. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλήσεις των ανθρώπων μεταβάλλει. Δίνει θάρρος, πίστη και υπομονή στη ζωή μας πάντοτε.
Την ένωση της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε. Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας. Η Παναγία να σε διαφυλάει, ο Χριστός να κατοικήσει στην καρδιά σου. Αυτο είναι παιδί μου η τελειότητα. Θέλω όταν σε πλησιάζω να μου μιλάει ο Χριστός απο την καρδιά σου και εσύ πάλι να ακούς τον Νυμφίο σου να μιλάει μέσα απο τη δική μου ψυχή και τότε είναι το πραγματικό μυστικό πανηγύρι. Η χάρη του Θεού, η πνευματική ένωση τον μεταμορφώνει, γίνεται άλλος άνθρωπος, φεύγει ο φόβος.
Με την απεριόριστη χάρη δε φοβάται τον θάνατο. Θεωρεί τη ζωή αυτή, όσο καλή και άν φαίνεται σκλαβιά. Υπομονή χειάζεται και προσευχή, για να μη πέφτουμε σε λάθη. Για να απολαύσεις τις χαρές του Μοναχισμού, της πνευματικής ζωής, πρέπει να καλλιεργήσεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου την προσευχή, την υπομονή και την σιωπή. Χωρίς την προσευχή δεν είναι εύκολο να υπομένεις, ούτε να σιωπάς. Με τη χάρη του Θεού, αυτά εφάρμοσα στη ζωή μου. Μας βοηθούν να έχουμε τον Χριστό κάτοικο στην καρδιά μας.
ü Για την Φιλανθρωπία
Τώρα τα λόγια των ιεροκηρύκων και των πολιτικών είναι σαν να ρίχνουν νέφτι στη φωτιά. Ο πτωχός και αμόρφωτος λαός εγκατελείφθηκε και τώρα δεν ακούει, θέλει έργα και ζωή χριστιανικής αγάπης, θέλει να συμπάσχουμε ώς αδελφοί. Μόνο με την αγάπη προς αυτούς, με έργα φιλανθρωπίας θα επαναφέρουμε τους αδελφούς μας κοντά στον Χριστό. Και γι’αυτό πρέπει έστω και αργά να σχηματίσουμε την μερίδα τη χριστιανική των εξεγερθέντων, να βοηθήσουμε με έργα και λόγια τα αδέλφια μας που τόσο πάσχουν σωματικά και πνευματικά... Ο Θεός να βοηθήσει τους πιστούς και την Εκκλησία Του την Αγία. Αυτά σκέπτομαι και λυπούμαι για την ερχομένη γενική καταστροφή του κόσμου. Η προσευχή των πιστών ας παρουσιαστεί ώς πρόχωμα πρό του καταστρεπτικού χειμάρρου για να συγκρατήσει κάτι.
ü Για τον Μοναχισμό
Το να παραμένεις πιστός στον Μοναχισμό θεωρείται μαρτύριο. Θέλει ο Χριστός να σου βγάλει τα αγκάθια, διότι είναι κηπουρός και εσύ θέλεις την ησυχία σου. Ο Χριστός είναι κοντά μας, ας μη τον βλέπουμε.... καμμιά φορά μας δίνει και κανένα μπάτσο απο πολλή αγάπη. Πολλές φορές έρχεται ο Χριστός σου χτυπάει, τον βάζεις να καθίσει στο σαλόνι της ψυχής σου και εσύ απορροφημένος με τις ασχολίες σου ξεχνάς τον μεγάλο επισκέπτη. Εκείνος περιμένει να εμφανιστείς, περιμένει και όταν πλέον αργήσεις πολύ σηκώνεται και φεύγει. Άλλη φορά πάλι είσαι τόσο απασχολημένος που του απαντάς απο το παράθυρο. Δέν έχεις καιρό ούτε ν’ανοίξεις. Πρέπει να χαίρεσαι. Καλλιτεχνική σμίλη κρατάει στα χέρια του ο Ιησούς. Θέλει να σε ετοιμάσει ένα άγαλμα του ουράνιου παλατιού. Είστε βασιλικά πρόσωπα, προορίζεστε για τον ουράνιο νυμφώνα. Όταν δείς άνθρωπο κουρασμένο (πνευματικώς) μη του βάλεις άλλο φορτίο διότι τα γόνατα δεν αντέχουν. Αγάπησε τον Ένα να σε αγαπούν και τα θηρία. Αληθινός πλούτος για μένα είναι να σας δώ στη Βασιλεία των Ουρανών. Όταν υπάρχει η φλόγα της αγάπης, ό,τι κακό πλησιάζει το κατακαίει. Ο άνθρωπος όταν δεν ζητάει τα δικαιώματά του θα φωτίσει ο Θεός τον άλλον να του τα δώσει. Το φώς του Κυρίου να σε φωτίζει και να σε οδηγεί πάντοτε. Ένα πράγμα μόνο με κάνει να θλίβωμαι, οτι κατηγορούν τις καλόγριες. Δια τον εαυτό μου δεν με νοιάζει ό,τι και άν λένε. Ο διάβολος φρίττει όσο μάλιστα βλέπει νέες υπάρξεις να κάθωνται εδώ για τον Χριστό. Όταν έχετε πειρασμούς τότε κατέρχεται η χάρη του Θεού. Φαίνεται ότι του χαλάτε ( του πειρασμού ) τα σχέδια. Ο άνθρωπος αγαπάει πνευματικά αισθάνεται προσευχόμενος, οτι βρίσκεται εντός του Θεού και του αδελφού του. Λυπάται όταν δεν πορεύεται καλά ο αδελφός του και προσεύχεται για την πρόοδό του. Ουδέποτε αλλάζει εκείνος που έχει που έχει την χριστιανική αγάπη. Ο άνθρωπος που φωνάζει δεν έχει δύναμη. Κρατήστε ψηλά τη σημαία του Χριστού για να έχετε πάντα το τηλέφωνο του Γέροντά σας, όπου και άν είστε. Η διάθεση η δικιά σας μου ανάβει φωτιά. Είναι σαν να μου ρίχνετε κάρβουνα σ’αυτό που υπάρχει μέσα μου. Θέλω παιδί μου, να ζείς για το Χριστό, ολόκληρος να δοθείς σ’αυτόν. Θέλω όταν τύχει ν’ανοίξει κανείς την καρδιά σου τίποτε άλλο να μη βρει, μόνο το Χριστό.
Εμείς σαν Apodimos.com πιστεύουμε η αποφάσης μας για την δημοσιεύση για τις ημέρες του Πάσχα ένα ειδικό αφιέρωμα για τονμεγαλύτερο πνευματικό της Ελλάδας του εικοστού αιώνα, ικανοποίησαν όλους τους Έλληνες, Κυπρίους, του Ομογενείς και τους Απόδημους αδελφούς μας διότι γνωρίσαν και αγαπήσα τον Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή όπως τον αγάπησαν όλοι στην Πάτμο, στα Δωδεκάνησα, Κρήτη και ολόκληρη η Ελλάδα , στην Κύπρο , στα Βαλκάνια και σε ολόκληρο τον Κόσμο.
πηγή-http://www.apodimos.com
πληροφορίες από eptalofos.gr – myriobiblos.gr – anthosorthodoxias.net – acapus.com – ΑΠΕ – ΜΠΕ
.jpg)
