Η Αιώνια Κόλαση

 

Η ΑΙΩΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ

π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

   Η αγία Γραφή ονομάζει κόλαση την κατάσταση του πνευματικού θανάτου.  Με την ίδια σημασία χρησιμοποιεί και τον όρο «γέεννα» (Ματθ. ι' 28).

 Μιλάει επίσης για «εξώτερον σκότος» (Ματθ. η' 12. κβ' 13. κε' 30), «κάμινον τού πυρός» (Ματθ. ιγ' 42), «πυρ αιώνιον» (Ματθ. κε' 41), «λίμνη πυρός» (Αποκ. ιθ' 20. κ' 10.15), «δεύτερο θάνατο» (Άποκ. β' 11. κ' 6. κα' 8).

 Αυτές oι εικόνες δεν είναι σύμβολαεκμηδένισης, αλλά βασανισμoύ. Οι άδικοι θα οδηγηθούν στο «δεύτερο θάνατο» (Αποκ. κα' 8), πού είναι όλεθρος (Ματθ. ι' 28, σε συσχετισμό με Λουκ. ιε' 4.24. Α' Κορ. ε' 5) και μάλιστα όλεθρος «από προσώπου τού Κυρίου» και από τη δόξα τού Θεού (Β' Θεσ. α' 9. Ματθ. Ζ' 23. Λουκ. ιγ' 27-28).

  Η αιώvια κόλαση είναι πραγματικότητα, όπως και η αιώvια ζωή. Την επιλογή την κάνει ο ίδιος ο άνθρωποςσ' αυτή τη ζωή. Αν αγαπήσει το Φως και τα έργα τού Φωτός, θα έχει αιώvια κοινωνία με το Φως τού κόσμου (Ιω. η' 12). Aν προτιμήσει τα έργα τού σκότους και αποστραφεί το Φως, μένει στο σκότος το εξώτερον και οδηγείται σε «όλεθρον αιώνιον από προσώπου τού Κυρίου».

Ο Θεός σέβεται την επιλογή τού ανθρώπου (Ιω. γ' 16-21. Σοφ. Σειρ. ε' 14-17).

  Όσοι προτιμήσουν το σκότος, δεν θα «αρπαγούν», θα στερηθούν δηλαδή της κοινωνίας τού Θεού. Στη ζωή τους αγάπησαν το σκότος και τα έργα τού σκότους και αυτή η επιλογή αποτελεί την καταδίκη τους (Ματθ. κδ' 40-41. Λουκ. ιζ' 34-36): «Και αυτή είναι η κρίσις, ότι το φως ήλθεν εις τον κόσμον, και oι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά τό φως, διότι ήσαν πονηρά τα έργα των» (Ιω. γ' 19).

  Στην αγία Γραφή χρησιμοποιείται ο όρος Άδης, για να δηλώσει τον «χώρο» ύπαρξης των νεκρών, ανεξάρτητα από την αμοιβή ή την τιμωρία.

 Ο όρος Άδης δεν σημαίνει οπωσδήποτε την κόλαση(Πράξ. β' 27. Λουκ. ιστ' 23).

 Οι κεκοιμημένοι πιστοί χαίρονται την κοινωνία τού Θεού (Αποκ. στ' 11. κ' 4), όμως βρίσκονται σεκατάσταση αναμονήςπεριμένουν την ανάσταση τού σώματος σε κατάσταση αφθαρσίας και αθανασίας, για να είναι η χαρά τους ολοκληρωμένη, γιατί θα είναι και πάλι ενωμένοι με το σώμα τους, με το οποίο άσκησαν την αρετή.

 Η χαρά και η αγαλλίαση θα είναι αιώvια (Α' Κορ. ιε' 42-54).

 Ο Χριστός έχει τα «κλειδιά» του Άδη και τού θανάτου (Αποκ. α' 18), θα καταργήσει και τούς δύο, η ελπίδα μας είναι βεβαία (Αποκ. κ' 4).

Η ΚΟΛΑΣΗ π.ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ Από το βιβλίο Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ Αν η κοινωνία μετά τού Τριαδικού Θεού και η μετο­χή του ανθρώπου στην αιώνια δόξα είναι ο παράδεισος, τότε η στέρηση αυτής της κοινωνίας είναι πραγματική κόλαση· ο «δεύτερος θάνατος» ο αιώνιος χωρισμός από τον Ζωοδότη Κύριο (Αποκ. κα' 8). Ο Χριστός περιγράφει το μεγάλο «δικαστήριο» κατά τη δευτέρα Του παρουσία και την απόφαση για τους αν­θρώπους που δεν ανταποκρίθηκαν με την αγάπη τους στην αγάπη τού Θεού, για εκείνους που ελεύθερα διάλε­ξαν το δρόμο της αυτονομίας και τού εγωισμού: «Φύγετε άπ' εμέ, κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιο, που έχει ετοιμασθεί για τον διάβολο και τους αγγέλους του» (Ματθ. κε' 41). Αυτό το «πυρ το αιώνιο» δεν είναι τελεία καταστροφή, αλλά αιώνια βάσανος (Αποκ. κ' 10, πρβλ. Ματθ. η' 12. Μάρκ. θ' 43), οριστικός και αιώνιος χωρισμός από τον Θεό. Η αγία Γραφή διδάσκει ότι η αμαρτία είναι το «κεν­τρί τού θανάτου» (Α' Κορ. ιε' 56) και «όταν ωριμάσει γεννά τον θάνατον» (Ιακ. α' 15, πρβλ. Λουκ. ιε' 24, 32). τον αιώνιο χωρισμό από την ζωή, που είναι ο Χριστός (Ιω. α' 4, ια' 25). Οι άδικοι έζησαν κλεισμένοι στον εαυτό τους· δεν έ­βλεπαν με χαρά το πρόσωπο τού αδελφού τους. Αυτή τους η επιλογή θα γίνει σεβαστή από τον Θεό. Δεν 0ά μπορούν πλέον να δουν «το πρόσωπο τού αδελφού»· θα ζήσουν αιώνια τη ζωή της απομόνωσης και τού χωρισμού. Αυτό θα είναι φοβερή κόλαση! Χαρακτηριστική είναι η διήγηση από το Γεροντικό: «Είπεν ο Αββάς Μακάριος: Όταν κάποτε περιπα­τούσα εις την έρημον εύρον ριγμένον εις το έδαφος το κρανίον ενός νεκρού. Το μετεκίνησα ολίγον με τη ράβδον και το κρανίον μου ωμίλησε. Τότε τού λέγω: — Ποίος είσαι συ; Το κρανίον μου αποκρίθηκε: — Εγώ ήμουν ιερεύς των ειδώλων και των Ελλήνων, που έμεναν εις τον τόπον αυτόν. Συ δε είσαι ο Μακάριος ο Πνευματοφόρος. Την ώραν που σπλαχνίζεσαι εκείνους οι οποίοι ευρίσκονται εις την κόλασιν και προσεύχεσαι δι' αυτούς ανακουφίζονται ολίγον. Ο γέρων του λέγει τότε: — Ποία είναι η ανακούφισις και ποία είναι η κόλασις; Και το κρανίον τού λέγει: — Όσον απέχει ο ουρανός από την γην, τόσο είναι και το πυρ που είναι κάτω από μας, οι οποίοι ευρισκόμεθα μέσα εις το πυρ από τα πόδια έως το κεφάλι. Και δεν ημ­πορεί κανείς να δη κάποιον πρόσωπον προς πρόσωπον, αλλά η πλάτη τού καθενός είναι κολλημένη εις την πλάτην τού άλλου. Όταν, λοιπόν, εύχεσαι δια ημάς, βλέπει κανείς ολίγον το πρόσωπον τού άλλου. Αυτή είναι η ανακούφισις. Τότε έκλαυσεν ο γέρων και είπε: — Αλίμονον εις την ημέραν κατά την οποίαν εγεννήθη ο άνθρωπος. Τότε ερώτα: - Υπάρχει και άλλο χειρότερον βασανιστήριο; Και το κρανίον τού απαντά: — Μεγαλύτερα βάσανος είναι κάτω από ημάς. Ο γέρων τού λέγει: Και ποιοι ευρίσκονται εκεί; Το κρανίον απαντά: -Ημείς οι οποίοι δεν εγνωρίσαμεν τον Θεόν, ελεούμεθα έστω και ολίγον. Εκείνοι όμως, οι οποίοι εγνώρισαν τον Θεόν και τον αρνήθησαν και δεν έκαμαν το θέλημά Του, αυτοί ευρίσκονται κάτω από ημάς (πρβλ. Ματθ. ια' 22-24. Β' Πέτρ. θ' 21). Τότε ο γέρων πήρε το κρανίον και το έθαψε». Η απλή διήγηση του Γεροντικού φανερώνει όλη τη φρίκη που θα ζήσουν οι άδικοι,εκείνοι που απέρριψαν την κοινωνία με τον Θεό και τους αδελφούς. Θα στερη­θούν εκείνο που οι ίδιοι είχαν απορρίψει στη ζωή τους: την αληθινή κοινωνία και τους καρπούς αυτής της κοινω­νίας, δηλαδή την ανέκφραστη χαρά της αγάπης τού Θεού και τωναδελφών (πρβλ. Αποκ. κα' 7-8, κθ' 4, 14-15). Ο Αββάς Μακάριος ζούσε αυτή την κοινωνία αγά­πης με όλους τους ανθρώπους. Γι' αυτό και προσευχόταν για όλους, ακόμη και για τους άδικους και εχθρούς τού Θεού. Η διήγηση τού Γεροντικού φανερώνει το «μέγα χά­σμα» που χωρίζει τους ανθρώπους της αδικίας από τα παι­διά τού Θεού (πρβλ. Λουκ. ιστ' 26) και τη φρίκη της κό­λασης. Οι άδικοι δεν θα βλέπουν το «πρόσωπο τού Θεού» (Ματθ. ζ' 23. Λουκ. ιγ' 27-28). Ούτε το πρόσωπο των α­δελφών. Ο προφήτης Μαλαχίας αναφέρει πως η ημέρα τού Κυρίου θα είναι «ωσάν καιόμενος κλίβανος και θα κατακαύση· και όλοι οι αλλοεθνείς και όσοι εργάζονται την ανομίαν, θα είναι ωσάν την καλαμιάν και η ημέρα η ερχόμενη θα τους κατακαύση, λέγει Κύριος Παντοκρά­τωρ...» (Μαλαχ. δ' 1). Αυτή την φοβερή καταδίκη των ασεβων υπογραμμίζουν οι ύμνοι της Εκκλησίας μας: «Ω. ποία ώρα τότε και ημέρα φοβερά, όταν καθίση ο Κριτής επί θρόνου φοβερού! Βίβλοι ανοίγονται, και πράξεις ελέγχονται, και τα κρυπτά τού σκότους δημοσιεύονται˙άγγελοι περιτρέχουσιν επισυνάγοντες πάντα τα έθνη. Δεύτε ακούσατε, βασιλείς και άρχοντες, δούλοι και ελεύθεροι, αμαρτωλοί και δίκαιοι, πλούσιοι και πένητες, ότι έρχεται ο μέλλων κρίναι πάσαν την οικουμένην και τις υποστήσεται από προσώπου αυτού, όταν άγγελοι παρίστανται ελέγχοντες τας πράξεις, τα εν νυκτί και εν ημέρα; Ω, ποία ώρα τότε! Αλλά προ τού φθάσαι το τέλος, σπούδασον κράζουσα ψυχή. Ο Θεός, επίστρεψον, σώσον με ως μόνος εύσπλαγχνος».

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2011 

Read more:http://www.egolpion.net/aiwnia_kolash.el.aspx#ixzz2k8WDwXM5