Η στάση απέναντι στις συκοφαντίες

Η πλευρά του υβριστή και η αντιμετώπιση του θέλει διάκριση και πολλές φορές σιωπή και παράδειγμα και άλλες κουβέντα ορθή ώστε να ξεκλειδώσεις τον σκοτισμό ή την πλάνη του αδερφού. Φυσικά για να μιλήσουμε πρέπει να έχουμε και την κατάλληλη πνευματικότητα ώστε να προσεγγίσουμε τον συνάνθρωπο μας. Tο θέμα της προσέγγισης ενός ανθρώπου στο Χριστό είναι τεράστιο, και οι γραμμές είναι πολύ λεπτές και δυσδιάκριτες. Πριν φτάσουμε στο σημείο να μιλήσουμε για Χριστό πρέπει να είμαστε τύπος Χριστού αλλιώς ο λόγος όχι μόνο ωφέλεια δεν θα έχει αλλά σκανδαλισμό. Πρέπει να κατακτήσουμε πρωτίστως την Χριστότητα σε όλο της το μεγαλείο πριν φτάσουμε σε σημείο ο λόγος μας να είναι γλυκύς ωφέλιμος και ουσιαστικά Ορθόδοξος και Αναστάσιμος για τον αδερφό μας. Aν δεν βάλουμε το φώς σαν πηγή μέσα στην καρδιά μας πως θα το μοιράσουμε; από δανεικά χέρια ;

Πολλοί άνθρωποι κυρίως με κοσμικό φρόνημα ή και ακόμα κοσμικοί Χριστιανοί μας κατακρίνουν για τον αγώνα μας , μας υβρίζουν , μας περιγελούν, μας προσβάλλουν αυτές είναι γνωστές μάχες για κάθε στρατιώτη του Χριστού το θέμα είναι πως πρέπει να αντιμετωπίζονται. Αυτός ο πόλεμος είναι χαροποιός και φυσικά μας ωφελεί από την άλλη πλευρά πρέπει να δούμε την στάση μας.

Η σιωπή σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η καλύτερη οδός ως  μέσο της διάκρισης, συνήθως αυτός που μας υβρίζει ή μας την λέει έχει υπέρμετρο εγωισμό και εσωτερική τοποθέτηση στο θέμα που φυσικά αγνοεί να κατανοήσει και με την λογική και με την πνευματική έννοια .

Γιατί όμως μας συκοφαντεί ?

Πολύ  απλά διότι δεν μπορεί να δεχτεί ότι τον αγώνα που κάνεις, δεν μπορεί να τον πραγματοποιήσει στο ελάχιστο άρα ο εγωισμό τι κάνει; απλά σε υβρίζει ώστε να απαξιώσει τον αγώνας σου και μάλιστα σε διαπομπεύει συχνά με απαράδεκτο τρόπο. Θεωρεί ότι με την προσβολή θα σε ρίξει στα μάτια του κόσμου ώστε να φανεί ο ίδιος καλύτερος αλλά δεν μπορεί να καταλάβει ότι όταν υβρίζεις κάποιον αγωνιστή του Χριστού με τα λόγια της ύβρης του πλέκεις μαρτυρικό στεφάνι. Όπως λέει και ο λαός "Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια" . Το να αγνοείς κάτι είναι κατανοητό αλλά να απαξιώνεις τον αγώνα ενός ανθρώπου για την σωτηρία της ψυχής του  χωρίς μάλιστα να ερευνήσεις περί αυτού τότε είναι απαράδεκτη ενέργεια και ανώριμη.

Πότε να μιλήσουμε ; πώς ; και τι πρέπει να πούμε ;

Ο λόγος μας πρέπει να είναι γλυκός, αγαπητικός και πατρικός αλλιώς θα πέσει σε κατάσταση επιστημονικής θεωρίας και όχι ψυχικής ωφέλειας. Δεν πρέπει να νευριάσουμε στο ελάχιστον να μιλάμε καθαρά και αργά θέτοντας την στρατηγική του λόγου. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις που η προστακτική ίσως έρθει στην κουβέντα και με την προϋπόθεση την καλή προαίρεση του αδερφού. Σε αυτό το σημείο αξίζει να σημειώσουμε ότι ο πνευματικός Ορθόδοξος αγωνιστής γνωρίζοντας την αλήθεια δεν έχει λόγο να προσηλυτίσει τον αδελφό αλλά κυρίως να του διαφωτίσει τα σκοτεινά σημεία μέσα του, να τον ενημερώσει για τυχόν λανθασμένες γνώσεις και φυσικά να του δώσει τις επιλογές σύμφωνα με την θέληση και την προαίρεση που διαθέτει. Φυσικά κάποια στιγμή το δίλημμα θα έρθει μόνο του στην κουβέντα να γεφυρώσει τις επιλογές.  Χριστός; ή Χάος; απλά διαλέγεις και ακολουθείς. Δεν σώζεται κανείς με το ζόρι , η σωτηρία είναι μια μορφή συνεργασίας Θεού και ανθρώπου ως προς την τελειότητα.

Σε αυτούς που υβρίζουν, και συκοφαντούν τους Ορθόδοξους αγωνιστές θα πούμε το εξής: Να ξέρετε αγαπητοί μου αδερφοί ότι πρώτον τους δίνετε χαρά και δεύτερον αν δεν γνωρίζετε κάτι καλύτερα να μην αναφέρετε τίποτα διότι θα βρεθείτε κάποια στιγμή εκτεθειμένοι στην κουβέντα και κάτι τέτοιο θα σας  ζημιώσει. Η συκοφαντία σας καθιστά ανθρώπους με έλλειμμα αγάπης διότι η αγάπη δεν λογίζεται το κακό.

Ενώ ο Μέγας Βασίλειος τονίζει χαρακτηριστικά: "Δεν πρέπει να σιωπούμε μπροστά στις διαβολές, όχι για να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας με την αντιλογία, αλλά για να μην επιτρέψουμε να ευοδωθεί το ψέμα (να διαδοθεί και να γίνει πιστευτό) και να μη αφήσουμε αυτούς, που εξαπατήθηκαν στην βλάβη (στην κακόπιστη διάδοση)".
Σαφής είναι η αναφορά και στην Αγία Γραφή ότι η σιωπή και το παράδειγμα μας είναι συχνά ο καλύτερος λόγος. Όταν ρώτησε ο Πιλάτος τον Ιησού "τι εστί Αλήθεια" ο Κύριος δεν απάντησε διότι πολύ απλά η αλήθεια δεν χωρά σε κτιστές λέξεις και λογικές αλλά είναι κάτι ανώτερο από ανθρώπινες οριοθετήσεις και δεδομένα. Μην ξεχνάμε όμως τι να πει η ενσάρκωση της Παναλήθειας για τον εαυτό της;

Φυσικά οι αδερφοί μας που κατέχουν κοσμικό φρόνημα και αντίληψη των πραγμάτων της ζωής δύσκολα μπορεί να κατανοήσουν καταστάσεις ταπείνωσης, υπακοής απροϋπόθετης αγάπης και σωτηρία ψυχής. Τέτοιες έννοιες θεωρούνται ακραίες και ακατανόητες αλλά έστω και έτσι είναι καλύτερα έστω αν δεν θέλουμε να πούμε κάποιο καλό λόγο και να βοηθήσουμε κάποιον αγωνιστή τουλάχιστον να μην μπαίνουμε εμπόδιο στον αγώνα του.

Τίθεται ένα ερώτημα γιατί τόσο μένος σε κάποιον όταν αγωνίζεται για τον Χριστό ; Ενώ αν κάνει άλλα πράγματα γιόγκες, βουδιστικά, κοσμικά κλπ δεν τρέχει τίποτα, αντίθετα δοξάζεται ; Μήπως να αναρωτηθούν κάποιοι ότι το φώς και η αλήθεια πειράζει το σκοτάδι που αρχίζει να τρέμει;

Ακόμα και έτσι αν κάποιοι θεωρούν ότι ο Χριστός και η Ορθόδοξη αλήθεια είναι ψέμα τότε γιατί εκτοξεύσουν συκοφαντίες ; Μήπως ο εσωτερικός νόμος της συνειδήσεως αναγνωρίζει την αλήθεια αλλά ο εγωισμός δεν θέλει να την δεχτεί για να μην αφήσει τον αναπαυμένο θρόνο του ;

Ο καθένας ας απαντήσει μόνος του σε αυτά τα ερωτήματα και ας λάβει αναλόγως την στάση του απέναντι στην ζωή και στο συνάνθρωπο του.

Σπύρος Σκουτής

http://lock-heart.blogspot.com