Σκοπός Του δεν είναι να γεμίσει κανέναν άνθρωπο ενοχές. Ούτε θέλει να παίζει μαζί μας, δημιουργώντας μας τέτοιου είδους προβλήματα και τεράστιο ψυχοπλάκωμα και πνιγμό. Διότι με τον πνιγμό, τις τύψεις και τις ενοχές δεν γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος.
Το κίνητρο που λέγεται εκφοβισμός, τρομοκρατία, απειλή, φόβος, πανικός σίγουρα δεν έχει μέσα του αγάπη και ελευθερία. Με τέτοια κίνητρα θα σταματήσω να κάνω κάτι, μα επειδή φοβάμαι και μόνο. Ενας τέτοιος Θεός δεν με ελκύει καθόλου.
Δεν ξέρω τι Θεό έχεις πάρει εσύ στην καρδιά σου. Πώς Τον έχεις διδαχτεί και πώς Τον έχεις διδάξει. Εγώ, πάντως, έχω κάνει πάρα πολλά τέτοια λάθη στη ζωή μου, στο παρελθόν. Σε αρκετούς ανθρώπους. Ειδικά όταν ήμουν νεότερος, έβγαζα μια αυστηρότητα που ο άλλος με έβλεπε και νόμιζε ότι θα τον μαλώσω, και πως ό,τι κάνει είναι λάθος. Μου ’χε πει, μάλιστα, κάποιος γνωστός: «Τι να πάω να κάνω στην εκκλησία, πάτερ, αφού ό,τι και να κάνω, όλα είναι αμαρτία! Αφού η Εκκλησία διαρκώς μαλώνει. Ο,τι και να πω θα μου απαντήσουν οι άνθρωποι της Eκκλησίας ότι είμαι σε λάθος δρόμο. Με τον τρόπο αυτό γεμίζω μ’ ενοχές και τύψεις. Αυτό, όμως, δε με βοηθάει σε τίποτα».
Θυμάμαι κι ένα παιδί στο σχολείο όπου δίδασκα. Αυτό το παιδί, όταν μ’ έβλεπε στο διάλειμμα, πριν γίνω ιερέας, σήκωνε το δάχτυλο ψηλά κι έλεγε: «Αμαρτία, αμαρτία! Κύριε, αμαρτία». Του λέω μια μέρα: «Τι εννοείς;» «Εννοώ», μου λέει, «πως ό,τι και να σας πούμε, θα μας πείτε ότι ο Θεός το ονομάζει αμαρτία». Του λέω: «Γιατί το λες αυτό; Πώς το πήρες έτσι;» «Δεν το πήρα εγώ έτσι. Τέτοια εικόνα μού δίνετε εσείς οι μεγαλύτεροι, εσείς οι θεολόγοι και οι άνθρωποι της Εκκλησίας. Ο,τι και να κάνω είναι αμαρτωλό. Ο,τι και να πω, έχω απέναντί μου τον Θεό να διαφωνεί μαζί μου».
Ο Θεός μάς καλεί στον χώρο της αγιότητας, της αθωότητας και της καθαρότητας. Μα η αγάπη Του είναι κάτι άλλο. Δεν σημαίνει, δηλαδή, ότι αν δεν είμαστε όπως μας θέλει ο Θεός, τότε δεν μας αγαπάει. Μας αγαπάει πάντα και απροϋπόθετα.
Αυτή ακριβώς την αγάπη Του χρησιμοποιεί ως κίνητρο για να μας τραβήξει κοντά Του. Το ζέσταμα της ψυχής μας για να επιστρέψουμε, αν θέλουμε, κοντά Του γίνεται πάντα με την αγάπη. Κι όχι με τις ενοχές και τις τύψεις. Το καταλαβαίνεις αυτό;
Εχει μεγάλη σημασία να το καταλάβεις και να το εμπεδώσεις καλά αυτό. Επιμένω τόσο πολύ, διότι πολλές γενιές έχουν μεγαλώσει με τέτοιες διδασκαλίες. Είναι πολλές οι γυναίκες και πολλοί οι άντρες που έχουν μεγαλώσει με μια τέτοια αίσθηση: «Δεν είμαι καλός. Ο Θεός εμένα με κοιτάει αυστηρά και με τιμωρεί. Αυτά που έχω κάνει στη ζωή μου είναι φοβερά και τρομερά. Γι’ αυτό θα πάω στην κόλαση. Ετσι όπως είμαι δεν έχω μάτια να δω τον Θεό. Δεν αξίζω εγώ να ζω».
Να σε ρωτήσω κάτι απλό: Πού σε βοηθάει αυτή η στάση ζωής; Οταν διαρκώς νιώθεις τόσο ένοχος, βοηθιέσαι άραγε να γίνεις καλύτερος; Σίγουρα, όχι. Ο ένοχος άνθρωπος, που ταυτίζει την ύπαρξή του με την ενοχή, λέγοντας «Εγώ είμαι ένας αποτυχημένος» δεν έχει ελπίδα να διορθωθεί.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου