Φώτης Μιχαήλ, Μια κατάσταση ρεμπελιό

του Φώτιου Μιχαήλ

Κατά γενική ὁμολογία, στίς ἡμέρες μας, τό οἰκοδόμημα τῆς τρισχιλιετοῦς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς ἔχει καταρρεύσει σχεδόν ὁλοσχερῶς. Ἀπανωτές «σεισμικές δονήσεις», μέ ἔμφαση τά τελευταῖα χρόνια, κατάφεραν νά μήν ἀφήσουν τίποτε ὄρθιο. Παιδεία, πολιτική, ἦθος, ἠθική, καλλιτεχνική δημιουργία, ἐκκλησιαστική διοίκηση, βιώνουν μιά παρακμή ἄνευ προηγουμένου.
Τά πάντα ἔχουν ἰσοπεδωθεῖ. Οἱ πάντες ἔχουν ναρκωθεῖ. Καί οἱ ἀρμόδιοι γιά τήν λήψη «μέτρων ἀντισεισμικῶν» ὄχι μονάχα ἀδρανοῦν προδοτικῶς, ἀλλά ἀπό πάνω, «τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἐμπιπραμμένων», κατά τήν κρίση τῶν προγόνων μας, «ἄδουν» χύδην καί ὑβριστικῶς.
Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά στήν μακραίωνη ἱστορική μας διαδρομή, πού ὡς λαός ἔχουμε ξεπέσει καί ἔχουμε περιέλθει σέ κατάσταση κρίσεως καθολικῆς. Ἡ διαφορά, ὅμως, εἶναι, ὅτι στήν παροῦσα κρίση παραχώθηκε στανικῶς κάθε ἴχνος συνειδητοποίησης τῶν συνεπειῶν της καί τεχνηέντως καταργήθηκε κάθε περιθώριο ἀποφασιστικῆς ἀντιμετώπισής της.
Ἄρχοντες καί λαός ἔχουμε κυριολεκτικά παραλύσει. Ἔχουμε φτάσει στά ἔσχατα τῆς πνευματικῆς καί ψυχικῆς μας καταβαράθρωσης. Ἀπόδειξη, τό πῶς συνεχίζουμε καί στεκόμαστε ἀπέναντι στούς δυνάστες τῆς Ψυχῆς μας καί τῆς Πατρίδος μας. Τοὐτέστιν, ἀπέναντι στίς μεθοδίες τοῦ μισόκαλου καί στίς δηλωμένες ὀρέξεις τῶν ἐπιβούλων τοῦ Γένους μας: Ἐνῷ ζοῦμε ὑπό καθεστός ἀδιαμφισβήτητης σκλαβιᾶς στά πάθη μας καί στούς ‘’ἑταίρους’’, ἐντούτοις ἐπιμένουμε ἐμπράκτως νά ὑποστηρίζουμε, ὅτι αὐτό πού βιώνουμε εἶναι ἡ πᾶσα ἐλευθερία! Τέτοια ἑκουσία σκλαβιά δέν ματάγινε στήν Πατρίδα μας.
Πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, ὁ φιλόσοφος καί λόγιος πολιτικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος ἔγραφε σχετικῶς : «Ἡ τάσις πρός τήν ὑποδούλωση εἶναι ἀπό τά σημαντικώτερα συμπτώματα τοῦ αἰῶνα μας. Πλῆθος ἄνθρωποι ἐλεύθεροι, μορφωμένοι (τοὐλάχιστον συμβατικά καί τυπικά), ἄνθρωποι ‘’προοδευμένοι’’ ἤ ‘’προοδευτικοί’’ ζητοῦν, τείνουν νά ὑποδουλωθοῦν. Καί θέλουν νά ‘’διακριθοῦν’’, νά ξεχωρίσουν ‘’δυναμικά’’ στήν πορεία πρός τήν ὁλοκληρωτική ὑποδούλωση».
Τόν παραπάνω στοχασμό τοῦ Παναγιώτη Κανελλόπουλου ἔρχεται στήν ἴδια περίπου χρονική στιγμή νά συμπληρώσει καί ὁ καθηγητής Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης, γράφοντας: «Ὑποψήφιοι τύραννοι ὑπῆρχαν πάντοτε. Τό ἐρώτημα εἶναι, γιατί στήν ἐποχή μας ἐπρόβαλαν τόσοι ὑποψήφιοι δοῦλοι, μέσα στήν ἄνθιση τῶν ἰδανικῶν τῆς ἐλευθερίας. Τί συνέβη, ὥστε οἱ τύραννοι αὐτοί νά βροῦν ἕτοιμο τό ἔδαφος γιά τήν τυραννία;»
Τήν ἀπάντηση, ὅπως καί σέ τόσα ἄλλα σύγχρονα ἐρωτήματα, μᾶς τήν δίνει ὁ ἀγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος: Οἱ τύραννοι εἰσέβαλαν καί ἐπεκράτησαν, διότι δυστυχῶς περιφρονήσαμε καί ἀρνηθήκαμε τήν μόνη ἀληθινή Πίστη, τήν Πίστη τῶν Πατέρων μας, τήν Πίστη στόν Τριαδικό μας Θεό. Ἔλεγε συγκεκριμένα ὁ μεγάλος μας Ἅγιος: «Ἡ πίστη στόν Θεό εἶναι μεγάλη ὑπόθεση… Δέν πιστεύει ὁ ἄνθρωπος στόν Θεό, καί μετά οὔτε γονεῖς οὔτε οἰκογένεια οὔτε χωριό οὔτε πατρίδα ὑπολογίζει. Καί αὐτά εἶναι πού πᾶνε τώρα νά διαλύσουν, γι’ αὐτό δημιουργοῦν μιά κατάσταση ρεμπελιό».
Αὐτό πού ὀνομάζει «ρεμπελιό» ὁ Ἅγιος Παΐσιος δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά αὐτό πού ζοῦμε σήμερα καί τό λέμε ‘’κρίση’’. Καί τό ἐρώτημα ἐν προκειμένῳ εἶναι: Ὑπάρχει διέξοδος στήν κρίση αὐτή;
Ὁ γνωστός Ρῶσσος φιλόσοφος Νικόλαος Μπερντιάεφ (1874 -1948) προβληματιζόμενος πάνω στό θέμα τῆς ἐπερχόμενης τότε παγκόσμιας κρίσης, εἶχε καταγράψει τόν ἑξῆς πανεπίκαιρο στοχασμό:
«Τρεῖς διέξοδοι ἀπό τήν κρίση πρός τήν ὁποία βαδίζει ὁ κόσμος μποροῦν νά ἐπινοηθοῦν:
1^ον) Ἡ μοιραία ἔξοδος. Ἡ καταστροφή τοῦ κόσμου.
2^ον) Ἡ ἀναγκαστική μηχανική τάξη τοῦ κολλεκτιβισμοῦ. Ἡ δεσποτεία πάνω στόν κόσμο.
3^ον) Ἡ ἐσωτερική νίκη πάνω στό χάος, ὁ θρίαμβος τοῦ πνεύματος πάνω στήν τέχνη, ἡ πνευματική ἀποκατάσταση τῆς ἱεραρχίας τῶν ἀξιῶν, πού εἶναι συνδεδεμένη μέ τήν πραγματοποίηση τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης.
Ἡ τρίτη διέξοδος, τήν μόνη πού μπορεῖ νά εὐχηθεῖ κανείς, ἀνοίγεται πρός τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς μοιραίας ἀναγκαιότητος».
Κατά τόν Μπερντιάεφ, λοιπόν, τρεῖς εἶναι οἱ διέξοδοι ἀπό τήν κρίση. Καί ἀπό αὐτές, μονάχα ἡ μία εἶναι φιλάνθρωπη καί θεοφιλής. Ἐκείνη πού ξεκινάει ἀπό τήν νικηφόρα καταπολέμηση τῶν παθῶν καί καταλήγει στόν θρίαμβο τοῦ πνεύματος πάνω στήν ὕλη. Οἱ ἄλλες δύο ὁδηγοῦν ἀναπόφευκτα στήν καταδυνάστευση τοῦ κόσμου ἤ ἀκόμα χειρότερα στήν πλήρη καταστροφή του. Διακρίνει, ὅμως, μία ἐξόχως ἀναγκαία συνθήκη γιά τήν ἐξασφάλιση καί διασφάλιση αὐτῆς τῆς  κοσμοσωτήριας διεξόδου. Ποιά εἶναι αὐτή; Εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἡ θεόσδοτη Ἐλευθερία.
Ἡ Ἐλευθερία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὄχι ἡ ‘’ἐλευθερία’’ τῶν μελῶν τοῦ λεγόμενου παγκοσμίου συμβουλίου ἐκκλησιῶν.
Ἡ Ἐλευθερία τῶν Νεομαρτύρων τοῦ Γένους μας καί ὄχι ἡ ‘’ἐλευθερία’’ τῶν ἐμπνευστῶν τῆς Γαλλικῆς ἐπανάστασης.
Ἡ Ἐλευθερία τῶν ἀδούλωτων Κοινοτήτων μας καί ὄχι ἡ ‘’ἐλευθερία’’ τῆς κοινότητας εὐρωπαϊκῶν κρατῶν, τῆς λεγόμενης Ε.Ε.
Ἡ Ἐλευθερία τῶν Ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καί ὄχι ἡ ‘’ἐλευθερία’’ τῶν ἐραστῶν τῆς πανθρησκείας, δηλαδή, τῶν οἰκουμενιστῶν.
Ἡ Ἐλευθερία, πού ὅπως γράφει γιά τό ’21 ὁ τῆς Ρωμηοσύνης Φώτης Κόντογλου, δέν ἦταν κάποια άκαθόριστη θεότητα, ἀλλά ἤτανε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καί γιά ὅσους ἀπό ἐμᾶς, εἴτε ἀπό ἄγνοια εἴτε ἀπό ἀκηδεία ἤ τρόμο, δυσκολευόμαστε νά ἐντοπίσουμε καί νά γίνουμε ἕνα μέ αὐτή τήν μοναδική Ἐλευθερία, ὁ Ἁπόστολος Παῦλος δείχνει τόν δρόμο καί λέει: Ὅπου τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ Ἐλευθερία.
Ἀπευθυνόμενος μάλιστα εἰδικά σ’ ἐμᾶς, τούς ἐλευθερωθέντες διά τοῦ Βαπτίσματος, στεντορίᾳ τῇ φωνῇ ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν μᾶς προτρέπει λέγοντας: «Σταθεῖτε στερεά στήν Ἐλευθερία πού σᾶς χάρισε ὁ Χριστός, σταθεῖτε καί μήν πέσετε πάλι στό ζυγό τῆς δουλείας. Γιατί γιά τήν Ἐλευθερία σᾶς κάλεσε. Ἀλλά τήν ἐλευθερία μήν τήν παίρνετε μονάχα σάν ἀφορμή γιά τή σάρκα σας».
Οἱ ἄσπονδοι ‘’φίλοι μας’’ μπορεῖ νά μᾶς ἔχουν γιά χάσιμο, ὁ Πανοικτίρμων ὅμως καί Πολυεύσπλαχνος Θεός τελικά δέν θά μᾶς ἀφήσει ἀπροστάτευτους. Ἀπόδειξη, ὅτι στήν πονεμένη σήμερα Πατρίδα μας δέν ἔλειψαν παντελῶς οὔτε οἱ Ἅγιοι οὔτε καί οἱ Ἥρωες.
Τό κακό γιά τίς ἁμαρτίες μας θά ἔρθει, ἀλλά θά εἶναι λιγότερο. Ἔτσι μαρτυροῦν εὐάριθμοι σύγχρονοι θεοφώτιστοι πατέρες.  
Λίγο τό ἔχεις στά μάτια τοῦ Θεοῦ, τό νά γίνονται καθημερινῶς Θεῖες Λειτουργίες ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ἐλλάδος; Ἤ μήπως εἶναι ἀδιάφορον στήν κρίση τοῦ Φιλανθρώπου Θεοῦ, τό ὅτι κάποιοι γενναῖοι ἀγωνιστές τῆς Πίστεως τολμοῦν καί ἀντιστέκονται στόν Δούρειο ἷππο τοῦ Ἀντιχρίστου, πού εἶναι ἡ ἀνθρωποκτόνος παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
Ὁ ἁντίχριστος εἶναι ἡ σύνοψη τῆς ἀπάτης, τῆς δουλείας καί τοῦ ψεύδους. Ἡ ὄντως Ἀλήθεια εἶναι ὁ Χριστός. Ἐγώ εἰμί ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή… Γνώσεσθε τήν Ἀλήθεια καί ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.
Μέ ἄλλα λόγια, ἐάν γνωρίσουμε καί γίνουμε ἕνα μέ τήν Ἀλήθεια, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, τότε μονάχα θά μπορέσουμε καί νά ἐλευθερωθοῦμε τόσο ἀπό τά πάθη μας ὅσο καί ἀπό τούς δυνάστες τῆς γλυκυτάτης Πατρίδος μας.