Η αγέραστη Νέα Εποχή του Χριστού κιαι Η παλαια "Νέα Εποχή" του Αντιχρίστου Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης

Η ΑΓΕΡΑΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ
Η ΠΑΛΑΙΑ «ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ» ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ*

1. Οἱ ἑορτάζοντες Ἅγιοι

Ἄρχισε τήν πρώτη Σεπτεμβρίου, τὸ νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος, καὶ μαζὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἀρχὴ τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν μνήμη πολλῶν ἁγίων, μεταξὺ τῶν ὁποίων τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Στυλίτου καὶ τῆς μητέρας του Μάρθας, τοῦ διακόνου Ἀμμοὺν καὶ τῶν σαράντα παρθένων μαρτύρων, ποὺ μαρτύρησαν μαζί του, τοῦ ὁσίου Μελετίου, κτίτορος τῆς γνωστῆς ὁμωνύμου Μονῆς στὸν Κιθαιρώνα, καὶ τοῦ νεομάρτυρος Ἀγγελῆ. Τὰ ὀνόματα τῶν ὁσίων τεσσαράκοντα παρθένων γυναικῶν, ποὺ μαρτύρησαν μαζὶ μὲ τὸν δάσκαλό τους διάκονο Ἀμμοὺν καὶ ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὰ δικά μας μέρη, ἀπὸ τὴν Ἀδριανούπολη τῆς Θράκης, δὲν εἶναι εἰς ὅλους γνωστὰ καὶ μάλιστα πολλὲς γυναῖκες, ποὺ ἔχουν τὰ ὀνόματά τους δὲν γνωρίζουν ὅτι γιορτάζουν σήμερα. Γι᾽ αὐτὸ θὰ τὰ παραθέσω ἐδῶ πρὸς τιμήν τους καὶ πρὸς γνῶσιν ὅσων ἑορτάζουν. Ἀπὸ τὶς σαράντα λοιπὸν ὅσιες ἀσκήτριες μαρτύρησαν στὴ φωτιὰ οἱ:  Ἀδαμαντίνη, Καλλιρόη, Χαρίκλεια, Πηνελόπη, Κλειώ, Θάλεια, Μαριάνθη, Εὐτέρπη, Τερψιχόρη καὶ Οὐρανία. ᾽Αποκεφαλίσθηκαν, ὅπως καὶ ὁ διάκονος Ἀμμούν, οἱ: Κλεονίκη, Σαπφώ, Ἐρατώ, Πολυμνία, Δωδώνη, Ἀθηνᾶ, Τρωάδα καὶ Κλεοπάτρα. Κτυπήθηκαν μὲ τὸ ξίφος στὸ στόμα καὶ στὴν καρδιὰ οἱ: Κοραλία, Ἀθηνᾶ, Θεονόη, Θεανώ, Ἀσπασία, Πολυνίκη, Διόνη, Θεοφάνη, Ἐρασμία καὶ Ἑρμηνεία. Οἱ ὑπόλοιπες ποὺ κατακόπηκαν μὲ μαχαίρια ἢ δέχθηκαν στὸ στόμα πυρακτωμένα σίδερα εἶναι:  Ἀφροδίτη, Μαργαρίτα, Ἀντιγόνη, Πανδώρα, Χάϊδω, Λάμπρω, Μόσχω, Ἀρηβοΐα, Θεονύμφη, Ἀκριβή, Μελπομένη καὶ Ἐλπινίκη.  

Σήμερα βέβαια τὸ κήρυγμα δὲν θὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸν βίο κάποιου ἀπὸ τοὺς ἑορτάζοντες Ἁγίους, ἀλλὰ θὰ ἀντλήσει κάποια διδάγματα ἀπὸ τὴν ἀναγνωσθεῖσα εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἀπὸ τὸ Κατὰ Λουκᾶν Ἅγιο Εὐαγγέλιο, καὶ αὐτὸ θὰ κάνουμε ἐφέτος στὸ νέο ἐκκλησιαστικὸ ἔτος στὰ κηρύγματα ὅλων τῶν Κυριακῶν, μολονότι αὐτὸ τὸ κάναμε ἀρκετὲς φορὲς κατὰ τὴν διάρκεια τῆς εἰκοσαετοῦς διακονίας μας ἐδῶ στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου. Ἡ Ἁγία Γραφὴ ὅμως δὲν ἐξαντλεῖται ποτέ, ὅσα καὶ ἂν ἀντλήσει κανεὶς παραμένει πηγὴ ἀνεξάντλητη.

2. Ὁ Χριστὸς στὴ συναγωγὴ τῆς Ναζαρὲτ παρουσιάζει τὸν ἑαυτό του ὡς τὸν προφητευθέντα Μεσσία.

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, λοιπόν, μᾶς παρουσιάζει ἕνα ἐνδιαφέρον γεγονός, πολὺ διδακτικό, ποὺ συνέβη στὴν Ναζαρέτ, στὴν πόλη ὅπου ἀνατράφηκε, ὅπου ἐμεγάλωσε, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἐπέστρεψε μὲ τὴν Παναγία Μητέρα Του καὶ τὸν μνήστορα Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴν φυγή τους στὴν Αἴγυπτο καὶ τὴν Βηθλεὲμ καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὴν Ναζαρέτ, μέχρι τὴν ἔναρξη τῆς δημόσιας δράσης Του μετὰ τὴν Βάπτισή Του· δηλαδὴ στὴν Ναζαρὲτ πέρασε ὅλα τὰ παιδικά, τὰ ἐφηβικὰ καὶ τὰ πρῶτα ἀνδρικά Του χρόνια, ἀπὸ τὴν ἡλικία τῶν 2-5 ἐτῶν μέχρι τὴν ἡλικία τῶν 30 ἐτῶν.  

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ζωγράφος ὄχι μόνο μὲ τὸν χρωστήρα ἀλλὰ καὶ μὲ τὸν λόγο, μᾶς παρουσιάζει μὲ πολὺ ζωντάνια αὐτὸ τὸ γεγονός, ὥστε κάθε φορὰ ποὺ τὸ ἀκοῦμε ἢ τὸ διαβάζουμε νὰ νομίζουμε ὅτι τὸ βλέπουμε. Μᾶς λέγει, λοιπόν, ὅτι μετὰ τὴν Βάπτισή Του ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο καὶ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ ὑπέστη ἀπὸ τὸν Διάβολο στὸ Σαραντάριο Ὄρος ὁ Χριστὸς ἄρχισε νὰ διδάσκει στὶς συναγωγὲς τῆς Γαλιλαίας «δοξαζόμενος ὑπὸ πάντων» 1. Καὶ μία ἀπὸ τὶς πρῶτες συναγωγὲς ποὺ ἐπισκέφθηκε, γιὰ νὰ διδάξει, ἦταν καὶ ἡ συναγωγὴ τῆς πόλεως ποὺ ἀνατράφηκε, τῆς Ναζαρέτ.  Ἐκεῖ λοιπόν, ὅπως συνήθιζε κάθε Σάββατο, πῆγε στὴν συναγωγὴ  καὶ σηκώθηκε ἀπὸ τὴ θέση του ζητώντας νὰ τοῦ δώσουν κάποιο βιβλίο τῆς Γραφῆς, γιὰ νὰ ἀναγνώσει: «Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συνα γωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι» 2. Ἀπὸ αὐτὰ πληροφορούμαστε καὶ διδασκόμαστε ὅτι ὅλοι μας πρέπει πρῶτα νὰ εὐεργετοῦμε τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους, τοὺς συγγενεῖς καὶ συμπατριῶτες μας, καὶ κατόπιν νὰ ἐπεκτείνουμε τὴν φιλανθρωπία μας καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους, εἴτε πρόκειται γιὰ ὑλικὰ εἴτε γιὰ πνευματικὰ ἀγαθά. Κατὰ κάποιο τρόπο ἦλθε ὁ Χριστὸς στὴν Ναζαρέτ, γιὰ νὰ ξεπληρώσει τὰ τροφεῖα στὴν πόλη ποὺ τὸν ἀνέθρεψε. Μαθαίνουμε ἐπίσης μιὰ σπουδαία πληροφορία γιὰ τὴν πρὸ τῆς βαπτίσεως περίοδο τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὴν ὁποία δὲν ἔχουμε σχεδὸν καμμία πληροφορία ἀπὸ τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν εὐαγγελίων, ὅτι δηλαδὴ ὁ Χριστὸς συνήθιζε κάθε Σάββατο, «κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ», νὰ πηγαίνει στὴν Συναγωγὴ γιὰ ἀκρόαση τοῦ νόμου καὶ προσευχή.  

Στὸ αἴτημα τοῦ Χριστοῦ νὰ τοῦ δοθεῖ βιβλίο γιὰ νὰ ἀναγνώσει, τοῦ δόθηκε τὸ βιβλίο τοῦ προφήτη Ἠσαΐα. Καὶ ἀφοῦ ἄνοιξε τὸ βιβλίο βρῆκε τὸ χωρίο στὸ ὁποῖο ὁ προφήτης Ἠσαΐας προεφήτευε γιὰ τὸ ποιό θὰ ἦταν τὸ ἔργο τοῦ μέλλοντος νὰ ἔλθει Μεσσία, τὸν ὁποῖο ἐπὶ αἰῶνες περίμεναν οἱ Ἰουδαῖοι. Ἦταν δηλαδὴ τὸ χωρίο αὐτὸ μία μεσσιακὴ προφητεία, μία προφητεία ποὺ ἀναφερόταν στὸν Μεσσία Χριστό. Λέγει στὸ χωρίο αὐτὸ ὁ Μεσσίας ὅτι ἐπάνω μου εἶναι τὸ Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, διότι ὁ Κύριος μὲ ἔχρισε καὶ μὲ ἀπέστειλε νὰ φέρω χαρμόσυνο ἄγγελμα στοὺς πτωχούς, νὰ θεραπεύσω τοὺς συντετριμμένους ψυχικά, νὰ κηρύξω τὴν ἀπελευθέρωση τῶν αἰχμαλώτων καὶ τὴν ἀνάβλεψη τῶν τυφλῶν, τὴν ἐλευθερία στοὺς τσακισμένους καὶ πιεσμένους, καὶ νὰ ἀναγγείλω τὴν νέα περίοδο, τὴν νέα ἐποχὴ τῆς σωτηρίας, ποὺ εἶναι ἀρεστὴ στὸν Θεὸ καὶ ἐπιθυμητὴ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ἀφοῦ ἔκλεισε ὁ Χριστὸς τὸ βιβλίο τὸ ἔδωσε στὸν ὑπηρέτη καὶ ἐκάθισε, ἐνῶ ὅλων τὰ μάτια στὴν συναγωγὴ ἦταν στραμμένα ἐπάνω του, περιμένοντας προφανῶς κάτι νὰ προσθέσει, νὰ διδάξει. Καὶ Ἐκεῖνος τοὺς εἶπε ὅτι ἡ προφητεία αὐτὴ ποὺ ἀκούσατε ἔχει ἐκπληρωθεῖ σήμερα, ἐννοώντας ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Μεσσίας, τὸν ὁποῖο περίμεναν.  

Ἂς ἀκούσουμε τὸ κείμενο καὶ κατόπιν θὰ σχολιάσουμε καὶ ἐμεῖς ἰδιαίτερα ἕνα σημεῖο του, ποὺ ἔχει σχέση μὲ τὴν νέα ἐποχὴ ποὺ ἐγκαινίασε ὁ Χριστός, καὶ μὲ τὴν «Νέα Ἐποχή» τῶν καιρῶν μας ποὺ προωθοῦν οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους, οἱ ὀπαδοὶ τοῦ Ἀντιχρίστου: «Καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον Ἠσαΐου τοῦ προφήτου καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρε τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον· “Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾽ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν”. Καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισε· καὶ πάντων ἐν τῇ συναγωγῇ οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ.  Ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν. Καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ» 3.

3. Μοναδικὸς καὶ ἀσύγκριτος διδάσκαλος ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς καὶ ἀνίκητη ἡ Ἐκκλησία Του.

 Ἄξιο κατ᾽ ἀρχὴν παρατηρήσεως εἶναι ὅτι ὁ Χριστός, ὁ νομοθέτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, αὐτὸς δηλαδὴ ποὺ ἐπάνω στὸ ὄρος Σινᾶ ἔδωσε τὸν νόμο στὸν Μωϋσῆ, αὐτὸς ἔρχεται στὴν Ναζαρὲτ τώρα, ὡς ἕνας ἁπλὸς διδάσκαλος νὰ ἑρμηνεύσει τὸν νόμο καὶ τοὺς προφῆτες 4. Εἶναι συγκλονιστικὸ νὰ σκέπτεται κανεὶς ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ ἀνθρώπου Ἰησοῦ, διδάσκει καὶ νομοθετεῖ στὴν συναγωγὴ τῆς Ναζαρέτ, καὶ ὅπου ἀλλοῦ ἐδίδαξε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς τριετοῦς ἐν τῷ κόσμῳ δράσεώς Του. Ἡ διδασκαλία Του δὲν ἦταν ἁπλῆ ἀνθρώπινη διδασκαλία, διδασκαλία ἑνὸς ἁπλοῦ ἀνθρώπου διδασκάλου, ἀλλὰ διδασκαλία τοῦ μόνου ἐν τῇ ἱστορίᾳ Θεανθρώπου διδασκάλου, τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καὶ ἂς κτυπιοῦνται καὶ ἂς πᾶνε νὰ χαθοῦν ὅσοι κατὰ τὴν διάρκεια τῶν αἰώνων μέχρι καὶ σήμερα προσπαθοῦν νὰ τὸν παρουσιάσουν ὡς ἕνα ἀπὸ τοὺς μεγάλους μύστες τῆς ἀνθρωπότητος, ὅμοιο μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους μύστες, τὸν Βούδδα, τὸν Κομφούκιο, τὸν Μωάμεθ.  

Κανενὸς ἀνθρώπου ἡ διδασκαλία καὶ τὸ ἔργο δὲν εἶχαν τὴν γοητεία, τὴν ἐπίδραση, τὰ ἀποτελέσματα ποὺ εἶχαν ἡ διδασκαλία καὶ τὸ ἔργο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Μέχρι σήμερα τὸ Εὐαγγέλιο ἔχει τὰ πρωτεῖα στὴν διάδοση καὶ κυκλοφορία σὲ ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου, ἀνάμεσα σὲ ὅλα τὰ βιβλία, ποὺ ἔχουν γραφῆ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ἱστορίας μέχρι σήμερα, ὅπως καὶ τὴν μεγαλύτερη ἐπίδραση στὴν ἀναμόρφωση τῆς ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς ζωῆς τῆς ἀνθρωπότητος, στὴν διαμόρφωση καὶ ἐξύψωση τοῦ ἀνθρωπίνου πολιτισμοῦ. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅ,τι καὶ ἂν κάνουν οἱ ἐχθροὶ τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ἐξασθενήσουν τὴν δύναμή τους, «εἰς ἀέρα δέρουν», κτυποῦν τὸν ἀέρα, ἢ καλύτερα «εἰς κέντρα λακτίζουν», κλωτσοῦν ἐπάνω στὰ καρφιὰ καὶ ματώνουν, γιατὶ εἶναι ἀδύνατο νὰ νικήσει κανεὶς τὸν Θεό, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: ὅτι ἂν πολεμεῖς μὲ κάποιον ἄνθρωπο, ἢ θὰ νικήσεις ἢ θὰ νικηθεῖς· ἂν ὅμως πολεμεῖς τὴν Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατο νὰ νικήσεις, διότι κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, καὶ τὸν Θεὸ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸν νικήσει: «Οὐδὲν Ἐκκλησίας δυνατώτερον, ἄνθρωπε. Λῦσον τὸν πόλεμον, ἵνα μὴ καταλύσῃ σου τὴν δύναμιν· μὴ εἴσαγε πόλεμον εἰς τὸν οὐρανόν. Ἄνθρωπον ἐὰν πολεμῇς, ἢ ἐνίκησας, ἢ ἐνικήθης.  Ἐκκλησίαν δὲ ἐὰν πολεμῇς, νικῆσαί σε ἀμήχανον· ὁ Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ πάντων ἰσχυρό τερος» 5 .  Ἂς τὰ ἔχουν αὐτὰ κατὰ νοῦν ὡς ἰσχυρὸ δίδαγμα τῆς ἱστορίας, ἀλλὰ κυρίως τοῦ ἀδιάψευστου λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅσοι σήμερα ἐκκλησιομάχοι, δικοί μας καὶ ξένοι, νομίζουν ὅτι πέρασε, ὅτι πάλιωσε καὶ γέρασε τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ κνήθουν τὶς ἀκοὲς τῶν ἀνθρώπων, ἰδιαίτερα τῶν νέων, μὲ τὰ περὶ νεωτερικότητας καὶ μετανεωτερικότητας καὶ μοντερνισμοῦ καὶ προόδου καὶ μεταπατερικότητας, ποὺ διδάσκει ἡ δική τους παλιὰ «Νέα Ἐποχή» τοῦ Ἀντιχρίστου, στὴν ὁποία θὰ ἀναφερθοῦμε στὴ συνέχεια. Ὅσο καὶ ἂν κολακεύουν τὰ πάθη καὶ τὶς κακίες τῶν ἀνθρώπων, ὅσο καὶ ἂν ἀποενοχοποιοῦν τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακό, καὶ παρουσιάζουν εὔκολο καὶ γοητευτικὸ τὸ δικό τους δρόμο, γρήγορα ἀποκαλύπτεται ἡ ἀπάτη καὶ ὁ λαβύρινθος τῶν κακῶν, ἡ δουλεία καὶ ἡ αἰχμαλωσία στὸ κακό, ἡ δυναστεία καὶ ἡ τυραννία τοῦ ἀρχηγοῦ τους, τοῦ Διαβόλου, ὅπως συνέβαινε πρὸ Χριστοῦ, ὁπότε πάλιν οἱ ἄνθρωποι, ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, θὰ καταφεύ γουν εἰς Αὐτὸν γιὰ νὰ βροῦν λύτρωση καὶ σωτηρία, καὶ ἀπὸ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου θὰ γοητεύονται καὶ θὰ σώζονται. Αὐτὸ ἐπισημαίνει στὸ τέλος, ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, γιὰ ὅσους ἄκουσαν τὸ κήρυγμά Του στὴν Συναγω γὴ τῆς Ναζαρέτ: «Καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ». Ἦταν τόσο συγκλονιστικὴ καὶ γοητευτικὴ ἡ διδασκαλία του, ὥστε ἀφώπλιζε ἀκόμη καὶ τοὺς καλοπροαίρετους ἐχθρούς του. Σὲ κάποια περίσταση οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔστειλαν ὑπηρέτες, γιὰ νὰ συλλάβουν τὸν Χριστό, ἀλλὰ αὐτοὶ δὲν τόλμησαν νὰ τὸ κάνουν, διότι γοητεύτηκαν ἀπὸ τὴν θεϊκή Του διδασκαλία. Καὶ ὅταν τοὺς ρώτησαν αὐτοὶ ποὺ τοὺς ἔστειλαν γιατὶ δὲν τὸν συνέλαβαν, οἱ ὑπηρέτες ἀπήντησαν: «Οὐδέποτε ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» 6 .

4. Ἡ νέα ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ, ἡ νέα κτίση καὶ οἱ νέοι ἄνθρωποι. Τὸ ἀνακαινιστικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἂς ἔλθουμε ὅμως νὰ σχολιάσουμε τὸ σημεῖο τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς ἀπὸ τὴν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, γιὰ νὰ ἀντλήσουμε διδά γματα καὶ γιὰ μᾶς σήμερα. Στὸ τέλος τῆς προφητείας, παρουσιάζεται ὁ Μεσσίας Χριστὸς νὰ λέγει ὅτι ἀνάμεσα στὶς πολλὲς ἄλλες πτυχὲς τοῦ σωτηριώδους ἔργου Του ἦταν καὶ τό «κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν», νὰ κηρύξει τὴν ἔναρξη τοῦ νέου ἔτους τοῦ Κυρίου (ἐνιαυτὸς = ἔτος), ποὺ εἶναι ἀρεστὸ στὸ Θεὸ καὶ στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ ἀναφο ρὰ στὸ νέο ἔτος, στόν «ἐνιαυτὸν Κυρίου», εἶναι καὶ ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὥρισαν νὰ ἀναγινώσκεται αὐτὴ ἡ περικοπὴ σήμερα, 1η Σεπτεμβρίου, ποὺ ἀρχίζει τὸ νέο ἐκκλησιαστικὸ ἔτος. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν στενὴ αὐτή, ἔννοια ποὺ περιορίζει τόν «ἐνιαυτὸν Κυρίου», χρονικά, σὲ ἕνα ἔτος, οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἑρμηνευτάς, παλαιοὺς καὶ νέους, δίνουν εὐρύτερη χρονικὴ ἔννοια μὲ χριστολογικὸ χαρακτήρα· ὁ «ἐνιαυτὸς Κυρίου», δηλαδή, ποὺ ἐκήρυξε ὁ Χριστὸς σημαίνει τὴν νέα ἐποχή, τὴν νέα περίοδο ποὺ ἐγκαινιάζει ὁ Χριστός, τὴν περίοδο δηλαδὴ τῆς ἀπολυτρώσεως, ἀπὸ τὴν ἐνανθρώπησή Του μέχρι τὴν δευτέρα παρουσία Του.  

Μὲ βάση λοιπὸν αὐτὴν τὴν προσφυέστερη καὶ πιὸ ταιριαστὴ ἑρμηνεία ὁ Χριστὸς στὴν Ναζαρέτ, διδάσκων ὅτι ἡ προφητεία τοῦ Ἠσαΐου ἀναφέρεται εἰς Αὐτόν, «σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη, ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν», ἐκήρυξε τὴν ἔναρξη τῆς νέας ἐποχῆς, τῆς νέας περιόδου στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, τὴν περίοδο τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἀπολυτρώσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν θάνατο. Αὐτὴ ἡ νέα ἐποχὴ ποὺ ἄρχισε μὲ τὴν διδασκαλία καὶ τὸ σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Χριστοῦ συνεχίζεται διὰ τῶν αἰώνων μὲ τὴν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κατὰ τὴν πολὺ ὡραία διατύπωση εἶναι «ὁ Χριστός, ὁ εἰς τοὺς αἰῶνας ἐπεκτεινόμενος». Τὴν Ἐκκλησία ζωογονεῖ, συγκροτεῖ, φωτίζει καὶ ἁγιάζει τὸ διαρκῶς παρὸν εἰς αὐτὴν Ἅγιον Πνεῦμα, ποὺ μεταδίδει στοὺς πιστοὺς τὴν ἄκτιστη καὶ ζωοποιό Του Χάρη. Ἡ μεταδιδόμενη αὐτὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, διὰ τοῦ ἔργου καὶ τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς δράσεως καὶ ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν εἶναι κτιστή, ἀλλὰ ἄκτιστη, εἶναι θεϊκὴ ἐνέργεια, ὅπως ἐδίδαξαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ἰδιαίτερα δὲ ὁ δικός μας Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς, ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης καὶ συμπολιοῦχος. Δὲν παλιώνει οὔτε γερνᾶ, ὅπως παλιώνουν οἱ διδασκαλίες καὶ τὰ ἔργα τῶν κτιστῶν ἀνθρώπων. Πόσες θεωρίες καὶ διδασκαλίες ἀνέπτυξαν ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι, ἠθικολόγοι, νομικοί, πολιτικοὶ μεταρρυθμιστές, οἱ ὁποῖες ὡς ἔργα καὶ προϊόντα ἀνθρώπων ξεπεράστηκαν καὶ ἔσβησαν;  Ὅλα τὰ κτιστὰ φθείρονται καὶ ἀλλοιώνονται. Ἡ ἄκτιστη ὅμως χάρη καὶ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ποὺ δρᾶ μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι ἄφθαρτη καὶ ἀγέραστη, δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀνανεώσεως, πολὺ περισσότερο ἀντικαταστάσεως ἀπὸ ἀνθρώπινα κατασκευά σματα ποὺ γρήγορα παλιώνουν καὶ γερνοῦν, ἀντικαθιστάμενα ἀπὸ ἄλλα. Ἡ ἀφθαρσία δὲ αὐτὴ καὶ θεϊκή της διαχρονικότητα, ὁ πάντοτε νέος καὶ ἀνακαινι στικός της χαρακτήρας, συντελεῖ ὥστε νὰ ἀνταποκρίνεται στὶς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων ὅλων τῶν ἐποχῶν, οἱ ὁποῖοι πάντοτε ἔχουν ἀνάγκη τῆς θείας ἐνεργείας καὶ βοηθείας, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὸν θάνατο, ποὺ εἶναι συνδεδεμένα μὲ τὴν πεπτωκυΐα φύση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος διεκήρυξε ὅτι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ θὰ παρέλθουν, θὰ περάσουν, οἱ λόγοι Του ὅμως θὰ ἰσχύουν αἰώνια 7. Οὔτε ἕνα γιώτα, οὔτε ἕνα κόμμα, τὸ παραμικρὸ δηλαδὴ στοιχεῖο ἀπὸ τὴν διδασκαλία Του, δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει 8. Καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ, τὸ σκεῦος τῆς ἐκλογῆς, ἐπισημαίνοντας τοὺς κινδύνους ἀπὸ τὴν πιθανὴ ἀνθρώπινη προσπάθεια ἀλλαγῆς ἢ νοθεύσεως τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, λέγει πρὸς τοὺς Γαλάτες ὅ,τι ἀκόμα καὶ ἂν ἐγὼ ὁ ἴδιος ἢ ἄγγελος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σᾶς διδάξει διαφορετικὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ σᾶς ἐδίδαξα, νὰ εἶναι ἀναθεματισμένος: «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισά μεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω» 9.  

Ὁ Χριστὸς διακηρύσσει ἀκόμη ὅτι τὰ κάνει ὅλα καινούργια «Ἰδοὺ καινὰ ποιῶ τὰ πάντα». Ἐξαλείφει ὅλα τὰ παλαιά, τὰ δάκρυα, τὸν πόνο, τὸ θάνατο, τὴν κυριαρχία τοῦ κακοῦ· «ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον» 10. Διὰ τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο «εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ πάντα» 11. Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἀποθέσουν τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ποὺ φθείρεται ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ νὰ ἐνδυθοῦν τὸν νέο ἄνθρωπο ποὺ ἔχει κτισθῆ κατὰ Θεὸν μὲ καινούργια ὑλικά: «Ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης, ἀνανεοῦσθαι δὲ τῷ πνεύματι τοῦ νοὸς ὑμῶν καὶ ἐνδύσασθαι τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καὶ ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» 12.
 

Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἐκήρυξε καὶ ἐγκαινίασε ὁ Χριστὸς αὐτὴν τὴν νέα ἐποχή, τὴν νέα περίοδο τῆς ἀπολυτρώσεως, σύμφωνα μὲ τὴν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα, ποὺ ὁ ἴδιος διάβασε στὴν συναγωγὴ τῆς Ναζαρέτ, «κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν», μέχρι σήμερα καὶ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων ἐγέμισε καὶ θὰ γεμίζει ὁ κόσμος ἀπό «καινοὺς ἀνθρώπους», ἀπὸ νέους ἀνθρώπους, ἀπὸ ἁγίους ἀνθρώπους, κτισμένους μὲ τὰ καινούργια ὑλικὰ τῆς ἀκτίστου Χάριτος τοῦ Θεοῦ, ποὺ δὲν φθείρονται, οὔτε παλιώνουν, ἀλλὰ κρατοῦν τοὺς ἀνθρώπους σὲ διαρκῆ πνευματικὴ νεότητα, ἔστω καὶ ἂν σωματικὰ γερνοῦν καὶ φθείρονται· «Εἰ καὶ ὁ ἔξω ἡμῶν ἄνθρωπος διαφθείρεται, ἀλλ᾽ ὁ ἔσωθεν ἀνακαινοῦται ἡμέρᾳ καὶ ἡμέρᾳ» 13. Ἡ πνευματικὰ στεῖρα, ἄγονη καὶ ἄκαρπη πρὸ Χριστοῦ ἀνθρωπότητα, ἄρχισε νὰ καρποφορεῖ, νὰ παράγει ἁγίους. Χιλιάδες ἁγίους παρουσιάζει ἡ Ἐκκλησία στὸ Ἁγιολόγιό της καὶ ἑκατομμύρια σεσωσμένων ἄλλων ἐναρέτων ἀνθρώπων ἀριθμεῖ ἡ οὐράνια Ἐκκλησία. Ὅλοι μας, λίγο ἢ πολύ, νεώτεροι καὶ παλαιότεροι, εἴχαμε καὶ ἔχουμε τὴν εὐλογία νὰ συναναστραφοῦμε, νὰ γνωρίσουμε τέτοιους ὁσίους ἀνθρώπους στὶς ἡμέρες μας, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ποὺ ἀποδεικνύουν τὴν διαχρονικὴ παρουσία τῆς ἀνακαινιστικῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

5. Ἡ «Νέα Ἐποχή» τῶν Μασόνων, τῶν Σιωνιστῶν, τῶν Ἀποκρυφιστῶν καὶ ἄλλων ἀντιδρᾶ στὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔπραξε καὶ πράττει τὰ πάντα ὁ φθονερὸς Διάβολος, γιὰ νὰ παρεμποδίσει τὸ ἔργο αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, παρὰ τὸ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸν ἐνίκησε καὶ τὸν ἐξευτέλισε μὲ τὴν ἁγία ζωή Του, τὰ πάθη, τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Ὅλες οἱ ἑωσφορικὲς δυνάμεις τοῦ σκότους, τοῦ ἑβραϊκοῦ καὶ ρωμαϊκοῦ κατεστημένου, συνεμάχησαν ἐναντίον Του γιὰ νὰ Τὸν συντρίψουν. Ἦταν ὅμως δυνατὸν νὰ νικήσουν τὸν Θεό; Γιὰ πρώτη φορὰ ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς δείχνει στοὺς ἀνθρώπους τὸν δρόμο τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία καὶ τὴ δουλεία τοῦ κακοῦ, καὶ συντρίβει τοὺς ἐμπαθεῖς δυνατούς «ὡς σκεύη κεραμέως» 14. 

Ἐπὶ δύο χιλιάδες χρόνια μὲ φρικτοὺς ἐξωτερικοὺς διωγμοὺς καὶ μαρτύρια τῶν Χριστιανῶν, ποὺ συν εχίζονται μέχρι σήμερα ἀπὸ τὸ αἱμοσταγὲς καὶ ἀντίχριστο Ἰσλάμ, τὸ ὁποῖο συμπαθοῦν καὶ ἐπαινοῦν μερικοὶ «δικοί» μας, καὶ μὲ ἐσωτερικὴ διάβρωση μέσῳ τῶν αἱρέσεων προσπαθοῦν οἱ δυνάμεις τοῦ σκότους νὰ ἀκυρώσουν, νὰ παρεμποδίσουν τὸ ἀνακαινιστικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Φάνηκε νὰ τὸ ἐπιτυγχάνουν τὸν 20ὸ αἰώνα, ὅταν ἐπέβαλαν στὶς κατὰ πλειοψηφίαν ὀρθόδοξες χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης, καὶ ἰδιαίτερα στὴν μεγάλη ἁγία Ρωσία, τὰ ἄθεα καὶ ἐκκλησιομάχα μαρξιστικά κομμουνιστικὰ καθεστῶτα, ποὺ ἀνανέωσαν τοὺς φρικτοὺς διωγμοὺς τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων καὶ προσέφεραν στὴν Ἐκκλησία πλῆθος νεομαρτύρων, τῶν ὁποίων τὸ αἷμα τρέφει τώρα καὶ ζωογονεῖ τὴν θριαμβεύουσα στὶς χῶρες αὐτὲς καὶ ἀναγεννημένη Ἐκκλησία. Σὰν χάρτινος πύργος κατέρρευσαν ἐν μιᾷ νυκτὶ οἱ θεομάχοι καὶ ἐκκλησιομάχοι ἡγέτες τοῦ Κομμουνισμοῦ καὶ συνετρίβησαν πάλι μὲ τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ «ὡς σκεύη κεραμέως».  

Τὸ πολυκέφαλο ὅμως θηρίο τοῦ κακοῦ, σὰν τὴν Λερναία Ὕδρα, ἐξακολουθεῖ νὰ δρᾶ μὲ ἄλλες κεφαλὲς πιὸ ἐπικίνδυνες, διότι μετασχηματιζόμενο εἰς ἄγγελο φωτὸς διδάσκει στοὺς ἀνύποπτους καὶ ἀδαεῖς ὅτι ἡ νέα ἐποχὴ ποὺ ἐκήρυξε ὁ Χριστὸς καὶ πραγματοποιεῖ ἡ  Ἐκκλησία ἀπέτυχε νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους. Ἔληξε, λέγουν, ἡ ἐποχὴ τοῦ ἰχθύος, τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀρχίζει ἡ ἐποχὴ τοῦ ὑδροχόου, τοῦ νέου Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ὅμως ὁ Ἀντίχριστος. Καὶ ἐπειδὴ γνωρίζουν ὅτι κάθε τι νέο, καινούργιο, ἐντυπωσιάζει καὶ προσελκύει τοὺς ἀνθρώπους, ὀνόμασαν τὸ ἀντίχριστο, ἄθεο καὶ ἐκκλησιομάχο κίνημά τους «Νέα Ἐποχή», ποὺ θά ἐγκαταστήσει τὴν πολυδιαφημισμένη «Νέα Τάξη» πραγμάτων, ἡ ὁποία δικαιολογεῖ καὶ νομιμοποιεῖ ὅλες τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ πάθη τῶν ἀνθρώπων, πρὸς τὰ ὁποῖα χειραγωγεῖ καὶ τὴν νεολαία, πορνεῖες, μοιχεῖες, ὁμοφυλοφιλία, ἀκόμη καὶ κτηνοβασία, μὲ τὴν λεγόμε νη σεξουαλικὴ ἀπελευθέρωση καὶ σεξουαλικὴ ἀγωγή, διάλυση τῆς οἰκογενείας, μὲ τὴν διευκόλυνση τῶν διαζυγίων καὶ τὰ σύμφωνα ἐλεύθερης διαβίωσης καὶ τοὺς γάμους τῶν ὁμοφυλοφίλων, σατανιστικὴ μουσικὴ καὶ ψυχαγωγία, ἄμβλυνση τοῦ πατριωτισμοῦ, τὴν δυσφήμηση τῶν πατρίδων, καὶ τὴν ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας καὶ τῆς παραδοσιακῆς πίστεως, καὶ πλεῖστα ἄλλα, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.

6. Οἱ προωθοῦντες τήν «Νέα Ἐποχή». Οἰκουμενισμὸς καὶ Οἰκολογία. Βασικοί τους στόχοι.

Θὰ μνημονεύσω ὀνομαστικὰ μερικὲς ἀπὸ τὶς κεφαλὲς αὐτῆς τῆς Λερναίας Ὕ δρας, τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ θὰ ἐπισημάνω δύο μόνο γνωρίσματα τῆς δῆθεν «Νέας Ἐποχῆς», ποὺ θέλει νὰ ἐπιστρέψει τὴν ἀνθρωπότητα στὸν γερασμένο καὶ διεφθαρ μένο κόσμο τῆς πρὸ Χριστοῦ ἐποχῆς, στὴν δουλεία καὶ τυραννία τοῦ Ἑωσφόρου, νὰ διαγράψει, ἂν μπορέσει, τὴν «καινὴ κτίση» καὶ τὸν «καινὸ ἄνθρωπο» τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, νὰ παύσει ἡ Ἐκκλησία νὰ παράγει ἁγίους, οἱ ὁποῖοι ἐνοχλοῦν καὶ ἀποδιώκουν τὸν Σατανᾶ καὶ τὰ ὄργανά του. Συνδιαμορφωταί, λοιπόν, αὐτῆς τῆς παλιᾶς «Νέας Ἐποχῆς», εἶναι ὁ Σιωνισμός, ἡ Μασονία, ὁ Ἀποκρυφισμός, ἡ Θεοσοφία, ἡ Νεοειδωλολατρία, καὶ τέκνα ὅλων αὐτῶν εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ Οἰκολογία, ἡ ὁποία ἔχει σχέση καὶ μὲ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ τῆς Ἰνδίκτου, ὅπως θὰ δοῦμε.  

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ποὺ κατατρώγει καὶ φθείρει ἐσωτερικὰ τὴν Ἐκκλησία καθ᾽ ὅλη τὴν διάρκεια τοῦ 20οῦ αἰῶνος, καὶ ἡ καταστροφική της δύναμη ἔχει κορυφωθῆ στὶς ἡμέρες μας, ἀφοῦ ἔχει κατορθώσει νὰ προσηλυτίσει μεγάλο ἀριθμὸ κληρικῶν καὶ θεολόγων, διακηρύσσει ὅτι οὔτε ὁ Χριστὸς οὔτε ἡ Ἐκκλησία εἶναι οἱ μοναδικοὶ δρόμοι σωτηρίας,  μὲ τὶς διαχριστιανικὲς καὶ διαθρησκειακὲς σχέσεις ποὺ ὑποστηρίζει καὶ ἀναπτύσσει, βοηθούμενος ἀπὸ τὰ σκοτεινὰ κέντρα ποὺ ἀναφέραμε, διδάσκει ὅτι οἱ ἄνθρωποι σώζονται καὶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες, Ἰου δαϊσμό, Ἰσλάμ, Βουδδισμό, ἀκόμη καὶ στὴν εἰδωλολατρία, ἀλλὰ καὶ στὶς χριστιανικὲς αἱρέσεις τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ. Ἐξισώνει δηλαδὴ σωτηριολογικὰ τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία μὲ τὶς θρησκεῖες καὶ τὶς αἱρέσεις καὶ καταπολεμεῖ μὲ σφοδρότητα τὴν θέση ὅτι μόνον ὁ Χριστὸς σώζει, εἶναι τὸ φῶς, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή, ὅτι δὲν ὑπάρχει πουθενὰ ἀλλοῦ ἡ σωτηρία, καὶ ὅτι μόνο ἡ ᾽Ορθόδοξη Ἐκκλησία, ποὺ ἐκράτησε ἀνόθευτο καὶ ἀπα ραχάρακτο τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων, ταυτίζεται μὲ τὴν σώζουσα καὶ ταμιοῦχο τῆς Χάριτος Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ὅ σοι ἐξακολουθοῦμε, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, νὰ προβάλλουμε καὶ νὰ κηρύσσουμε τὴν σωτηριολογικὴ μοναδικότητα καὶ ἀποκλειστικότητα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας χαρακτηριζόμαστε ὡς φανατικοί, μισαλλόδοξοι, στερούμενοι ἀγάπης. Πολλοὶ καὶ πολλάκις συκοφαντούμεθα καὶ ὑβριζόμεθα καὶ μὲ πολλοὺς τρόπους διωκόμεθα. Ἂν μάλιστα ψηφισθεῖ στὴν Ἑλλάδα καὶ ὁ περιβόητος ἀντιρατσιστικὸς νόμος, ποὺ ἰσχύει στὴν Ἀμερική, καὶ ποὺ ἀπαγορεύει νὰ χρησιμοποιήσεις γιὰ κάποιους ἀπαξιωτικοὺς ὅρους, ὅπως αἵρεση, πλάνη κ.τ.λ., θὰ ὁδηγούμαστε καὶ στὶς φυλακές.  

Καὶ ὅλο βέβαια αὐτὸ τὸ διαθρησκειακὸ καὶ διαχρονιστικὸ συνονθύλευμα, ὅλος αὐτὸς ὁ συγκρητισμός, δὲν εἶναι κάτι καινούργιο, ἀλλὰ πολὺ παλιό, ποὺ ἀποδυναμώθηκε μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ ποὺ στόχος του εἶναι ὄχι νὰ βοηθήσει τοὺς ἀνθρώπους νὰ σωθοῦν, ἀλλὰ νὰ τοὺς στερήσει τὴν σωτηρία, καθησυχάζοντάς τους ὅτι καὶ ἐκεῖ ποὺ εἶναι σώζονται καὶ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ βαδίσουν τὸν μόνο δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν σωτηρία, τὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ νὰ παραμείνουν στὸ σκοτάδι τῶν θρησκειῶν καὶ τῶν αἱρέσεων, ὡς νέα Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ποὺ δὲν βλέπει ὅμως τὸ μέγα φῶς, τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ κάθεται εἰς τὸ σκότος: «Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» 15.

Θὰ τελειώσω μὲ τὸ δεύτερο μετὰ τὸν Οἰκουμενισμὸ γνώρισμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τοῦ Ἀντιχρίστου μὲ τὸ κίνημα τῆς Οἰκολογίας. Δὲν ἔχω χρόνο νὰ ἀναφερθῶ σὲ πρωτεργάτες καὶ διαμορφωτὲς καὶ προϊσταμένους αὐτοῦ τοῦ κινήματος, ποὺ προέρχονται ὅλοι ἀπὸ τὰ παρακλάδια τῆς «Νέας Ἐποχῆς» ποὺ ἐμνημόνευσα. Μᾶς ἐνδιαφέρουν μόνον ἡ θεολογικὴ καὶ πνευματικὴ πλευρὰ τοῦ θέματος καὶ ὁ κίνδυνος νὰ παρασυρθεῖ καὶ ἡ ᾽Ορθόδοξη Ἐκκλησία στὴν καλλιεργούμενη μεθοδικὰ ἀπὸ τοὺς οἰκολόγους φυσιολατρία καὶ κτισματολατρία, σὲ νέα εἰδωλολατρία δηλαδή, καὶ νὰ λατρεύσει τὴν κτίση παρὰ τὸν κτίσαντα. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι, οἱ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς οἰκολογικοὶ σύλλογοι καὶ οἱ οἰκολογικὲς πολιτικὲς ὀργανώσεις κυριαρχοῦνται ἀπὸ ἀθέους καὶ ἐκκλησιομάχους. Βελτιώνει πολὺ τὸ προφίλ τους καὶ καθησυχάζει τοὺς Χριστιανοὺς ἡ ἀνάμειξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μὲ πρωτοβουλίες τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, εἰς τὰ τῆς προστασίας τοῦ περιβάλλοντος. Στενοχωρηθήκαμε καὶ ἐκπλαγήκαμε πολλοί, ὅταν σὲ φωτογραφίες τοῦ Διαδικτύου εἴδαμε σὲ κάποιο οἰκολογικὸ συνέδριο τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη νὰ συμπροσεύχεται μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν μὲ τὰ χέρια ἑνωμένα στὸ στῆθος σὲ στάση προσευχῆς, μπροστὰ σὲ μία σφαῖρα τῆς Ὑδρογείου, προφανῶς γιὰ νὰ σωθεῖ ἡ γῆ ἢ ἀπὸ μερικοὺς καὶ πρὸς τὴν θεὰ γῆ. Διότι γιὰ τοὺς περισσοτέρους τῶν ἐκπροσώπων τῆς «Νέας Ἐποχῆς», τὸ σύμπαν ὅλο εἶναι Θεός, καὶ ἡ γῆ εἶναι ἔμψυχη καὶ ζωντανή, καὶ θὰ τὴν ἀφυπνίσουν οἱ προσευχές τους, ἀφοῦ τέτοια εἶναι ἡ θεϊκή της δύναμη, ὥστε νὰ μὴ καταλαβαίνει ὅτι κινδυνεύει καὶ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ ἀντιδράσει στὸν κίνδυνο τῆς καταστροφῆς της. Εἶναι εὐχάριστο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ καθορισθεῖσα ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὡς ἡμέρα τοῦ περιβάλλοντος 1η Σεπτεμβρίου, ἡ σημερινὴ δηλαδὴ ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, ἀμάρτυρη, ἄγνωστη καὶ ἀδιανόητη γιὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, δὲν βρῆκε ἐκκλησιαστικὴ ἀπήχηση οὔτε ἑορτολογικὴ ἐφαρμογή.

Ἡ καλλιεργούμενη φοβία γιὰ τὴν οἰκολογικὴ καταστροφὴ εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Προσβάλλει ἐν πρώτοις τὴν πίστη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν διακυβέρνηση καὶ συντήρηση τοῦ κόσμου. ῾Ο Θεὸς εἶναι ὁ δημιουργὸς καὶ συντηρητὴς τοῦ κόσμου, καὶ ὅλα εὑρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν κραταιά Του δύναμη καὶ κατεύθυνση. Ἐμεῖς καὶ νὰ θέλαμε νὰ καταστρέψουμε τὴν γῆ μὲ τὴν ἀλόγιστη σπατάλη καὶ ἐκ μετάλλευση, δὲν θὰ μπορούσαμε. Δὲν εἶναι στὶς δικές μας δυνατότητες, δὲν ἀνήκει εἰς τά «ἐφ᾽ ἡμῖν», ἀλλὰ εἰς τά «οὐκ ἐφ᾽ ἡμῖν». Βεβαίως ἡ κτίση «συστενάζει καὶ συν ωδίνει» 16 μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο προσ αρμοζόμενη παιδαγωγικὰ στὴ συμπεριφορά του. Ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τοῦ αὐξανομένου κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας μὲ τὶς ποικίλες ἐκδηλώσεις τοῦ φυσικοῦ κακοῦ, σεισμούς, καταποντισμούς, καταιγίδες, ἀσθένειες· εἰρηνεύει ὅμως καὶ ὑποτάσσεται μπροστὰ σὲ ἁγίους ἀνθρώπους. Ἑπο μένως ἡ ρίζα τῶν οἰκολογικῶν καταστροφῶν βρίσκεται στὴν πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων. Ἂν οἱ ἄνθρωποι εἶχαν διδαχθῆ νὰ ζοῦν μὲ λιτότητα καὶ ὀλιγάρκεια καὶ δὲν σπαταλοῦσαν τοὺς φυσικοὺς πόρους στὴν πολυτέλεια, τὴν τρυφὴ καὶ τὴν κραιπάλη, δὲν θὰ ὑπῆρχαν οἰκολογικὰ δεινά. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὅσα προγράμματα προστασίας τοῦ περιβάλλοντος καὶ ἂν ἐκπονηθοῦν καὶ ὅσα οἰκολογικὰ συνέδρια καὶ ἂν ὀργανωθοῦν, δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξει ἡ οἰκολογικὴ εἰκόνα, ἂν δὲν προηγηθεῖ ἀλλαγὴ νοοτροπίας καὶ συμπεριφορᾶς τῶν ἀνθρώπων, ἂν δὲν προστατευθεῖ καὶ δὲν καθαρισθεῖ πρῶτα τὸ πνευματικὸ περιβάλλον, γιὰ τὸ ὁποῖο ὅμως δὲν ἐνδιαφέρονται οἱ ὀργανώσεις τῆς «Νέας Ἐποχῆς» τοῦ Ἀντιχρίστου, ἀντίθετα ἐπιδιώκουν νὰ καταστρέψουν τὶς θεολογικὲς καὶ πνευματικὲς ἀρχὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ, τὴν πίστη δηλαδὴ σὲ Θεό, δημιουργὸ καὶ συντηρητὴ τοῦ σύμπαν τος, καὶ σὲ ζωὴ ἀσκητικὴ καὶ ὀλιγαρκῆ 17.

Ἐπίλογος

Δὲν ἀπομένει ὥρα γιὰ νὰ δοῦμε πῶς ἡ Ἐκκλησία νοηματοδοτεῖ μέσα ἀπὸ τοὺς ὕμνους τὴν σημερινὴ ἑορτὴ τῆς ἀρχῆς τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους. Θὰ τὸ πράξουμε τὴν 1η Ἰανουαρίου, ὅπου παρασύρθηκε ἑορτολογικὰ ἡ Ἐκκλησία καὶ ἑορτάζει καὶ αὐτὴ τὴν πρωτοχρονιὰ τοῦ πολιτικοῦ ἔτους μὲ νέες εὐχὲς καὶ δανεικοὺς ἀπὸ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ ὕμνους. Μέσα στοὺς σημερινοὺς ὕμνους καμμία οἰκολογικὴ ἀνησυχία δὲν βρίσκει χῶρο, ἀλλὰ αἰτήματα γιὰ νὰ μᾶς ἐξασφαλίζει ὁ Θεὸς τὸν καθημερινὸ ἄρτο, νὰ μᾶς δίδει ὡς πρὸς τὶς κλιματικὲς συνθῆκες εὐκράτους καὶ εἰρηνικοὺς καιρούς, στὴν γῆ εὐφορία καρπῶν καὶ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ ἤπιες βροχές, νὰ δώσει στοὺς βασιλεῖς νίκες ἐναντίον τῶν ἀθέων Ἀγαρηνῶν, νὰ καταβάλει τὶς αἱρέσεις, νὰ μᾶς γεμίσει μὲ τὴν θεία διδασκαλία Του, ὅπως ἔκανε στὴν συναγωγὴ τῆς Ναζαρέτ, νὰ ὁλοκληρώσουμε τὴν πορεία στὸ νέο ἔτος θεαρέστως μὲ «κρείττονα μεταβολήν» καὶ πνευματικὰ ἔργα, καὶ νὰ μὴ παύσει νὰ μᾶς σκεπάζει μὲ τὸ ἔλεος καὶ τὴν φιλανθρωπία Του. Νὰ προσθέσουμε καὶ ἐμεῖς, βάσει τῶν ὅσων ἀναπτύξαμε, τὰ αἰτήματά μας. Νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ψευδώνυμη «Νέα Ἐποχή» τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τὰ παρακλάδια της, ποὺ μπῆκαν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸν μιαίνουν μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ νὰ βοηθήσει γιὰ τὴν προστασία τοῦ πνευματικοῦ περιβάλλοντος, ποὺ θὰ σώσει καὶ τὸ φυσικὸ περιβάλ λον. Ἀμήν.

* Κήρυγμα εἰς τὸν Ἱ. Ν. Ἁγίου Ἀντωνίου Θεσσαλονίκης τὴν 1η Σεπτεμβρίου 2013, Ἀρχὴ τῆς Ἰνδίκτου, ποὺ συνέπεσε ἡμέρα Κυριακή.

Ὑποσημειώσεις
1. Λουκᾶ 4, 14-15.
2. Λουκᾶ 4, 16.
3. Λουκᾶ 4, 17-22.
4. Βλ. στιχηρὸν ἑσπερινοῦ 1ης Σεπτεμβρίου, ἀρχῆς τῆς Ἰνδίκτου: «῾Ο ἐν Σιναίῳ τῷ ὄρει τὰς πλάκας γράψας ποτέ, αὐτὸς καὶ νῦν ἐν πόλει Ναζαρὲτ κατὰ σάρκα, βιβλίον κατεδέξω προφητικὸν ἀναγνῶναι Χριστὲ ὁ Θεός· καὶ τοῦτο πτύξας ἐδίδασκες τοὺς λαοὺς πεπληρῶσθαι τὴν Γραφὴν ἐπὶ σοί».
5. Ὁμιλία πρὸ τῆς ἐξορίας 1, PG 52, 429.
6. Ἰω. 7, 46.
7. Ματθ. 24, 35: «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι».
8. Ματθ. 5, 18: «Ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου, ἕως ἂν πάντα γένηται».
9. Γαλ. 1, 8.
10. Ἀποκ. 21, 4-5.
11. Β´ Κορ. 5, 17.
12. Ἐφ. 4, 22-24.
13. Β´ Κορ. 4, 16.
14. Βλ. Δοξαστικὸν τῶν αἴνων τῆς ἀκολουθίας τῶν Ἁγίων Παθῶν τῆς Μ. Πέμπτης, μετὰ τὸ θ’ Εὐαγγέλιον: «Ἐξέδυσάν με τὰ ἱμάτιά μου καὶ ἐνέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην· ἔθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλή μου στέφανον ἐξ ἀκανθῶν καὶ ἐπὶ τὴν δεξιάν μου χεῖρα ἔδωκαν κάλαμον, ἵνα συντρίψω, αὐτοὺς ὡς σκεύη κεραμέως». Βλ. καὶ Ψαλμ. 2, 9: «Ποιμανεῖς αὐτοὺς ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ, ὡς σκεύη κεραμέως συν τρίψεις αὐ τούς».
15. Ματθ. 4,
16. 16. Ρωμ. 8, 22: «Οἴδαμεν γὰρ ὅτι πᾶσα ἡ ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συν ωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν».
17. Περὶ ὅλων αὐτῶν βλ. περισσότερα εἰς Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκολογία, Θεσσαλονίκη 1994.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 1992, 4 Οκτωβρίου 2013