π. Νικόλαος Κογιώνης - Διάφορα περιστατικά από την ζωή του

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ

Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)

Μέρος Ε'

Διάφορα περιστατικά από την ζωή του

Έγραψε τους τροχονόμους στα δικά του κατάστιχα 

...Μία άλλη φορά έχοντας τον π. Νικόλαο στο πίσω κάθισμα (επιθυμούσε πάντοτε να κάθεται στο πίσω κάθισμα ώστε να μπορή να ανοίγη τα χαρτιά του να μελετάη ή να ένημερώνη το ημερολόγιό του με τις υποχρεώσεις του, ή να προσεύχεται, αλλά, και για να αποφεύγη την αργολογία) και ενώ οδηγούσα στην Αττική οδό με σταμάτησε η τροχαία επειδή δεν φορούσα ζώνη ασφαλείας. Ο τροχονόμος μετά από μία σύντομη στιχομυθία και παρατήρηση μου ζήτησε την άδεια οδήγησης και αποσύρθηκε στο περιπολικό πίσω από το αυτοκίνητο μου για να γράψη την κλήση. Ο π. Νικόλαος δεν είχε μιλήσει καθόλου. Όμως κατάλαβα ότι έκανε προσευχή. Από τους καθρέφτες του αυτοκινήτου μπορούσα να παρατηρώ εναλλάξ τον π. Νικόλαο να προσεύχεται και τον τροχονόμο να έχη ανοίξει το μπλοκ και να ετοιμάζεται να γράψη την κλήση με το στυλό στο χέρι. Κάποια στιγμή βλέπω τον τροχονόμο να κλείνη το μπλοκ και να απευθύνεται στον συνάδελφό του. Μετά βλέπω και τους δυο να με πλησιάζουν. Μου εξήγησαν ότι αυτή την φορά θα μου χάριζαν την κλήση. Μετά στράφηκαν στον π. Νικόλαο και του είπαν, «πάτερ σας παρακαλούμε να προσεύχεσθε για μας γιατί είναι επικίνδυνο το επάγγελμά μας». Ο άγιος πατήρ τους ευχαρίστησε με ένα γλυκύ χαμόγελο και μια ελαφριά υπόκλιση και μετά σημείωσε τα ονόματαά τους. Αντί να μας γράψουν αυτοί στα κατάστιχά τους, τους έγραψε ο π. Νικόλαος στα δικά του κατάστιχα! 

θεραπείες 

Ο Κος Αθανάσιος Κ. είχε μία γνωστή την Κα Αικατερίνη Π., της οποίας η κόρη, Γεωργία έμεινε ξαφνικά κατάκοιτη (δεν μπορούσε να σηκωθή από το κρεβάτι). Η μητέρα έλεγε, ότι της είχαν κάνει μάγια. Κατέφυγε στους ιερείς της ενορίας (έμενε σε άλλη ενορία), αλλά δεν είδε κάποιο αποτέλεσμα. Είχε πλέον απογοητευθεί και δεν δεχόταν να δει άλλο ιερέα, μετά όμως από επίμονη παρότρυνση του Κου Αθανασίου δέχθηκε να καλέσουν τον π. Νικόλαο. Ο πατήρ πήγε με προθυμία, της διάβασε μία ευχή και την άλλη μέρα η κατάκοιτη σηκώθηκε. 

Η Κατερίνα κόρη της πολύτεκνης Κας Ελένης Μ. (γεννημένη το 1977 Δικηγόρος τώρα) εμφάνισε όταν ήταν 3-4 χρονών ανορεξία (δεν μπορούσε να φάη τίποτε) και άρχισε η υγεία της να κινδυνεύη σοβαρά. Την πήγαν στο Νοσοκομείο Παίδων αλλά οι γιατροί δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτε. Η γιαγιά της Κατερίνας έκανε διάφορες προσευχές κ.ά. αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτε. Κάποια στιγμή η γιαγιά σκέφθηκε τον πνευματικό της π. Νικόλαο. Αυτός ανταποκρίθηκε πρόθυμα στην πρόσκληση και διάβασε στο κοριτσάκι μερικές ευχές. Φεύγοντας δεν πρόλαβε να μπή στο ασανσέρ και το κοριτσάκι φώναξε «μαμά πεινάω». Από κείνη την στιγμή και μετά το πρόβλημα τακτοποιήθηκε. 

Η Κα Ελένη Μ. μας ανέφερε επίσης ότι ένα από τα εγγονάκια της ο Νικολάκης είναι άτομο με ειδικές ανάγκες, εμφανίζει το σπάνιο σύνδρομο Low. Ένα διάστημα ο οργανισμός του αποσυντονίσθηκε και η κατάσταση του επιδεινώθηκε σοβαρά. Τον μετέφεραν στο Νοσοκομείο Παίδων, όπου οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Οι γονείς και η γιαγιά πίστεψαν ότι χάνουν τον Νικολάκη. Μία από κείνες τις ήμερες περνούσε ο π. Νικόλαος απ' έξω από το σπίτι. «Πάτερ Νικόλαε, ο Νικολάκης μας δεν είναι καλά», του φωνάζει με πόνο η Κα Ελένη. «Μην στενοχωριέστε, θα πάει καλά» ήταν η απάντηση του πατρός. Όντως ο Νικολάκης με την ευχή του πατρός ξεπέρασε τον κίνδυνο και επανήλθε στον φυσιολογικό ρυθμό της ασθένειας, που είχε επιτρέψει ο Θεός

Ο Κος Φίλιππος Φ. είχε ένα σπυρί, το οποίο άνοιγε κατά καιρούς και του προκαλούσε αιμορραγίες. Αυτό τον ανησυχούσε ιδιαίτερα όταν επρόκειτο να κοινωνήση. Ο π. Νικόλαος τον σταύρωσε και το σπυρί εξαφανίσθηκε. 

Η Κα Μερόπη Κ. δεν μπορούσε να κράτηση το έμβρυο κατά την εγκυμοσύνη λόγω ασυμβατότητας αντισωμάτων. Είχε ήδη κάνει τρεις αποβολές. Στην τέταρτη εγκυμοσύνη έμεινε κοντά στην μητέρα της στο Γκύζη κλινήρης. Σηκώθηκε μόνο μία φορά, την Μ. Τετάρτη να πάει στον Άγιο Ελευθέριο (ήταν κοντά στο σπίτι της μητέρας της) στο ευχέλαιο. Ήταν ο π. Νικόλαος εκεί, ο οποίος της σταύρωσε την κοιλιά και ευλόγησε το μωρό. Και ενώ αυτή τον κοιτούσε χωρίς να μιλάη, της είπε ότι θα ταλαιπωρηθή λίγο, αλλά το μωρό θα γεννηθή γερό. Αυτή την φορά η εγκυμοσύνη εξελίχθηκε ομαλά και η Κα Μερόπη απέκτησε ένα χαριτωμένο αγοράκι τον Στέφανο. Δέκα περίπου χρόνια αργότερα ο Θεός την συνέδεσε με τον άγιο αυτό πνευματικό μέσω της κουνιάδας της Κατερίνας Κ., η οποία τον είχε απόκτηση πνευματικό παρακινημένη από την φίλη της Λαμπρινή Κ-Χ. Η επικοινωνία της με τον π. Νικόλαο έμελλε να σφράγιση την μετέπειτα ζωή της Κας Μερόπης. Όχι μόνο ο γιος της Στέφανος συνδέθηκε με τον άγιο αυτόν πνευματικό, αλλά και ο σύζυγος της Αλέξανδρος που αρχικά είχε αρνηθή γονάτισε κάτω από το πετραχήλι του (αναφέρουμε το σχετικό περιστατικό σε άλλο κεφάλαιο). Όταν ήλθε η δύσκολη στιγμή του αιφνίδιου και τραγικού θανάτου του συζύγου της σε επίσημο αγώνα μοτοσικλετιστών (συνέβη 14 μήνες μετά την κοίμηση του π. Νικολάου) οι βάσεις που είχε θέσει ο άγιος πατήρ στην οικογένειά της και οι ευχές του νέου πνευματικού της πατρός την κράτησαν όρθια και κοντά στην εκκλησία. Η ευγνωμοσύνη της για τον π. Νικόλαο είναι απέραντη.

 

Διορατικός - Προορατικός
 

Τα έξοδα του γάμου

Η Κωνσταντίνα Σ. η οποία, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, γνώρισε τον μέλλοντα σύζυγο της με θαυμαστή μεσολάβηση του πατρός, καθόταν μια μέρα στα μπροστινά καθίσματα του Αγ. Ελευθερίου στενοχωρημένη και προβληματιζόταν πού θα έβρισκε τα χρήματα για τον γάμο της. Εκείνη την στιγμή την φώναξε ο πατήρ και της διάβασε από κάπου το πώς ο Μωϋσής χτύπησε τον βράχο και ξαφνικά άρχισε να τρέχη πολύ νερό. Η Κωνσταντίνα πήρε το μήνυμα και το ηθικό της αναπτερώθηκε. Ξαφνικά άρχισαν να καταφθάνουν χρήματα από διάφορες μεριές. Από το τίποτα σχεδόν φτιάχθηκε το σπιτικό της. Ο ένας έδινε 100 χιλ. δραχμές ο άλλος της πήρε την κουζίνα κ.ο.κ Μέχρι πού παντρεύτηκε παραλάμβανε δώρα και χρήματα.
 

Συμπαράσταση σε νεαρό ζευγάρι 

Η κ. Γεωργία και ο κ. Διονύσης Θ., οι οποίοι είχαν πνευματικό τον π. Νικόλαο μετά τον γάμο τους και επί 10 χρόνια (μέχρι της αναχωρήσεώς του), μας διηγήθηκαν με συγκίνηση τα έξης: Όταν ήταν νιόπαντροι τον κάλεσαν σπίτι τους για αγιασμό. Ο πατήρ είχε μαζί του και ιερά λείψανα του Αγίου Νικολάου Πλανά. Μετά την ακολουθία κάθισε για λίγο και, όπως το συνήθιζε, τους διάβασε ένα απόκομμα από χριστιανικό περιοδικό, το οποίο μεταξύ άλλων έλεγε και το εξής περίπου: «Όταν η σύζυγος χάσει κάποιο παιδί θα πρέπει ο άνδρας να της συμπαρασταθή». Οι σύζυγοι συγκράτησαν με ανησυχία αυτή την συμβουλή στο μυαλό τους. Κατά την διάρκεια της πρώτης εγκυμοσύνης ο γιατρός διέγνωσε πρόβλημα υγείας στην σύζυγο και την συμβούλευσε να κάνη αποβολή. Οι δυο σύζυγοι κατέφυγαν με αγωνία στον π. Νικόλαο, ο οποίος τους είπε να μην ανησυχούν. Προσευχήθηκε και στην επόμενη επίσκεψη ο γιατρός βρήκε την σύζυγο υγιή.

Απέκτησαν και δεύτερο παιδάκι αλλά στην τρίτη εγκυμοσύνη η σύζυγος απέβαλε και τότε θυμήθηκαν αυτό που τους είχε διαβάσει ο πατήρ και ο σύζυγος συμπαραστάθηκε ιδιαίτερα στην σύζυγό του. Οι ίδιοι μας διηγήθηκαν και άλλα περιστατικά όπως και το ότι μετάνιωσε η σύζυγος που δεν ακολούθησε την συμβουλή του πατρός «να μην ζήτηση μετάθεση από την υπηρεσία της, παρά τις δυσκολίες πού αντιμετώπιζε, διότι και άλλου θα υπάρχουν δυσκολίες». Την μετάθεση για το τμήμα που ήθελε την πήρε αλλά τώρα αντιμετωπίζει μεγαλύτερες δυσκολίες.
 

Παρόμοια περιστατικά με το τελευταίο διηγούνται και άλλα πνευματικά παιδιά. Ο πατήρ άλλοτε έδινε και άλλοτε δεν έδινε έγκριση για αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος, χωρίς φυσικά να γνωρίζη τις ιδιαιτερότητες της κάθε εργασίας και όσοι δεν τον άκουγαν το μετάνιωναν.

 

Δοκιμασίες
 

Ο π. Νικόλαος είχε υποστεί πολλές και μεγάλες δοκιμασίες είτε προσωπικές είτε οικογενειακές. Όλες τις αντιμετώπιζε με πίστη («ξέρεις τι είναι πίστη», έλεγε, «πίστη είναι να βλέπεις τον ήλιο τα μεσάνυχτα») και πολλή προσευχή (σε περιόδους μεγάλων δοκιμασιών τον είχαμε δει επανειλημμένως να προσεύχεται γονατιστός μπροστά στην Αγία Τράπεζα). Δεν είναι του παρόντος να σχολιασθούν οι πολλές δοκιμασίες που υπέστη ο άγιος αυτός πατήρ. Θα αναφέρουμε ενδεικτικά δυο από τις πιο πρόσφατες. Ας σημειωθεί ότι απαντούσε στις δοκιμασίες με το θυσιαστικό καθήκον της διακονίας των ανθρώπων.
 

Μία από τις τελευταίες μεγάλες δοκιμασίες ήταν η ξαφνική αναχώρηση της πολυαγαπημένης του κόρης Μαρίας στα 39 της χρόνια. Η Μαρία από μικρή είχε αγαπήσει πολύ τον Χριστό. Δεν είχε δημιουργήσει οικογένεια, και είχε δοθεί ολοκληρωτικά στην διακονία του συνανθρώπου της, τόσο ως κατηχήτρια και στέλεχος του νεανικού έργου της Εκκλησίας, όσο και ως φιλόλογος εκπαιδευτικός στα σχολεία που υπηρέτησε. Παντού απ' όπου πέρασε άφησε ανάμνηση ενός επίγειου αγγέλου, που σκόρπιζε ανυπόκριτα χαρά και αισιοδοξία και έδινε με το ήθος της μαρτυρία Χριστού. Η καθηγήτρια, η συνάδελφος, η φίλη, η αδελφή, ήταν πάντα έτοιμη να προσφέρη, να πή μία παρηγορητική κουβέντα, να εμψύχωση τον αδύναμο μαθητή, να νουθέτηση, να συμβουλεύση, να σκορπίση, να διδάξη ταπεινά, να προσφέρη μία άλλη ποιότητα στην καθημερινή συναναστροφή στο χώρο της εργασίας. Μετά το θάνατό της, κάπου ανάμεσα στις πολλές σημειώσεις της βρέθηκε μία φράση γραμμένη σε αρκετά χαρτάκια: «Μαρία να θυμάσαι, πρώτα οι άλλοι και μετά εσύ». Για όσους γνώρισαν τη Μαρία, αυτό το ζούσε καθημερινά.
 

Η Μαρία απεβίωσε κατά την περίοδο ανάρρωσης μετά από εγχείρηση θυρεοειδούς, λόγω εσφαλμένης μετεγχειρητικής ιατρικής αγωγής. Το πρωί είχε ζητήσει από τον ιερέα πατέρα της να την κοινωνήση στο σπίτι. Απεβίωσε κατά την διάρκεια της μεσημβρινής αναπαύσεως. Την μετέφεραν στην κλινική, όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατός της. Ο π. Νικόλαος βρισκόταν εκείνη την στιγμή σε επισκέψεις διακονίας. Τον βρήκαν αρκετά αργότερα στον Ναό να εξομολογή. Δεν άφησε τον γνώριμο του οδηγό ταξί, που τον μετέφερε, να του ανακοίνωση το γεγονός, το είχε προαισθανθή ή το προγνώριζε. Ο κ. Απόστολος Σ. πνευματικό παιδί του πατρός, ο οποίος βοηθούσε αρκετές φορές στο ιερό του Ναού του Αγίου Ελευθερίου, ανέφερε το εξής γεγονός. Ένα ή ενάμιση μήνα πριν την αναχώρηση της Μαρίας είχε δει τον π. Νικόλαο στο ιερό να απευθύνεται σε κάποιον (δεν υπήρχε κανείς άλλος στο ιερό) με τα εξής περίπου λόγια. «Γιατί Κύριε τώρα; δεν γίνεται λίγο αργότερα; ας γίνει όπως θέλεις Εσύ Κύριε...». Εκείνη την στιγμή σκέφθηκε ότι ο παππούλης «τάχασε» αργότερα όμως συσχέτισε το γεγονός με την κοίμηση της Μαρίας. Ας σημειωθή παρεμπιπτόντως, ότι μέχρι τέλους της ζωής του ο πατήρ είχε εξαιρετική διαύγεια πνεύματος και ετοιμότητα λόγου, δεν θυμόμαστε δε ποτέ να ακούσαμε έστω και έναν άστοχο λόγο από το στόμα του ακόμη και όταν ήταν πάρα πολύ κουρασμένος.
 

Πρέπει να πόνεσε πολύ, διότι ο καρδιολόγος του διαπίστωσε λίγες μέρες αργότερα σημαντική επιδείνωση της καρδιάς του. Όμως παρά τον μεγάλο του πόνο μόνο τονωτικούς λόγους απηύθυνε στους άλλους. Στον γιατρό που ήταν υπεύθυνος για πολύ σοβαρή αμέλεια του είπε: «γιατρέ, λάθος γιατρού Θέλημα Θεού». Του είπαν αργότερα μερικοί «π. Νικόλαε δεν θα πάτε να διαμαρτυρηθείτε στην κλινική, να ζητήσετε αποζημίωση...». Η απάντησή του ήταν: «Τι λέτε τώρα; ξέρετε πού βρίσκεται η Μαρία, η Μαρία έχει την καλύτερη θέση». Όντως η Μαρία πρέπει να απέκτησε μεγάλη παρρησία στον Θεό, διότι μετά τον θάνατό της την επικαλούντο τακτικά οι δικοί της σε διάφορες δυσκολίες και τα αποτελέσματα ήταν άμεσα και θαυμαστά.
 

Ο π. Νικόλαος είχε και άμεσο πόλεμο από τον διάβολο. Αυτό το είχε αναφέρει σε πνευματικά του παιδιά ενορίτες χωρίς να αποκάλυψη λεπτομέρειες. Μια φορά κατά την διάρκεια καθημερινής θ. λειτουργίας έκανε κήρυγμα στον Ναό μιλώντας για τους τρόπους αντιμετώπισης του Διαβόλου. Κάποια στιγμή ανέφερε, τον βλέπω παιδιά μου τον διάβολο, τον βλέπω εκεί πάνω να μας κοροϊδεύει. Τελειώνοντας λέει στο εκκλησίασμα: Και τώρα αδελφοί μου, μού λέει μία φωνή μέσα μου, τώρα θα δής Νικόλαε τι έχεις να πάθεις! Τους χαιρέτησε και έφυγε. Βγαίνοντας έξω, μετά από λίγο πέφτει στο δρόμο και σπάζει την οδοντοστοιχία του. Πήγε στο σπίτι ματωμένος και με φοβερούς πόνους. Έκανε 6 μήνες να συνέλθει απ' αυτή την περιπέτεια (δεν διέκοψε όμως κανένα από τα καθήκοντα του) και πλήρωσε πολλά χρήματα στον οδοντίατρο.
  

 
Η αγάπη που νίκησε μετά από 38 χρόνια.

Από την πρώτη στιγμή της εγκαταστάσεώς της στο Γκύζη, το 1970, η οικογένεια Κογιώνη ήλθε σε επαφή με την οικογένεια Σ. Η κ. Ε. Σ., η οποία δεν πήγαινε στην εκκλησία, αισθάνθηκε εξ αρχής μεγάλη αντιπάθεια και περιφρόνηση για τον π. Νικόλαο και την πολύτεκνη οικογένεια του. Με αυταρχικό και άγριο τρόπο έκανε σε κάθε ευκαιρία παρατηρήσεις και υποδείξεις. Άλλες φορές, μόλις περνούσαν πλάι της ή τους συναντούσε στο ασανσέρ, γύριζε το κεφάλι της άλλου. Ούτε ένα γεια ούτε μία καλημέρα δεν τους έλεγε. Τα μικρά παιδιά της οικογένειας την φοβόντουσαν.

Ο πατήρ και η οικογένειά του έκαναν ό,τι μπορούσαν για να την πλησιάσουν, αλλά τα χρόνια περνούσαν και αυτή έμενε ανυποχώρητη. Κάποια χρονιά, την ήμερα της γιορτής της κ. Ε. η Μαρία αγόρασε μία ωραία γλάστρα και με το γλυκό και ταπεινό της χαμόγελο πήγε να της ευχηθεί εκ μέρους της οικογενείας τα «χρόνια πολλά». Η υποδοχή ήταν σκέτη ψυχρολουσία. «Φύγε, δεν γιορτάζω και ούτε δώρα δέχομαι!» και της έκλεισε την πόρτα κατάμουτρα. Η κατάσταση συνεχίστηκε έτσι μέχρι την κοίμηση του ανδρός της κ. Ε.. Κατά τις τελευταίες στιγμές του άνδρα της τους επισκέφθηκε και ο π. Νικόλαος και διάβασε μία ευχή. Μετά τον θάνατο του συζύγου της η κ. Ε. μαλάκωσε λίγο. Ο π. Νικόλαος της άφηνε κάθε Κυριακή στην πόρτα αντίδωρο, εικονίτσες και καμιά φορά κανένα βιβλιαράκι. Αυτά φάνηκε να τα δέχεται, δεχόταν επίσης χωρίς να αντιδρά και διάφορα ενισχυτικά φυλλάδια και βιβλία που της έστελνε η πρεσβυτέρα. Ένα χρόνο περίπου μετά την κοίμηση του πατρός, όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο για τον π. Νικόλαο, η κ. Ε. το διάβασε και συγκινήθηκε. «Όσα λέει το βιβλίο είναι όλα αληθινά! έτσι ήταν ο παπά Νικόλας!»...

Οκτώ περίπου μήνες αργότερα η κ. Ε. αρρώστησε βαριά και τα παιδιά της την μετέφεραν στο Νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ (είναι κατά σύμπτωση το νοσοκομείο στο όποιο μετέφεραν νεκρό τον π. Νικόλαο). Τότε η κόρη της τηλεφώνησε στην πρεσβυτέρα και της είπε να προσευχηθή και αν είναι δυνατόν να γίνη παράκληση για την μητέρα της διότι είναι βαριά.

Λίγες ήμερες αργότερα τηλεφώνησε και ο γυιος της ασθενούς κ. Ε. στην πρεσβυτέρα και της είπε ότι η μητέρα του ζητάει επειγόντως τον γιο του π. Νικολάου για να εξομολογηθή. Η κ. Ε. εξομολογήθηκε με συντριβή και με δάκρυα και με δυνατή φωνή που την άκουγαν και οι άλλοι στον θάλαμο είπε: «Περίμενα αυτή την ώρα μια ολόκληρη ζωή. Να εξομολογηθώ να καθαριστώ να κοινωνήσω και μετά να πεθάνω και να πάω στον Κύριο. Σήμερα μου έκανε ο Χριστός το μεγαλύτερο καλό. Αυτό πού λαχταρούσα». Την άλλη μέρα την κοινώνησε ο ιερέας του Νοσοκομείου και μετά από δυο ήμερες η κ. Ε. αναπαύθηκε ειρηνικά.
  
 

Ευωδία
 

Ο νέος, Ευάγγελος Μ., πού προσέφερε τις πρώτες βοήθειες στον π. Νικόλαο, κατά την στιγμή του θανάτου του, μας ρώτησε αν σαν πνευματικά του παιδιά αισθανόμαστε κάποια ευωδία να βγαίνη από τα άμφιά του όταν πηγαίναμε για εξομολόγηση. Ο ίδιος είχε αισθανθή ευωδία την στιγμή που του έκανε μαλάξεις και τεχνητή αναπνοή. Αυτό μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, διότι οι ίδιοι δεν είχαμε αισθανθεί ποτέ κάτι τέτοιο. Λίγο καιρό μετά την κοίμηση του πατρός μας, πήρε τηλέφωνο η κ. Κ. Π. πολύτεκνη με μεγάλο αγώνα στην ζωή της αλλά με πίστη και πολύ υπακοή στον πνευματικό της, π. Νικόλαο. Μεταξύ των άλλων μας διηγήθηκε και το εξής. Ένα πρωινό μετά την εξομολόγηση προσφέρθηκε να μεταφέρη τον π. Νικόλαο με το αυτοκίνητό της σε σπίτι άρρωστου ενορίτου. Κατά την επιστροφή του πατρός στο αυτοκίνητο, μετά την επίσκεψή του στο σπίτι του ασθενούς, αισθάνθηκε μία ασυνήθιστη ευωδία, η οποία κάποια στιγμή διακόπηκε και πάλι ξαναδυνάμωσε. Απορημένη τον ρώτησε αν είχαν κάψη πολύ θυμίαμα στο σπίτι που πήγε. Ο άγιος πατήρ της απάντησε αινιγματικά, ναι ναι, με ένα ελαφρύ χαμόγελο. Όμως η ευωδία αυτή δεν έμοιαζε με θυμίαμα. Τον ξαναρώτησε πάλι με απορία και πάλι πήρε την ίδια αινιγματική απάντηση. Αναφέραμε το περιστατικό αυτό σε μέλος της οικογενείας του π. Νικολάου, το οποίο μας επιβεβαίωσε ότι μερικές φορές όταν έμπαινε ο πατήρ στο σπίτι αισθανόντουσαν μία ασυνήθιστη ευωδία.
Μετά την κοίμηση του πατρός ευλαβείς αναγνώστες του βιβλίου (των προηγούμενων εκδόσεων) αισθάνθηκαν ευωδία την ώρα που το μελετούσαν, δείγμα επισκέψεώς του. Τα σχετικά περιστατικά παρατίθενται σε χωριστό κεφάλαιο.

Ο ιερεύς Νικόλαος Κογιώνης (1928-2006)
Μία φωτισμένη και αγιασμένη ιεραποστολική μορφή των ημερών μας
Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
Θεσσαλονίκη