ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ «ΑΠΟΡΙΑ» ή «ΕΝΣΤΑΣΗ»
ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ «ΑΠΟΡΙΑ» ή «ΕΝΣΤΑΣΗ»
κ. Αθανασίου Νεοφώτιστου, Επίτιμου Προέδρου της Π. Ε. Γ.
Η«Πανελλήνια Ένωση Γονέων γιατηνπροστασία του Ελληνορθόδοξου πολιτισμού της οικογενείας και του άτομου» (Π.Ε.Γ.), έχει στο καταστατικό της ως κύριο σκοπό της, σύμφωνα με την βούληση του ιδρυτού της, μακαριστού πατρόςΑντωνίου Αλεβιζοπούλου, την ενημέρωση των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τιςκακοδοξίεςκαι τιςμεθοδεύσειςτων διαφόρων νεοφανών και παλαιών αιρέσεων, που δρουν στη χώρα μας, με διάφορα ονόματα και προσωπεία. Ακόμη ενημερώνει τα μέλη της Εκκλησίας μας με έντυπα και ομιλίες για τις επιπτώσεις από τυχόν ένταξη μέλους της οικογενείας τους σε κάποια από τις αιρέσεις, όχι μόνο για την απώλεια της ελπίδας της σωτηρίας, που είναι το βασικότερο, αλλά και για την ψυχοσωματική τους υγεία και υπόσταση.
Στο έργο της αυτό, η Ένωση και οι συνεργάτες της αντιμετωπίζουνπολλαπλή αντίδρασηπροερχόμενη από διάφορα πρόσωπα, τα οποία «απορούν» ή διαμαρτύρονται για την μέριμνα αυτή της Π.Ε.Γ. Και αν τα πρόσωπα αυτά ανήκουν στο χώρο τωννεοειδωλολατρικώνομολογιών, η διαμαρτυρία τους είναι σκόπιμη· θέλουν να δημιουργήσουν θόρυβο καιναακυρώσουν το απολογητικό έργο της Εκκλησίαςκαι της Π.Ε.Γ. και να επιβάλουν ανενόχλητα τα σχέδιά τους. Αλλάη απολογητική της Εκκλησίας μας αποτελεί βασικό καθήκον των ποιμένων της και των συνεργατών τους.Είναι εντολή του Κυρίου μας και των Αποστόλων Του.
Ο Κύριος ονόμασε τους διδάσκοντες αιρετικές διδασκαλίες: «λύκους βαρείς» καισυνέστησεστους Αποστόλους Του και τους μιμητές τουςνα προσέχουν και να προστατεύουν το ποίμνιο της ΕκκλησίαςΤου. Ο Απόστολος Παύλος στην ομιλία του προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου τους είπε μεταξύ άλλων να προσέχουν τους εαυτούς τους και ολόκληρο το ποίμνιο στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο τους τοποθέτησε επισκόπους για να ποιμαίνουν την Εκκλησία του Θεού, την οποία απέκτησε με το δικό Του αίμα. Γιατί, τους λέγει, «μετά την αναχώρηση μου θα μπουν μεταξύ σας λύκοι άγριοι και δεν θα φεισθούν το ποίμνιο. Θα διαστρέψουν την αλήθεια για να παρασύρουν τους μαθητές, ώστε να τους ακολουθήσουν. Γι' αυτό γρηγορείτε. Να είστε συνεχώς άγρυπνοι», τους τόνισε με έμφαση(Πράξεις Κ' 28-31).Και προς όλους τους πιστούς, με επιστολή του, ο Παύλος συνιστά να υπακούουν και να υποτάσσονται στους ποιμένες τους, γιατί, τους λέγει, «αυτοί αγρυπνούν για τις ψυχές σας, σαν άνθρωποι που θα δώσουν λόγο για σάς»(Εβρ. ΙΓ' 17).
Οι πατέρες της Εκκλησίας μας, έχοντας ύπ' όψη τους λόγους του Χριστού και των Αποστόλων, κάθε φορά που παρουσιαζόταν κάποιος κίνδυνος αλλοίωσης του Ορθοδόξου φρονήματος των πιστών, προέβαιναν στην οριοθέτηση της πίστης μας, ώστε να γνωρίζουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί τι είναι Ορθόδοξο και τι όχι και ν' αποφασίζουν ανάλογα. Ή να παραμείνουν στην Ορθόδοξη πίστη ή ν' ακολουθήσουν την οδό της πλάνης. «Ο καλός ποιμήν» έγραψε ο αείμνηστος π. Αντώνιος, «πρέπει ν' αναγνωρίζει εγκαίρως τους πνευματικούς κινδύνους, τους ψευδοδιδασκάλους και να προειδοποιεί έγκαιρα και με δραστικό τρόπο το ποίμνιο του. Και πρέπει η ποιμαντική στρατηγική ν' αποβλέπει στην πληροφόρηση και περιφρούρηση του ποιμνίου, αλλά και στην εύρεση και επαναφορά του χαμένου προβάτου. Αυτή είναι εντολή του Κυρίου μας και αν την παραβούμε, όσοι έχουμε αναλάβει το έργο της ενημέρωσης και της διάσωσης, θα δώσουμε λόγο. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν οι βαπτισμένοι Χριστιανοί τι πρεσβεύουν όσοι τους πλησιάζουν και τους παρουσιάζουν τις κακοδοξίες τους κι ο καθένας ας κάνει πλέον ενσυνείδητα τις επιλογές του».
Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που ανήκουν στον ημέτερο χώρο και «απορούν» γιατί ασχολούμαστε με τους άλλους και προβάλλουν διάφορες «ενστάσεις». Λένε π.χ. ότι σπαταλούμε οι ποιμένες και οι συνεργάτες τους πολύτιμο χρόνο με το να πληροφορούμαστε το περιεχόμενο των διδασκαλιών των διαφόρων αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, ενώ θα έπρεπε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα δικά μας. Να μελετούμε και να αναπτύσσουμε συνεχώς τα διδάγματα και τις αλήθειες της πίστης μας για να γνωρίσουν οι πιστοί πιο καλά τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας μας, να γνωρίσουν καλά την Αγία Γραφή και τα βιβλία των Αγίων Πατέρων και την ιστορική παράδοση της Εκκλησίας. Και ότι είναι πολύ βαρετό και ανούσιο να οργανώνονται διαλέξεις και σεμινάρια όπου οι διάφοροι ομιλητές αναπτύσσουν τις κακοδοξίες των «άλλων». Παρένθεση: Υπάρχουν και κάποιοι που λένε ότι πρέπει να ασχολούμαστε με τα «του οίκου μας», για να διορθώσουμε τάχα την πορεία μας. Δεν θα ασχοληθούμε μ' αυτούς, γιατί η «ένσταση» αφορά εκείνους που κατηγορούν κληρικούς για δήθεν «σκάνδαλα» και εκθέτουν τα κατά τη γνώμη τους «κακώς κείμενα» της Εκκλησίας με την αποστροφή: «Έτσι θα ήθελα εγώ την Εκκλησία». Κλείνει η παρένθεση.
Στους καλοπροαίρετους ενισταμένους στο απολογητικό έργο των ποιμένων θα πούμε τα εξής: Δεν πρέπει να συγχέονται τα πράγματα, αφού διπλό είναι το έργο του ποιμένος, δηλαδή η αντιλογία υπέρ της ευσέβειας και η απολογία της πίστεως. Και τα δύο αυτά τα κάνουν οι ποιμένες μας και οι λαϊκοί θεολόγοι μας. Ενδιαφέρονται και αναπτύσσουν την ομολογία της πίστης μας στα κηρύγματά τους και με ένθεο ζήλο οργανώνουν διαλέξεις και σεμινάρια για την «ορθόδοξη οικοδομή» των πιστών της Εκκλησίας μας. Ο Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος αναφέρει σε άρθρο του για τον π. Αντώνιο, ότι οπ. Ιωάννης Ρωμανίδηςέχει σημειώσει πολύ ορθόδοξα: «Η Εκκλησία έχει δύο όψεις: μια θετική αγάπη, ενότητα και κοινωνία αιωνίως με τους άλλους και με τους αγίους εν Χριστώ και μία αρνητική τον πόλεμο κατά του Σατανά και των δυνάμεων του. Η Χριστολογία και Εκκλησιολογία είναι ακατανόητες χωρίς κατανόηση των μεθόδων του Σατανά». Και σημειώνει ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερόθεος, ότι «πρόκειται για αφέλεια μερικών θεολόγων το ν' ασχολούνται με την Εκκλησία, το Χριστό, την πνευματική ζωή και ν' αγνοούν τις μεθοδείες του διαβόλου». Άλλωστε είναι πάρα πολλοί που ασχολούνται με τον πνευματικό καταρτισμό των Χριστιανών λίγοι όμως έχουν το δοθέν χάρισμα να αναλύουν διεξοδικά τις μηχανές του πονηρού. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς που αγωνίστηκε κατά του αιρετικού Βαρλαάμ είπε το εξής βασικό: «έτερον έστι η υπέρ της ευσέβειας αντιλογία και έτερον η της πίστεως ομολογία».
Υπάρχουν και μερικοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί που παρατηρούν καιεπαινούν κάποια εξωτερικά στοιχεία ευσέβειας των αλλοθρήσκωνή των οπαδών άλλων ομολογιών. Αναφέρουν π.χ. ότι στους ναούς τους επικρατεί μεγάλη ησυχία και παρακολουθούν με πολλή ευσέβεια τα κηρύγματα τους και τις αναλύσεις της Αγίας Γραφής από τους ποιμένες τους. Για το θέμα αυτό θα αναφέρω την εξής ιστορία:
Σε μία ομιλία του ο αείμνηστος θεολόγος Ιάκωβος Μάινας αναφερόμενος σ' αυτό ακριβώς το θέμα ανέφερε την ακόλουθη ιστορία. Κάποτε επισκέφτηκε την Αθήνα οπροτεστάντης καθηγητήςτου στις μεταπτυχιακές σπουδές σε πανεπιστήμιο της Γερμανίας ήσαν συμφοιτητές με τον π. Αντώνιο στο εν λόγω πανεπιστήμιο και θέλησε μεταξύ άλλων να παρακολουθήσει κυριακάτικη Λειτουργία σε εκκλησία μας. Ο μακαριστός Ιάκωβος ανησύχησε, γιατί γνώριζε πως εκκλησιάζονται και παρακολουθούν ακολουθίες οι προτεστάντες και τι γίνεται στους ναούς μας με τα παιδιά, τις κινήσεις των μεγάλων κ.λ.π. Σ' όλη τη διάρκεια της λειτουργίας ο Ιάκωβος στεκόταν σε αναμμένα κάρβουνα. Στο ναό έμπαιναν συνεχώς πιστοί, άναβαν κεριά, φιλούσαν εικόνες, έγραφαν χαρτάκια με ονόματα, τα παιδιά άλλαζαν θέση ή έκλαιγαν κ.λ.π. Όταν μάλιστα ήρθε η ώρα της Θείας Κοινωνίας, τότε οι ανησυχίες του αειμνήστου Μάινα κορυφώθηκαν. Άλλα παιδιά έκλαιγαν ή αρνούνταν ν' ανοίξουν το στόμα τους, μερικοί σπρώχνονταν να πλησιάσουν κ.ο.κ. Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία και βγήκαν έξω, ο Μάινας ρώτησε τον καθηγητή βέβαιος για την αποδοκιμασία του. «Πως τα είδατε τα πράγματα»; «Συγκλονίστηκα» απάντησε ο πολύπειρος καθηγητής. «Είδα ζωή μέσα στην Εκκλησία. Είδα ολόθερμη παρουσία των πιστών, ήταν κάτι μεγαλειώδες. Εμείς είμαστε νεκροί μέσα στους ναούς μας. Τα παιδιά οι νέοι απουσιάζουν και οι λίγοι που παρακολουθούν τις ακολουθίες δεν έχουν τη θέρμη των Αθηναίων πιστών». Αυτά τα θαυμαστά ειπώθηκαν από ένα προτεστάντη, ανώτερο θεολόγο και σοβαρό διανοητή. Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι πιστοί των άλλων ομολογιών συνεχώς ελαττώνονται και τα συμβούλια των ναών πουλούν τους ναούς, συνεχώς διαιρούνται μεταξύ τους και δημιουργούν ποικίλα σχίσματα και διαφορετικές ομολογίες. Και συμβαίνει το τρομερό σε μία οικογένεια τα διάφορα πρόσωπα να ανήκουν σε διαφορετική ο καθένας «εκκλησία»!!!
Υπάρχουν και μερικοί άλλοι που διατείνονται ότι «την Καινή Διαθήκη κρατούν στα χέρια τους κι αυτοί» και «στο Χριστό πιστεύουν». Ναι, μελετούν την Καινή Διαθήκη, αλλά πως την ερμηνεύουν;Κάθε ομολογιακή «παραφυάδα» ακολουθεί δική της ερμηνεία της Αγίας Γραφής, γι' αυτό και οι μεταξύ τους διαφωνίες και συγκρούσεις πληθαίνουν. Όσον αφορά στη δεύτερη παρατήρηση πρέπει να ξέρουμε σε ποιο Χριστό πιστεύουν και πως εκδηλώνουν την πίστη τους οι «άλλοι». Για τους Ορθοδόξους, όπως λέγει ο αείμνηστος γέροντας Σωφρόνιος, στο βιβλίο του «Η ζωή Του, ζωή μου», «ο Χριστός που συνέδεσε Θεό και άνθρωπο αδιαίρετα στον εαυτό του είναι η εντελώς μοναδική λύση σ' αυτή την φανερή αδιάλυτη σύγκρουση. Αυτός είναι πράγματι "ο Σωτήρ του κόσμου". Αυτός είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων θείων και ανθρωπίνων. Και είναι ο μοναδικός δρόμος για τον Πατέρα. Είναι ο ήλιος που φωτίζει τα σύμπαντα. Μόνο στο φως Του μπορεί να διακριθεί η οδός. Αυτός είναι ο Δημιουργός μας. Αυτός είναι επίσης ο Σωτήρας μας. Η απόλυτη αλήθεια εκδηλώθηκε σ' εμάς μ' Αυτόν. Μόνο μέσα άπ' Αυτόν αξιωνόμαστε να "απολάβωμεν την υιοθεσία"».
Για πολλές ομολογίες ο Χριστός δεν είναι η απόλυτη Αλήθεια, δεν είναι η μοναδική λύση, δεν είναι «το ένδυμα της ψυχής μας» όπως φωνάζει με όλη τη δύναμη του ο γέροντας Σωφρόνιος. Δυστυχώς ο πονηρός βρήκε στο σύγχρονο κυρίως κόσμο της Ευρώπης και Αμερικής πολλούς αδιάφορους ή χλιαρούς, οι οποίοι διδάσκουν και προσπαθούν να επιβάλουν τη διδασκαλία τους, ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός αλλά ένας σοφός άνθρωπος και κοινωνικός μεταρρυθμιστής και αναμορφωτής και τίποτε άλλο. ΗLisaVersaciτης οργάνωσης «Άνθρωποι για τον Αμερικανικό τρόπο» (People for the American Way Foundation) είχε προ ετών αντισταθεί σθεναρά στην διδασκαλία της Αγίας Γραφής στα σχολεία. «Διδάσκουν την Αγία Γραφή», έγραφε και έλεγε, «σαν να ήταν ένα ιστορικό γεγονός. Κάνοντας το αυτό διδάσκουμε στους μαθητές ότι υπάρχει μία μόνο πίστη, η πίστη στο Χριστό. Αυτό δεν είναι η αλήθεια για τον καθένα και δεν μπορεί να διδάσκεται έτσι». Η Versaci, που ισχυρίζεται ότι ανήκει στους «βαπτιστές», δεν είναι η μόνη. Χιλιάδες άλλοι διαφόρων ομολογιών δεν θέλουν να είναι κεντρικό πρόσωπο στο μάθημα των θρησκευτικών ο Ιησούς Χριστός. Μάλιστα ο Bruce Haster, Διευθυντής μεγάλου σχολείου,ζήτησε να παραληφθεί από τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης η Ανάσταση του Χριστού(!!!). Ναι όπως το διαβάζετε. Χριστός χωρίς Ανάσταση...!
Ομακαριστός γέροντας π. Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει στο μνημειώδες σύγγραμμα του «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος»: «Εις όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερη δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην ανάσταση του Χριστού και την ανάσταση των νεκρών». «Καλόν ην ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος» (Ματθ. ΚΣΤ' 24). Και παραθέτει το χωρίον IE' 17-19 της Α' προς Κορινθίους επιστολής: «Εάν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί δεν έχει καμία αξία η πίστη μας. Και εάν μόνον δια την ζωήν αυτήν έχομε ελπίσει στο Χριστό, τότε είμαστε οι πιο αξιολύπητοι από όλους τους ανθρώπους». Και αλλού ο μακαριστός γέροντας υπογραμμίζει: «Σε τέσσερις μόνο λέξεις συγκεφαλαιώνονται και τα τέσσερα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη»! «Οι οδύνες του θανάτου κατατρώγουν όχι μόνο το σώμα του ανθρώπου, αλλά και την ψυχή και τη διάνοια και τη συνείδηση. Από αυτή την κατάσταση υπάρχει μόνο μία διέξοδος, μόνο μία σωτηρία: η Ανάσταση του Χριστού και ηαυτής νίκη επί του θανάτου σε όλους τους κόσμους».Για το Χριστό ο αείμνηστος γέροντας Ιουστίνος γράφει στο βιβλίο του που προαναφέρουμε: «Σταθείτε όλα τα σύμπαντα, όλοι οι υπάρχοντες κόσμοι και όλα τα όντα! Κάτω οι καρδιές όλες, όλοι οι νόες, όλες οι ζωές, όλες οι αθανασίες, όλες οι αιωνιότητες. Γιατί όλα αυτά χωρίς Χριστό είναι για μένα κόλαση η μία κόλαση δίπλα στην άλλη κόλαση. Η ζωή χωρίς Χριστό, ο θάνατος χωρίς Χριστό, ο ήλιος χωρίς Χριστό και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερή ανοησία, ανυπόφορο μαρτύριο, σισύφειο βάσανο, κόλαση. Δεν θέλω ούτε τη ζωή, ούτε το θάνατο χωρίς Εσένα, Γλυκύτατε Κύριε. Δεν θέλω ούτε την αλήθεια, ούτε τη δικαιοσύνη, ούτε τον παράδεισο, ούτε την αιωνιότητα. Όχι, όχι! Εσένα μόνο θέλω Χριστέ μου. Κόλαση είναι η δικαιοσύνη, η αγάπη, η ευτυχία, το αγαθό χωρίς Χριστό. Δεν τα θέλω αυτά όλα χωρίς το Χριστό με κανένα τρόπο! Θα δεχτώ καθε είδους θάνατο ας με θανατώσετε με όποιον τρόπο θέλετε, αλλά χωρίς το Χριστό δεν θέλω τίποτα. Ούτε τον εαυτό μου, ούτε και αυτόν τον ίδιο το Θεό, ούτε τίποτε άλλο μεταξύ αυτών. Δεν θέλω, δεν θέλω».
Και ο μακαριστός πατήρ Δημήτριος Τζούμας Αρεοπαγίτης έ. τ. στο τελευταίο βιβλίο του: «Ιησούς Χριστός ο καλύτερος ήλος μας» εκδόθηκε λίγες εβδομάδες μετά την κοίμησή του γράφει στον επίλογο του: «Η είσοδος εις την Ουράνιον Βασιλεία, την Βασιλεία του Θεού, είναι για όλους τους ανθρώπους της φωτισμένης και ζωντανής πίστεως ανοικτή και ελεύθερη. Άνοιξε ο Κύριος δια της σταυρικής Του θυσίας, με το τίμιον σώμα και αίμα Του και την Ανάστασή Του. Ευχαριστώ Κύριε δια την αγάπη, βοήθεια και συμπαράστασή Σου σ' εμένα και τα πνευματικά μου παιδιά, οσάκις τη ζητήσαμε... Σ' ευχαριστώ Κύριε, Θεέ μου, ψυχή μου, πνοή μου». Λοιπόν, γι' Αυτόν το Χριστό μιλούμε εμείς οι Ορθόδοξοι. Όχι για ένα Χριστό χωρίς Ανάσταση ή κοινωνικό αναμορφωτή ή Χριστό «επίπεδο» στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου ή «εσωτερικό δάσκαλο».
«Για μας τους Χριστιανούς», λέγει, ο πατήρ Σωφρόνιος, «το κεντρικό σημείο σύμπαντος και η ύψιστη έννοια της ιστορίας ολοκλήρου του κόσμου είναι ο Ιησούς Χριστός». Σε άλλο σημείο του βιβλίου του: «Η ζωή Του, ζωή μου» λέγει ο μακαριστός γέροντας: «Εκείνος που αληθινά αγαπά το Χριστό αφιερώνει όλες τις δυνάμεις του στην υπακοή των Λόγων Του».
Ασφαλώς και σεβόμαστε το δικαίωμα του άλλου να διατηρήσει τις πεποιθήσεις του, αλλά αυτός ο σεβασμός δεν μπορεί να σημαίνει αποδοχή των πεποιθήσεων του άλλου, δεν σημαίνει αλλοίωση του εκκλησιαστικού μας φρονήματος με αλλότριες δοξασίες. Δεν πρέπει ποτέ να ανεχθούμε την νόθευση της πίστης μας, γιατί αυτό θα έχει σαν συνέπεια να απωλέσουμε την εν Χριστώ ελπίδα της σωτηρίας μας. Επομένωςη οριοθέτηση της πίστης μας και η πληροφόρηση και διαφύλαξη του ποιμνίου του Κυρίου από την πλάνη είναι ιερό καθήκον διακονίας όλων των Ορθοδόξων χριστιανώνκαι κυρίως εκείνων που τους έχει ανατεθεί η ευθύνη της απολογητικής στον τομέα των αιρέσεων και της παραθρησκείας.
Θα κλείσουμε το πόνημα μας με μία προσευχή του πατρός Σωφρονίου στο βιβλίο του, που προαναφέραμε.
«Ω, Κύριε Ιησού Χριστέ
Σε παρακαλούμε και Σε ικετεύουμε
Φανερώσου σ' εμάς, Φως του κόσμου
Αποκάλυψέ μας
Το μυστήριο της οδού της δια Σου Σωτηρίας Για να γίνουμε
Υιοί και θυγατέρες του Φωτός Σου».
Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ (ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2009, ΤΕΥΧΟΣ 58)
Read more:http://www.egolpion.net/apanthsh_se_aporia.el.aspx#ixzz2jw5E8GAe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου