ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ «ΑΠΟΡΙΑ» ή «ΕΝΣΤΑΣΗ»

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ «ΑΠΟΡΙΑ» ή «ΕΝΣΤΑΣΗ»

κ. Αθανασίου Νεοφώτιστου, Επίτιμου Προέδρου της Π. Ε. Γ.

     Η«Πανελλήνια Ένωση Γονέων γιατηνπροστασία του Ελληνορθόδοξου πολιτι­σμού της οικογενείας και του άτομου» (Π.Ε.Γ.), έχει στο καταστατικό της ως κύριο σκοπό της, σύμφωνα με την βούληση του ιδρυτού της, μακαριστού πατρόςΑντωνί­ου Αλεβιζοπούλου, την ενημέρωση των πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τιςκακοδοξίεςκαι τιςμεθοδεύσειςτων δια­φόρων νεοφανών και παλαιών αιρέσεων, που δρουν στη χώρα μας, με διάφορα ονό­ματα και προσωπεία. Ακόμη ενημερώνει τα μέλη της Εκκλησίας μας με έντυπα και ομιλίες για τις επιπτώσεις από τυχόν έντα­ξη μέλους της οικογενείας τους σε κάποια από τις αιρέσεις, όχι μόνο για την απώλεια της ελπίδας της σωτηρίας, που είναι το βα­σικότερο, αλλά και για την ψυχοσωματική τους υγεία και υπόσταση.

Στο έργο της αυτό, η Ένωση και οι συνερ­γάτες της αντιμετωπίζουνπολλαπλή αντί­δρασηπροερχόμενη από διάφορα πρόσω­πα, τα οποία «απορούν» ή διαμαρτύρονται για την μέριμνα αυτή της Π.Ε.Γ. Και αν τα πρόσωπα αυτά ανήκουν στο χώρο τωννεοειδωλολατρικώνομολογιών, η διαμαρτυρία τους είναι σκόπιμη· θέλουν να δημιουργή­σουν θόρυβο καιναακυρώσουν το απολο­γητικό έργο της Εκκλησίαςκαι της Π.Ε.Γ. και να επιβάλουν ανενόχλητα τα σχέδιά τους. Αλλάη απολογητική της Εκκλησίας μας αποτελεί βασικό καθήκον των ποιμέ­νων της και των συνεργατών τους.Είναι εντολή του Κυρίου μας και των Αποστόλων Του.

Ο Κύριος ονόμασε τους διδάσκοντες αιρετικές διδασκαλίες: «λύκους βαρείς» καισυνέστησεστους Αποστόλους Του και τους μιμητές τουςνα προσέχουν και να προστα­τεύουν το ποίμνιο της ΕκκλησίαςΤου. Ο Απόστολος Παύλος στην ομιλία του προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου τους είπε μεταξύ άλλων να προσέχουν τους εαυτούς τους και ολόκληρο το ποίμνιο στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο τους τοποθέτησε επισκό­πους για να ποιμαίνουν την Εκκλησία του Θεού, την οποία απέκτησε με το δικό Του αί­μα. Γιατί, τους λέγει, «μετά την αναχώρηση μου θα μπουν μεταξύ σας λύκοι άγριοι και δεν θα φεισθούν το ποίμνιο. Θα διαστρέ­ψουν την αλήθεια για να παρασύρουν τους μαθητές, ώστε να τους ακολουθήσουν. Γι' αυτό γρηγορείτε. Να είστε συνεχώς άγρυ­πνοι», τους τόνισε με έμφαση^{(Πράξεις Κ' 28-31).}Και προς όλους τους πιστούς, με επι­στολή του, ο Παύλος συνιστά να υπακούουν και να υποτάσσονται στους ποιμένες τους, γιατί, τους λέγει, «αυτοί αγρυπνούν για τις ψυχές σας, σαν άνθρωποι που θα δώσουν λόγο για σάς»^{(Εβρ. ΙΓ' 17)}.

Οι πατέρες της Εκκλησίας μας, έχοντας ύπ' όψη τους λόγους του Χριστού και των Αποστόλων, κάθε φορά που παρουσια­ζόταν κάποιος κίνδυνος αλλοίωσης του Ορθοδόξου φρονήματος των πιστών, προέβαιναν στην οριοθέτηση της πίστης μας, ώστε να γνωρίζουν οι Ορθόδοξοι Χριστια­νοί τι είναι Ορθόδοξο και τι όχι και ν' απο­φασίζουν ανάλογα. Ή να παραμείνουν στην Ορθόδοξη πίστη ή ν' ακολουθήσουν την οδό της πλάνης.  «Ο καλός ποιμήν» έγραψε ο αείμνηστος π. Αντώνιος, «πρέπει ν' αναγνωρίζει εγκαίρως τους πνευματι­κούς κινδύνους, τους ψευδοδιδασκάλους και να προειδοποιεί έγκαιρα και με δρα­στικό τρόπο το ποίμνιο του. Και πρέπει η ποιμαντική στρατηγική ν' αποβλέπει στην πληροφόρηση και περιφρούρηση του ποι­μνίου, αλλά και στην εύρεση και επανα­φορά του χαμένου προβάτου. Αυτή είναι εντολή του Κυρίου μας και αν την παρα­βούμε, όσοι έχουμε αναλάβει το έργο της ενημέρωσης και της διάσωσης, θα δώσουμε λόγο. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουν οι βα­πτισμένοι Χριστιανοί τι πρεσβεύουν όσοι τους πλησιάζουν και τους παρουσιάζουν τις κακοδοξίες τους κι ο καθένας ας κάνει πλέον ενσυνείδητα τις επιλογές του».

Υπάρχει όμως και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων που ανήκουν στον ημέτερο χώρο και «απορούν» γιατί ασχολούμαστε με τους άλλους και προβάλλουν διάφορες «ενστά­σεις». Λένε π.χ. ότι σπαταλούμε οι ποιμένες και οι συνεργάτες τους πολύτιμο χρόνο με το να πληροφορούμαστε το περιεχόμενο των διδασκαλιών των διαφόρων αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, ενώ θα έπρεπε να ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα δικά μας. Να μελετούμε και να αναπτύσσουμε συνεχώς τα διδάγματα και τις αλήθειες της πίστης μας για να γνωρίσουν οι πιστοί πιο καλά τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας μας, να γνωρίσουν καλά την Αγία Γραφή και τα βιβλία των Αγίων Πατέρων και την ιστορι­κή παράδοση της Εκκλησίας. Και ότι είναι πολύ βαρετό και ανούσιο να οργανώνονται διαλέξεις και σεμινάρια όπου οι διάφοροι ομιλητές αναπτύσσουν τις κακοδοξίες των «άλλων». Παρένθεση: Υπάρχουν και κάποι­οι που λένε ότι πρέπει να ασχολούμαστε με τα «του οίκου μας», για να διορθώσουμε τάχα την πορεία μας. Δεν θα ασχοληθούμε μ' αυτούς, γιατί η «ένσταση» αφορά εκεί­νους που κατηγορούν κληρικούς για δήθεν «σκάνδαλα» και εκθέτουν τα κατά τη γνώμη τους «κακώς κείμενα» της Εκκλησίας με την αποστροφή: «Έτσι θα ήθελα εγώ την Εκκλησία». Κλείνει η παρένθεση.

Στους καλοπροαίρετους ενισταμένους στο απολογητικό έργο των ποιμένων θα πούμε τα εξής: Δεν πρέπει να συγχέονται τα πράγματα, αφού διπλό είναι το έργο του ποιμένος, δηλαδή η αντιλογία υπέρ της ευ­σέβειας και η απολογία της πίστεως. Και τα δύο αυτά τα κάνουν οι ποιμένες μας και οι λαϊκοί θεολόγοι μας. Ενδιαφέρονται και αναπτύσσουν την ομολογία της πίστης μας στα κηρύγματά τους και με ένθεο ζήλο οργανώνουν διαλέξεις και σεμινάρια για την «ορθόδοξη οικοδομή» των πιστών της Εκ­κλησίας μας. Ο Σεβασμιώτατος Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος αναφέρει σε άρθρο του για τον π. Αντώνιο, ότι οπ. Ιωάννης Ρωμανίδηςέχει σημειώσει πολύ ορθόδοξα: «Η Εκκλησία έχει δύο όψεις: μια θετική αγάπη, ενότητα και κοινωνία αιωνίως με τους άλλους και με τους αγίους εν Χριστώ και μία αρνητική τον πόλεμο κατά του Σατανά και των δυ­νάμεων του. Η Χριστολογία και Εκκλησιολογία είναι ακατανόητες χωρίς κατανόηση των μεθόδων του Σατανά». Και σημειώνει ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερόθεος, ότι «πρόκει­ται για αφέλεια μερικών θεολόγων το ν' ασχολούνται με την Εκκλησία, το Χριστό, την πνευματική ζωή και ν' αγνοούν τις μεθοδείες του διαβόλου». Άλλωστε είναι πάρα πολλοί που ασχολούνται με τον πνευματι­κό καταρτισμό των Χριστιανών λίγοι όμως έχουν το δοθέν χάρισμα να αναλύουν διεξο­δικά τις μηχανές του πονηρού. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς που αγωνίστηκε κατά του αιρετικού Βαρλαάμ είπε το εξής βασικό: «έτερον έστι η υπέρ της ευσέβειας αντιλογία και έτερον η της πίστεως ομολογία».

Υπάρχουν και μερικοί Ορθόδοξοι Χρι­στιανοί που παρατηρούν καιεπαινούν κά­ποια εξωτερικά στοιχεία ευσέβειας των αλλοθρήσκωνή των οπαδών άλλων ομο­λογιών. Αναφέρουν π.χ. ότι στους ναούς τους επικρατεί μεγάλη ησυχία και παρακολουθούν με πολλή ευσέβεια τα κηρύγματα τους και τις αναλύσεις της Αγίας Γραφής από τους ποιμένες τους. Για το θέμα αυτό θα αναφέρω την εξής ιστορία:

 Σε μία ομι­λία του ο αείμνηστος θεολόγος Ιάκωβος Μάινας αναφερόμενος σ' αυτό ακριβώς το θέμα ανέφερε την ακόλουθη ιστορία. Κά­ποτε επισκέφτηκε την Αθήνα οπροτεστάν­της καθηγητήςτου στις μεταπτυχιακές σπουδές σε πανεπιστήμιο της Γερμανίας ήσαν συμφοιτητές με τον π. Αντώνιο στο εν λόγω πανεπιστήμιο και θέλησε μεταξύ άλλων να παρακολουθήσει κυριακάτικη Λειτουργία σε εκκλησία μας. Ο μακαριστός Ιάκωβος ανησύχησε, γιατί γνώριζε πως εκ­κλησιάζονται και παρακολουθούν ακολου­θίες οι προτεστάντες και τι γίνεται στους ναούς μας με τα παιδιά, τις κινήσεις των μεγάλων κ.λ.π. Σ' όλη τη διάρκεια της λει­τουργίας ο Ιάκωβος στεκόταν σε αναμμέ­να κάρβουνα. Στο ναό έμπαιναν συνεχώς πιστοί, άναβαν κεριά, φιλούσαν εικόνες, έγραφαν χαρτάκια με ονόματα, τα παι­διά άλλαζαν θέση ή έκλαιγαν κ.λ.π. Όταν μάλιστα ήρθε η ώρα της Θείας Κοινωνίας, τότε οι ανησυχίες του αειμνήστου Μάινα κορυφώθηκαν. Άλλα παιδιά έκλαιγαν ή αρνούνταν ν' ανοίξουν το στόμα τους, με­ρικοί σπρώχνονταν να πλησιάσουν κ.ο.κ. Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία και βγή­καν έξω, ο Μάινας ρώτησε τον καθηγητή βέβαιος για την αποδοκιμασία του. «Πως τα είδατε τα πράγματα»; «Συγκλονίστηκα» απάντησε ο πολύπειρος καθηγητής. «Είδα ζωή μέσα στην Εκκλησία. Είδα ολόθερμη παρουσία των πιστών, ήταν κάτι μεγαλειώ­δες. Εμείς είμαστε νεκροί μέσα στους ναούς μας. Τα παιδιά οι νέοι απουσιάζουν και οι λίγοι που παρακολουθούν τις ακολουθί­ες δεν έχουν τη θέρμη των Αθηναίων πι­στών». Αυτά τα θαυμαστά ειπώθηκαν από ένα προτεστάντη, ανώτερο θεολόγο και σο­βαρό διανοητή. Άλλωστε είναι γνωστό ότι οι πιστοί των άλλων ομολογιών συνεχώς ελαττώνονται και τα συμβούλια των ναών πουλούν τους ναούς, συνεχώς διαιρούν­ται μεταξύ τους και δημιουργούν ποικίλα σχίσματα και διαφορετικές ομολογίες. Και συμβαίνει το τρομερό σε μία οικογένεια τα διάφορα πρόσωπα να ανήκουν σε διαφορε­τική ο καθένας «εκκλησία»!!!

Υπάρχουν και μερικοί άλλοι που δια­τείνονται ότι «την Καινή Διαθήκη κρατούν στα χέρια τους κι αυτοί» και «στο Χριστό πιστεύουν». Ναι, μελετούν την Καινή Δι­αθήκη, αλλά πως την ερμηνεύουν;Κάθε ομολογιακή «παραφυάδα» ακολουθεί δική της ερμηνεία της Αγίας Γραφής, γι' αυτό και οι μεταξύ τους διαφωνίες και συγκρού­σεις πληθαίνουν. Όσον αφορά στη δεύτερη παρατήρηση πρέπει να ξέρουμε σε ποιο Χριστό πιστεύουν και πως εκδηλώνουν την πίστη τους οι «άλλοι». Για τους Ορθο­δόξους, όπως λέγει ο αείμνηστος γέροντας Σωφρόνιος, στο βιβλίο του «Η ζωή Του, ζωή μου», «ο Χριστός που συνέδεσε Θεό και άνθρωπο αδιαίρετα στον εαυτό του είναι η εντελώς μοναδική λύση σ' αυτή την φανε­ρή αδιάλυτη σύγκρουση. Αυτός είναι πράγ­ματι "ο Σωτήρ του κόσμου". Αυτός είναι το μέτρο όλων των πραγμάτων θείων και ανθρωπίνων. Και είναι ο μοναδικός δρόμος για τον Πατέρα. Είναι ο ήλιος που φωτίζει τα σύμπαντα. Μόνο στο φως Του μπορεί να διακριθεί η οδός. Αυτός είναι ο Δημιουργός μας. Αυτός είναι επίσης ο Σωτήρας μας. Η απόλυτη αλήθεια εκδηλώθηκε σ' εμάς μ' Αυτόν. Μόνο μέσα άπ' Αυτόν αξιωνόμαστε να "απολάβωμεν την υιοθεσία"».

Για πολλές ομολογίες ο Χριστός δεν είναι η απόλυτη Αλήθεια, δεν είναι η μοναδική λύση, δεν είναι «το ένδυμα της ψυχής μας» όπως φωνάζει με όλη τη δύναμη του ο γέ­ροντας Σωφρόνιος. Δυστυχώς ο πονηρός βρήκε στο σύγχρονο κυρίως κόσμο της Ευ­ρώπης και Αμερικής πολλούς αδιάφορους ή χλιαρούς, οι οποίοι διδάσκουν και προσπα­θούν να επιβάλουν τη διδασκαλία τους, ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός αλλά ένας σοφός άνθρωπος και κοινωνικός μεταρρυθμιστής και αναμορφωτής και τίποτε άλλο. ΗLisaVersaciτης οργάνωσης «Άνθρωποι για τον Αμερικανικό τρόπο» (People for the American Way Foundation) είχε προ ετών αντισταθεί σθεναρά στην διδασκαλία της Αγίας Γραφής στα σχολεία. «Διδάσκουν την Αγία Γραφή», έγραφε και έλεγε, «σαν να ήταν ένα ιστορι­κό γεγονός. Κάνοντας το αυτό διδάσκουμε στους μαθητές ότι υπάρχει μία μόνο πίστη, η πίστη στο Χριστό. Αυτό δεν είναι η αλήθεια για τον καθένα και δεν μπορεί να διδάσκεται έτσι». Η Versaci, που ισχυρίζεται ότι ανήκει στους «βαπτιστές», δεν είναι η μόνη. Χιλιά­δες άλλοι διαφόρων ομολογιών δεν θέλουν να είναι κεντρικό πρόσωπο στο μάθημα των θρησκευτικών ο Ιησούς Χριστός. Μάλιστα ο Bruce Haster, Διευθυντής μεγάλου σχολείου,ζήτησε να παραληφθεί από τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης η Ανάσταση του Χρι­στού(!!!). Ναι όπως το διαβάζετε. Χριστός χωρίς Ανάσταση...!

Ομακαριστός γέροντας π. Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει στο μνημειώδες σύγ­γραμμα του «Άνθρωπος και Θεάνθρω­πος»: «Εις όλους τους κόσμους δεν υπάρχει περισσότερη δυστυχισμένη ύπαρξη από τον άνθρωπο που δεν πιστεύει στην ανά­σταση του Χριστού και την ανάσταση των νεκρών». «Καλόν ην ει ουκ εγεννήθη ο άνθρωπος εκείνος^{» (Ματθ. ΚΣΤ' 24)}. Και παραθέτει το χωρίον IE' 17-19 της Α' προς Κορινθίους επιστολής: «Εάν ο Χριστός δεν έχει αναστηθεί δεν έχει καμία αξία η πίστη μας. Και εάν μόνον δια την ζωήν αυτήν έχομε ελπίσει στο Χριστό, τότε εί­μαστε οι πιο αξιολύπητοι από όλους τους ανθρώπους». Και αλλού ο μακαριστός γέ­ροντας υπογραμμίζει: «Σε τέσσερις μόνο λέξεις συγκεφαλαιώνονται και τα τέσσερα Ευαγγέλια του Χριστού: Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη»! «Οι οδύνες του θανάτου κατατρώγουν όχι μόνο το σώμα του ανθρώπου, αλλά και την ψυχή και τη διάνοια και τη συνείδηση. Από αυτή την κατάστα­ση υπάρχει μόνο μία διέξοδος, μόνο μία σωτηρία: η Ανάσταση του Χριστού και ηαυτής νίκη επί του θανάτου σε όλους τους κόσμους».Για το Χριστό ο αείμνηστος γέροντας Ιουστίνος γράφει στο βιβλίο του που προαναφέρουμε: «Σταθείτε όλα τα σύμπαντα, όλοι οι υπάρχοντες κόσμοι και όλα τα όντα! Κάτω οι καρδιές όλες, όλοι οι νόες, όλες οι ζωές, όλες οι αθανασίες, όλες οι αιωνιότητες. Γιατί όλα αυτά χωρίς Χριστό είναι για μένα κόλαση η μία κόλαση δί­πλα στην άλλη κόλαση. Η ζωή χωρίς Χριστό, ο θάνατος χωρίς Χριστό, ο ήλιος χωρίς Χριστό και τα σύμπαντα χωρίς Αυτόν, όλα είναι τρομερή ανοησία, ανυπόφορο μαρτύ­ριο, σισύφειο βάσανο, κόλαση. Δεν θέλω ούτε τη ζωή, ούτε το θάνατο χωρίς Εσένα, Γλυκύτατε Κύριε. Δεν θέλω ούτε την αλήθεια, ούτε τη δικαιοσύνη, ούτε τον παρά­δεισο, ούτε την αιωνιότητα. Όχι, όχι! Εσέ­να μόνο θέλω Χριστέ μου. Κόλαση είναι η δικαιοσύνη, η αγάπη, η ευτυχία, το αγαθό χωρίς Χριστό. Δεν τα θέλω αυτά όλα χω­ρίς το Χριστό με κανένα τρόπο! Θα δεχτώ καθε είδους θάνατο ας με θανατώσετε με όποιον τρόπο θέλετε, αλλά χωρίς το Χριστό δεν θέλω τίποτα. Ούτε τον εαυτό μου, ούτε και αυτόν τον ίδιο το Θεό, ούτε τίποτε άλ­λο μεταξύ αυτών. Δεν θέλω, δεν θέλω».

Και ο μακαριστός πατήρ Δημήτριος Τζούμας Αρεοπαγίτης έ. τ. στο τελευταίο βιβλίο του: «Ιησούς Χριστός ο καλύτερος ήλος μας» εκδόθηκε λίγες εβδομάδες μετά την κοίμησή του γράφει στον επί­λογο του: «Η είσοδος εις την Ουράνιον Βασιλεία, την Βασιλεία του Θεού, είναι για όλους τους ανθρώπους της φωτισμένης και ζωντανής πίστεως ανοικτή και ελεύθερη. Άνοιξε ο Κύριος δια της σταυρικής Του θυσίας, με το τίμιον σώμα και αίμα Του και την Ανάστασή Του. Ευχαριστώ Κύριε δια την αγάπη, βοήθεια και συμπαράστασή Σου σ' εμένα και τα πνευματικά μου παιδιά, οσάκις τη ζητήσαμε... Σ' ευχαρι­στώ Κύριε, Θεέ μου, ψυχή μου, πνοή μου». Λοιπόν, γι' Αυτόν το Χριστό μιλούμε εμείς οι Ορθόδοξοι. Όχι για ένα Χριστό χωρίς Ανάσταση ή κοινωνικό αναμορφωτή ή Χρι­στό «επίπεδο» στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου ή «εσωτερικό δάσκαλο».

«Για μας τους Χριστιανούς», λέγει, ο πατήρ Σωφρόνιος, «το κεντρικό σημείο σύμπαντος και η ύψιστη έννοια της ιστο­ρίας ολοκλήρου του κόσμου είναι ο Ιησούς Χριστός». Σε άλλο σημείο του βιβλίου του: «Η ζωή Του, ζωή μου» λέγει ο μακαριστός γέροντας: «Εκείνος που αληθινά αγαπά το Χριστό αφιερώνει όλες τις δυνάμεις του στην υπακοή των Λόγων Του».

Ασφαλώς και σεβόμαστε το δικαίωμα του άλλου να διατηρήσει τις πεποιθήσεις του, αλλά αυτός ο σεβασμός δεν μπορεί να σημαίνει αποδοχή των πεποιθήσεων του άλλου, δεν σημαίνει αλλοίωση του εκκλη­σιαστικού μας φρονήματος με αλλότριες δοξασίες. Δεν πρέπει ποτέ να ανεχθούμε την νόθευση της πίστης μας, γιατί αυτό θα έχει σαν συνέπεια να απωλέσουμε την εν Χριστώ ελπίδα της σωτηρίας μας. Επομέ­νωςη οριοθέτηση της πίστης μας και η πλη­ροφόρηση και διαφύλαξη του ποιμνίου του Κυρίου από την πλάνη είναι ιερό καθήκον διακονίας όλων των Ορθοδόξων χριστια­νώνκαι κυρίως εκείνων που τους έχει ανα­τεθεί η ευθύνη της απολογητικής στον το­μέα των αιρέσεων και της παραθρησκείας.

Θα κλείσουμε το πόνημα μας με μία προσευχή του πατρός Σωφρονίου στο βι­βλίο του, που προαναφέραμε.

«Ω, Κύριε Ιησού Χριστέ

Σε παρακαλούμε και Σε ικετεύουμε

Φανερώσου σ' εμάς, Φως του κόσμου

Αποκάλυψέ μας

Το μυστήριο της οδού της δια Σου Σω­τηρίας Για να γίνουμε

Υιοί και θυγατέρες του Φωτός Σου».

Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ (ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2009, ΤΕΥΧΟΣ 58)

Read more:http://www.egolpion.net/apanthsh_se_aporia.el.aspx#ixzz2jw5E8GAe