Το αντίλυτρον

 ΑΝΤΙΛΥΤΡΟΝ

 ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΑΙΡΕΣΕΩΝ & ΠΑΡΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ

π ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

   Η ομάδα αυτή[*] κάνει λόγο για κάποιο «ποινικό ζήτημα», το οποίο τακτοποιήθηκε με τη θυσία του Χριστού. Αυτή τη διδασκαλία την έχουν και πολλές άλλες ομάδες.Μερικές μάλιστα από αυτές αναφέρονται στο «ψυχήν αντί ψυχής, οδόντα αντί οδόντος...» (Έξοδ. κα' 23. Δευτερ. ιθ' 21) καιισχυρίζονται πώς ο Θεός απαιτούσε αντί για την τέλεια ζωή του Αδάμ μια άλλη, τέλεια ζωή και αυτή ήταν η ζωή του Χριστού!

Όμως η διάταξη της παλαιάς Διαθήκης ήταν παιδαγωγική (Γαλ. γ' 21) και αποσκοπούσε ατό να εμποδίσει το χειρότερο κακό. Αλλ' ο Χριστός απέρριψε την εκδίκηση και κάλεσε τούς πιστούς να μην αντιστέκονται «τω πονηρώ», να μην ανταποδίδουν τα ίσα (Ματθ. ε' 39). Το να πούμε πώς ο Θεός Πατέρας δεσμεύεται με το νόμο της εκδίκησης είναι μεγάλη βλασφημία.

Στην αγία Γραφή αναφέρεται πώς υπάρχει«εις μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, ο δούς εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων»(Α' Τιμ. β' 5-6. Ματθ. κ' 28).

Όμως αυτή η έκφραση «αντίλυτρον» ή «λύτρον» είναι εικόνα από την εποχή πού οι δούλοι μπορούσαν να αγορασθούν ή να απελευθερωθούν αντί ενός τιμήματος. Σημαίνει πώς ο Χριστός, πράγματι, με τη θυσία Του, απελευθέρωσε τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας και του θανάτου.

 Λυτρωτής δεν σημαίνει στη Γραφή αυτός πού πληρώνει λύτρα, αλλά Σωτήρας(Έξοδ. στ' 6-7. Ήσ. ξγ' 16. Εφεσ. β' 5-6). Αυτή η σωτηρία ήλθε με την ενσάρκωση του Χριστού (Έβρ. β' 14), με τη συντριβή του θανάτου «θανάτω θάναιον πατήσας» (Α' Πέτρ α' 18-19. ΕΦεσ. α' 7).

O Μ. Αθανάσιοςσυνοψίζοντας το μυστήριο της θειας οικονομίας λέγει πώς με την προσέλευση «της ίδιας της εικόνος του Θεού», δηλαδή με τη σάρκωση του Λόγου, ανανεώθηκε το «κατ' εικόνα» και οι άνθρωποι μπόρεσαν και πάλι να γνωρίσουν τον Θεό. «Δια τούτο ο Λόγος του Θεού ενηνθρώπισε, δια να επιτύχει να αναδημιουργήσει τον ‘κατ' εικόνα' άνθρωπο, αυτός ο οποίος ήταν εικών του Πατρός. Και δεν ήτο δυνατόν να γίνει αλλιώς αν δεν εξηφανίζετο ο θάνατος. Δια τούτο ευλόγως έλαβε θνητόν σώμα, δια να είναι δυνατόν και ο θάνατος να εξαφανισθεί εις αυτόν και οι ‘κατ' εικόνα' άνθρωποι να ανακαινισθούν πάλι» (Μ. Αθαν., Περί ενανθρωπήσεως Λόγος Β' 13. ΕΠΕ 1, 259-261).

«Εάν λοιπόν ο θάνατος ήτο έξω του σώματος, εξωτερικώς έπρεπε να δοθεί η ζωή, εφ' όσον όμως ο θάνατος ενεπλέχθη με το σώμα, και υπάρχοντος μέσα του έγινε κατακτητής του, ήτο ανάγκη και η ζωή να συμπλεχθεί με το σώμα, δια να αποβάλει το σώμα την φθορά και αντί αυτής να ενδυθεί τη ζωή. Δια τούτο ευλόγως ο Σωτήρ ενεδύθη το σώμα, δια να συμπλεχθεί το σώμα με τη ζωή και να μην εγκαταλειφθεί πλέον ως θνητό εις τον θάνατο, αλλά να αναστηθεί και να μείνει εις το έξης αθάνατο ως ενδεδυμένο την αθανασία. Διότι αφού ενεδύθη την φθορά, δεν θα ανεσταίνετο, εάν δεν ενεδύετο ζωή. Και πάλι ο θάνατος δεν θα ενεφανίζετο μόνος του, παρά μόνο εις το σώμα. Δια τούτο ενεδύθη σώμα δια να συναντήσει τον θάνατο στο σώμα και να τον εξαλείψει («ίνα τον θάνατον εν τώ σώματι ευρών απαλείψη»)(Μ. Άθαν., Περί ένανθρ. Β' 44, ΕΠΕ 1,342).

ο άγιοςΓρηγόριος ο θεολόγος, αναφερόμενος στο «αντίλυτρο» διασαφηνίζει:

«Εάν δε το λύτρον δεν ανήκει εις κανένα άλλον, παρά εις τον κάτοχον του δούλου, ερωτώ να μάθω εις ποιόv προσεφέρθη τούτο και δια πoίov λόγον. Εάν μεν προσεφέρθη εις τον πονηρόν, μακρυά από εμέ τέτοια βλασφημία! (εάν όχι μόνον από τον Θεόν, αλλά και τον ίδιον τον Θεόν παίρνει ως λύτρον ο ληστής, και παίρνει τόσο υψηλόν μισθόν δια την δουλειά των ανθρώπων εις το θέλημά του, γεγονός δια το οποίο θα ήτο δίκαιον να λυπηθεί και να αφήσει ελευθέρους και ημάς), εάν δε εις τον Πατέρα, κατ' αρχήν πώς έγινε αυτό; Διότι δεν εκρατούμεθα αιχμάλωτοι από εκείνον. Κατά δεύτερον λόγον, διατί τάχα να ευχαριστούσε το αίμα του Μονογενούς τον Πατέρα, ο όποιος δεν εδέχθη ούτε τον Ισαάκ, όταν του είχε προσφερθεί ως θυσία από  τον Πατέρα του και ετοποθέτησε κριάρι εις την θέσιν του λογικού θύματος;» (Γέν. κβ' 13).

 «Είναι επομένως φανερό ότι το λαμβάνει μεν ο Πατήρ, χωρίς να το ζητήσει ούτε και να το έχει ανάγκη, αλλά δια να εκπληρωθεί το σχέδιο της σωτηρίας και επειδή έπρεπε να αγιαστεί ο άνθρωπος με την ανθρώπινη φύσιν του Θεού, δια να μας ελευθερώσει ο ίδιος, αφού κατενίκησε με τη βία τον τύραννο, και δια να μας επαναφέρει κοντά του με την μεσιτεία του Υιού» (Γρηγ. Θεολ, Λόγος ΜΕ 22, Είς τό Πάσχα, ΕΠΕ 5,199-201).

Η εν Xριστώ σωτηρία είναι καρπός αγάπης και όχι διακανονισμός ενός ποινικού ζητήματος (Α' Ίω. δ' 9. Έφεσ. γ' 19).
  

[*]:"Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ", ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com 

Read more:http://www.egolpion.net/antilutron.el.aspx#ixzz2k8XkZaaC