ΑΝΕΛΗΦΘΗΣ ΕΝ ΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ...

«Ανελήφθης εν δόξη Χριστέ ο Θεός»

Λάμπρου Κ. Σκόντζου

     Η εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού αποτελεί έναν χαρμόσυνο εορτολογικό σταθμό μέσα στην όντως ευφρόσυνη αναστάσιμη περίοδο της Εκκλησίας μας. Με αισθήματα αγαλλιάσεως οι ορθόδοξοι πιστοί κατακλύζουμε την ιερή αυτή ημέρα τους ναούς για να αναπέμψουμε ευχαριστήριες ωδές στο Σωτήρα και Λυτρωτή μας Κύριο και να υμνήσουμε την αγία Ανάληψή Του στους ουρανούς, εκεί από όπου καταδέχθηκε να κατέβει, προκειμένου να επιτελέσει το σωτήριο έργο του ανθρωπίνου γένους^{(Ιωάν. 3, 13 καιΦιλιπ. 2, 6-11).}

Υμνούμε την επάνοδό Του στο θείο θρόνο της άφατης μεγαλοσύνης Του, στα δεξιά του Θεού Πατέρα, προς τον Οποίο θα είναι εσαεί ο μεγάλος και αιώνιος μεσίτης μας^{(Α΄ Τιμ. 2, 5)}. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μετά την λαμπροφόρο Ανάστασή Του από τους νεκρούς, δεν εγκατέλειψε αμέσως τον κόσμο, αλλά συνέχισε γιασαράντα ημέρεςνα εμφανίζεται στους μαθητές Του^{(Πράξ. 1, 3)}. Αυτές οι μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του προς αυτούς είχαν πολύ μεγάλη σημασία. Έπρεπε οι πρώην δύσπιστοι και φοβισμένοι μαθητές να βιώσουν το γεγονός της Αναστάσεως του Διδασκάλου τους και να αποβάλουν κάθε δισταγμό και ψήγμα απιστίας για Εκείνον. Έπρεπε να αποβάλουν κάθε ίχνος λαθεμένης μικροεθνικιστικής ιουδαϊκής αντίληψης για το Μεσσία. Να συνειδητοποιήσουν πλήρως τον πανανθρώπινο χαρακτήρα του απολυτρωτικού έργου του Σωτήρα και να ξεχάσουν κάθε σκέψη για «ανάσταση του βασιλικού θρόνου του Δαυίδ» και την κυριαρχία του κόσμου.

 Οι θαυμαστές μεταναστάσιμες εμφανίσεις Του και οι προχωρημένες πια και πνευματικού χαρακτήρα νουθεσίες αποτέλεσαν σημαντικό παράγοντα για τη διαμόρφωση νέας αντιλήψεως για το θείο πρόσωπο του Λυτρωτή Χριστού και το σωτήριο ιεραποστολικό έργο που είχαν ταχθεί από Εκείνον να επιτελέσουν στο εξής.«Διήνοιξεναυτών τον νουν», αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς,«του συνιέναι ταςγραφάς· και είπεν αυτοίς ότι ούτωγέγραπται και ούτως έδει παθείν τονΧριστόν και αναστήναι εκ νεκρών τητρίτη ημέρα, και κηρυχθήναι επί τοονόματι αυτού μετάνοιαν και άφεσιναμαρτιών εις πάντα τα έθνη, αρξάμενον από Ιερουσαλήμ. Υμείς δε εστεμάρτυρες τούτων. Και ιδού εγώ αποστέλλω την επαγγελίαν του πατρόςμου εφ υμάς»^{(Λουκ. 24, 45-49).}

Η πιο ελπιδοφόρα αναγγελία Του προς αυτούς ήταν η διαβεβαίωση πως«ιδού εγώ μέθ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείαςτου αιώνος»^{(Ματθ. 28, 20)}και«καθίσατε εν τη πόλει Ιερουσαλήμέως ου ενδύσησθε δύναμιν εξύψους^{»(Λουκ. 24, 49)}, προαναγγέλλοντας την επιδημία του Παναγίου Πνεύματος προς αυτούς καιτην Εκκλησία Του.Την τεσσαρακοστή λοιπόν ημέρα, σύμφωνα μετο Ευαγγέλιο του Λουκά,«εξήγαγε δε αυτούς (τουςμαθητάς) έξω εις Βηθανίανκαι επάρας τας χείρας αυτούευλόγησεν αυτούς. Και εγένετο εν τω ευλογείν αυτόναυτούς διέστη απ αυτών καιανεφέρετο εις τον ουρανόν.Και αυτοί προσκυνήσαντεςαυτόν υπέστρεψαν εις Ιερουσαλήμ μετά χαράςμεγάληςκαι ήσαν δια παντός εν τωιερώ αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν »^{(Λουκ.24, 50-53)}.Το μεγάλο γεγονόςτης Θείας Αναλήψεως έχειπραγματικά τεράστιες θεολογικές και σωτηριολογικές παραμέτρους για τηνΕκκλησία μας.

 Η Ανάληψητου Κυρίου μας Ιησού Χριστού αποτελεί αναμφίβολατοθριαμβευτικό πέρας τηςεπί γης παρουσίας Τουκαι του απολυτρωτικού έργου Του.«Ανελήφθηεν δόξη»για να επιβεβαιώσει τηνθεία ιδιότητά Του στους παριστάμενους μαθητές Του. Για να τουςστηρίξει έτι περισσότερο στον τιτάνιο πραγματικά αγώνα, που Εκείνοςτους ανέθεσε, δηλαδή τη συνέχισητου σωτηριώδους έργου Του για τοανθρώπινο γένος.Είναι αλήθεια πως και κατ αυτήντη θαυμαστή στιγμή οι απόστολοιδεν είχαν πλήρη συναίσθηση τηςαποστολής τους. Παρ όλο ότι είχανζήσει συγκλονιστικά γεγονότα τοτελευταίο διάστημα, τα άχραντα παθήματα του Διδασκάλου τους καιβίωσαν την λαμπροφόρο ΑνάστασήΤου από τους νεκρούς, εν τούτοις δεμπόρεσαν να απαγκιστρωθούν απότη μικροεθνικιστική ιουδαϊκή περίΜεσσία αντίληψη. Γι αυτό μπήκανστον πειρασμό να πληροφορηθούναπό Εκείνον, τη στιγμή που τουςεγκατέλειπε για τον ουρανό,«Κύριε,ει εν τω χρόνω τούτω αποκαθιστάνειςτην βασιλείαν τω Ισραήλ;»^{(Πράξ. 1,6)}.

Δεν είχαν συνειδητοποιήσει τηνπαγκοσμιότητα του κηρύγματοςτου Ιησού, δεν αντιλήφθηκαν τηνπνευματική οικουμενική επανάσταση, που ήρθε να φέρει Αυτόςστην ανθρωπότητα, απαλλαγμένηαπό κάθε μορφή κοσμικής εξουσίας, έχοντας χαρακτήρα αποκλειστικά διακονίας, προς τον πεσόνταάνθρωπο. Φαίνεται ότι λησμόνησαν την προτροπή του Διδασκάλουτους να αλλάξουν νοοτροπία καινα μην σκέπτονται όπως ο εξουσιαστικός κόσμος. Το παράδειγμα τηςδιακονίας το έδωσε πλειστάκις οΊδιος ο Κύριος, ο Οποίος δεν ήρθεστον κόσμο«διακονηθήναι, αλλάδιακονήσαι»^{(Μάρκ. 10, 45)}. Μελόγους τρυφερότητας, συμπάθειαςκαι αγάπης προς αυτούς τους απάντησε πως«ουχ υμώνεστι γνώναιχρόνους η καιρούς ους ο πατήρ έθετο εν τη ιδία εξουσία»^{(Πράξ. 1, 7)},θέλοντας να τους εμπεδώσει τη διαχρονική και σώζουσα παρουσία τηςΕκκλησίας Του στον κόσμο.

Εκείνοπου τους χρειάζονταν ήταν η άνωθεν δύναμη και ο φωτισμός για ναμυηθούν πλήρως στο μυστήριο τηςσωτηρίας του κόσμου. Τους έδωσετην ελπιδοφόρα αγγελία πως θαλάβουν«δύναμιν επελθόντος τουαγίου Πνεύματος»και έτσι θα δυνηθούν να γίνουν«μάρτυρες (Αυτού)εν τε Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτουτης γης»^{(Πράξ. 1, 8)}.

Ο ιερός συγγραφέας του βιβλίου των «Πράξεων των Αποστόλων»αναφέρει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, περιγράφοντας το θαυμαστόγεγονός της εις ουρανούς αναλήψεως του Κυρίου.«Βλεπόντων αυτών(των μαθητών) επήρθη, και νεφέληυπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμώναυτών. Και ατενίζοντες ήσαν εις τονουρανόν πορευομένου αυτού, καιιδού άνδρες δύο παρειστήκεσαναυτοίς εν εσθήτι λευκή, οι και είπον·άνδρες Γαλιλαίοι, τι εστήκατε εμβλέποντες εις τον ουρανόν ; Ούτος οΙησούς ο αναληφθείς αφ' υμών εις τονουρανόν, ούτως ελεύσεται, ον τρόπον εθεάσασθε αυτόν πορευόμενονεις τον ουρανόν»^{(Πράξ. 1, 9-11).}Οι ουράνιοι διαμηνείς του θελήματος του Θεού άγγελοι βρέθηκαν για μία ακόμα φορά ανάμεσα σε ανθρώπους για να βεβαιώσουν το υπερφυσικό γεγονός της Αναλήψεως και να αναγγείλουν και κάτι άλλο: την επανέλευση του Κυρίου στη γη, η οποία θα γίνει τόσο ένδοξη και λαμπρή, όσο η Ανάληψη, όπως την βίωσαν οι παριστάμενοι απόστολοι.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ανήλθεστους ουρανούς, αλλά δεν εγκατέλειψε το ανθρώπινο γένος, για το οποίο έχυσε το τίμιο Αίμα Του. Μπορεί να κάθισε στα δεξιά του Θεού στους ένδοξους ουρανούς, όμως η παρουσία Του εκτείνεται ως τη γη και ως τα έσχατα της δημιουργίας. Άφησε στη γη την Εκκλησία Του, η οποία είναι το ίδιο το αναστημένο, αφθαρτοποιημένο και θεωμένο σώμα Του, για να είναι το μέσον της σωτηρίας όλων τώνανθρωπίνων προσώπων, που θέλουν να σωθούν. Νοητή ψυχή του σώματός Του είναι ο Θεός Παράκλητος,«το Πνεύμα τηςαληθείας»^{(Ιωάν. 15, 26)}, ο Οποίος επεδήμησε κατά την αγία ημέρα τηςΠεντηκοστήςσε αυτό, για να παραμείνει ως τη συντέλεια του κόσμου. Η σωτηρία συντελείται με την οργανικήσυσσωμάτωση των πιστών στοθεανδρικό Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε, όταν υποσχόταν στους μαθητές Του:«ιδού εγώ μεθ' υμώνειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος»^{(Ματθ. 28, 20)}.

Ο απόστολος Παύλος θέλοντας να τονίσει εμφατικά το γεγονός της εις ουρανούς αναβάσεως του Χριστού και της παρρησίας Του στο θρόνο του Θεού Πατέρα, έγραψε πως Αυτός«διαθήκης καινής μεσίτηςεστι, όπως, θανάτου γενομένου ειςαπολύτρωσιν των επί τη πρώτη διαθήκη παραβάσεων, την επαγγελίανλάβωσιν οι κεκλημένοι της αιωνίουκληρονομίας»^{(Εβρ. 9,15)}. Ο φαεινός θρόνος Του στους ένδοξουςουρανούς είναι στο εξής το σημείοσυνάντησης Θεού και ανθρώπων,διότι ο Ίδιος διαβεβαίωσε πως«ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ειμη δι' εμού»^{(Ιωάν. 14, 6)}.

Μέσα λοιπόν στην χαροποιόαναστάσιμη περίοδο προβάλλει ημεγάλη εορτή της Αναλήψεως γιανα μας χαροποιήσει έτι περισσότεροκαι να μας υπενθυμίσει πως η δοξασμένη επάνοδος του Λυτρωτή μαςΧριστού στο θρόνο της Θεότηταςαπορρέει άπειρες σωτήριες δωρεέςγια την ανθρωπότητα και ολόκληρητη δημιουργία. Αυτός ως ο δοξασμένος Θεάνθρωπος μετέχει ταυτόχρονατου κτιστού και του ακτίστου, καθιστάμενος έτσι ο σωτήριος σύνδεσμοςμεταξύ Δημιουργού και δημιουργημάτων. Αυτή είναι η πεμπτουσία τηςσωτηρίαςκαί το κεντρικό νόημα τηςμεγάλης εορτής!

Read more:http://www.egolpion.net/analipsis.el.aspx#ixzz2jw5sUKeo