ΕΞΩΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ: ΠΛΙΝΙΟΣ

 

ΕΞΩΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

 ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, Δρ. Θ.

ΕΚΔΟΣΙ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣΕΔΕΣΣΗΣ, ΠΕΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΛΜΩΠΙΑΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-1995

Η Μαρτυρία του Πλίνιου

     Ο Πλίνιος (Gaius Plinius Secundus) θανατώθηκε από τ' ασφυξιογόνα αέρια του ηφαιστίου του Βεζουβίου το 79, σε ηλικία 56 ετών, σε μια επιχείρησι διασώσεως εκείνων που κινδύνευαν από την εκρηξί του, ήταν συνεπώς σύγχρονος του Χριστού, έγραψε όμως τη σχετική μαρτυρία του προς τα τέλη της ζωής του, περίπου 40 χρόνια μετά την ανάστασι του Κυρίου.

Υπήρξε συγγραφεύς συλλέκτης, που διακρίνεται μεν για το μεγάλο πλούτο των πληροφοριών του άλλ' όχι και για την ακρίβειά τους και για την κριτική αντιμετώπισί τους. Από τα έργα του σώζεται μόνο η Φυσική ιστορία (Historίanaturalis)κι αύτη όχι ακέραιη. Αλλά κι έτσι είναι το ογκωδέστερο σωζόμενο λατινικό έργο. Είναι εγκυκλοπαίδεια με θεματολογική διάταξι της ύλης, όπως συνήθιζαν οι αρχαίοι (Βάρρων, Πολυδεύκης, κλπ.), πριν επινοηθεί η αλφαβητική διάταξί της, που αποτελεί απομίμησι των λεξικών. Από τα 37 σωζόμενα βιβλία της Φυσικής Ιστορίας του Πλινίου το 1 είναι εισαγωγή, τα 2-6 αστρονομία γεωγραφία κι ανθρωπολογία, τα 7-11 ζωολογία, τα 12-19 φυτολογία, τα 20-27 βοτανική φαρμακολογία, τα 28-32 ζωική φαρμακολογία,  και τα 33-37 ορυκτολογία· στα παραπάνω 37 βιβλία υπάρχουν ως εν παρόδω και άφθονες πληροφορίες για την ιατρική, τη μαγεία, τις καλές τέχνες, και για πολλά άλλα θέματα.

Ο Πλίνιος είχε σαν πηγές του 500 περίπου Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς, των οποίων διάβασε συνολικώς 2.000 βιβλία, κι ο ίδιος υπολογίζει τα επί μέρους θέματα του έργου του σε 20.000. Στο βιβλίο 30, μιλώντας για ειδή της μαγείας, έχει και την περί Ιησού Χριστού μαρτυρία του, που είναι η αρχαιότερη από τις εξωχριστιανικές. Γράφει:

Est etalίamagices factioaMose et IoanneetIesuacIudaeis pendens, sed multis millibus annorum postΖοroastrem¹

Υπάρχει κι άλλη αίρεσι της μαγείας που κατάγεται από το Μωυσή και τον Ιωάννη και τον Ιησού και τους Ιουδαίους, αλλά πολλές χιλιάδες χρόνια μετά το Ζοροάστρη.

     Το όνομαIoanne(αφαιρετική) στα χειρόγραφα ανευρίσκεται παραφθαρμένο σανIannoκαιIamneκαιlamnum,το δεlesuσαLotapeκαι, μαζί με το ac που ακολουθία, σανlotapeaκαιlochabela.Οι παραλλαγές του πρώτου από τα δύο ονόματα θυμίζουν το όνομα Iαννής, που αναφέρεται σαν όνομα εχθρού του Μωϋσέως στη Β' προς Τιμόθεον επιστολή του Παύλου (3,8)2. Του δευτέρου μόνο η παραλλαγήIochabelaθυμίζει τον Ιωχαβήδ, εγγονό του Ηλί και αρχιερέα του Ισραήλ (Α' Βα 14,3), από κείνους που είχε καταραστεί ο Θεός (Α' Βα 2, 31-34).

Είναι φανερό ότι ένας Ρωμαίος και μάλιστα τόσο πρώιμος, σαν τον Πλίνιο, και άσχετος με τη Βίβλο, δεν ήταν δυνατό να γνωρίζη τόσο ασήμαντα πρόσωπα της Βίβλου, σα να είχε άμεση κι εμπεριστατωμένη γνώσι τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής Διαθήκης. Τα πρόσωπα και ονόματα που θα μπορούσε να γνωρίζη με την ακροθιγή γνώσι των ιουδαϊκών και χριστιανικών πραγμάτων, που ήταν φυσικό και πιθανό να έχει, ήταν μόνο τα επιφανή Μωυσής, Ιωάννης βαπτιστής, και Ιησούς Χριστός. Επίσης είναι ευνόητο, ότι κάποια μεταγενέστερα κι όχι πολύ νοήμονα χριστιανικά χέρια αντιγραφέων του μεσαίωνος, κινούμενα μάλιστα από φρονήματα νοσηρώς αντιεβραϊκά, δεν ανέχονταν να διαβάζουν στον Πλίνιο ανάμεσα στους μάγους τα ονόματα του Ιησού Χριστού και του Ιωάννου βαπτιστού, ενώ άπ' εναντίας δεν ενωχλούνταν και πολύ να διαβάζουν ανάμεσα σ' αυτούς το όνομα του Εβραίου και μη Χριστιανού Μωϋσέως, καιάλλαξαντα ονόματα του Ιησού και του Ιωάννου αντικαθιστώντας τα με ονόματα καταραμένων και κακών Εβραίων, Ιαννή και Ιωχαβήδ, αφήνοντας εκτεθειμένο μόνο το Μωυσή.

 ΤαIannoκαιIochabelaήταν αρχικώςIoanneκαιIesu.Ο Πλίνιος έχει τα τρία επιφανέστερα ονόματα της Βίβλου Μωυσής, Ιωάννης, και Ιησούς, και μάλιστα με χρονική σειρά. Πόσο δε ακροθιγή και αόριστη ακοή έχει γι' αυτούς, φαίνεται από το ότι τους κατατάσσει ανάμεσα στους ξακουστούς μάγους της ασιατικής Ανατολής.

1. Plinius, Hist. nat. 30, 11.

Read more:http://www.egolpion.com/plinius.el.aspx#ixzz2kmekTZjb

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

F.F. Bruce

 Καθηγητής Πανεπιστημίου

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ

  Οπρώτος Εθνικός συγγραφέας που μας ενδιαφέρει είναι καθώς φαίνεται, οΘαλλός, ο οποίος γύρω στο52 μ.Χ. έγραψε ένα έργο προσπαθώντας να περιγράψει την ιστορία της Ελλάδας και τις σχέσεις με την Ασία, απ' τον Τρωικό Πόλεμο μέχρι τις μέρες του [Τα εκτεταμένα αποσπάσματα αυτού του έργου συγκεντρώθηκαν στο έργο του C. Mueller, Fragmenta Historicum Graecorum III/517επ., και στο έργο του F. Jacoby, Die Fragmente der griechischen Historiker, II, B(Βερολίνο, 1929), σελ. 256]. Ο ίδιος έχει ταυτισθεί μ' έναν Σαμαρείτη που είχε το ίδιο όνομα, κι ο οποίος αναφέρεται απ' τον Ιώσηπο (Αρχ. XVIII/6,4) σαν απελεύθερος του Αυτοκράτορα Τιβέριου.

 Όμως, οΙούλιος ο Αφρικανός, ένας Χριστιανός συγγραφέας, που χρονολογείται γύρω στο 221 μ.Χ., ο οποίος γνώριζε τα έργα του Θαλλού, λέει, μιλώντας για το σκοτάδι που έπεσε επάνω στη γη, στη διάρκεια της Σταύρωσης του Χριστού: «Ο Θαλλός, στο τρίτο βιβλίο των ιστοριών του, εξηγεί το σκοτάδι σαν έκλειψη ηλίου - πράγμα παράλογο κατά τη γνώμη μου». (Φυσικά και ήταν παράλογο, γιατί δεν μπορεί να γίνει έκλειψη ηλίου σε περίοδο που το φεγγάρι είναι γεμάτο, πράγμα που συνέβαινε την εποχή του Πασχαλινού ολόγιομου φεγγαριού, όταν πέθανε ο Χριστός) [Στις «Πράξεις του Πιλάτου» (ΧΙ/12) του τέταρτου αιώνα, δίνεται απ' τους Ιουδαίους μια παρόμοια εξήγηση για το σκοτάδι].

 Απ' αυτή την αναφορά του Ιούλιου του Αφρικανού συμπεραίνεται ότι: (α) Η παράδοση των Ευαγγελίων, ή τουλάχιστον η παραδοσιακή ιστορία του Πάθους, ήταν γνωστή στη Ρώμη, σε μη-Χριστιανικούς κύκλους περί τα μέσα του πρώτου αιώνα∙ και (β) ότι οι εχθροί του Χριστιανισμού προσπαθούσαν ν' αρνηθούν αυτή την Χριστιανική παράδοση, δίνοντας μια φυσιοκρατική ερμηνεία στα γεγονότα που αναφέρει[Συγκρ.M. Goguel, Life of Jesus,σελ. 63].

 Τα έργα όμως του Θαλλού χάθηκαν. Μας είναι γνωστό μόνο από αποσπάσματά τους που παραθέτουν μεταγενέστεροι συγγραφείς. Εκτός απ' αυτόν κανένας άλλος δεν αναφέρεται συγκεκριμένα στον Χριστιανισμό, σ' οποιοδήποτε εκτεταμένο μη-Χριστιανικό Εθνικό κείμενο του πρώτου αιώνα. Όμως, υπάρχει στοΒρεττανικό Μουσείοένα ενδιαφέρον χειρόγραφο, το οποίο διασώζει το κείμενο μιας επιστολής που γράφτηκε μετά το73 μ.Χ., αλλά δεν είναι σίγουρο, πόσο χρόνο μετά. Το γράμμα αυτό το έστειλε ένας Σύριος, ονόματιΜάρα Βαρ - Σεραπίων,στο γιο του Σεραπίωνα. Εκείνη την εποχή ο Μάρα Βαρ - Σεραπίων ήταν στη φυλακή, έγραψε όμως στο γιο του για να τον ενθαρρύνει να κυνηγάει τη σοφία, και τόνιζε πως εκείνοι που θανατώνουν σοφούς άνδρες δυστυχούν. Έφερνε σαν παραδείγματα το θάνατο του Σωκράτη, του Πυθαγόρα και του Χριστού:

«Τι κέρδισαν οι Αθηναίοι θανατώνοντας τον Σωκράτη; Η πείνα κι οι επιδημίες έπεσαν επάνω τους σαν κρίση για το έγκλημα. Τι κέρδισαν οι άνθρωποι της Σάμου καίγοντας τον Πυθαγόρα; Μονομιάς η χώρα τους καλύφθηκε από άμμο. Τι κέρδισαν οι Ιουδαίοι εκτελώντας το σοφό Βασιλιά τους; Αμέσως μετά, το βασίλειό τους αφανίστηκε. Ο Θεός δίκαια εκδικήθηκε το θάνατο των τριών αυτών σοφών ανθρώπων: Οι Αθηναίοι πέθαναν απ' την πείνα. Οι κάτοικοι της Σάμου αφανίστηκαν απ' τη θάλασσα. Οι Ιουδαίοι καταστράφηκαν κι οδηγήθηκαν μακρυά απ' τη γη τους για να ζήσουν διασπαρμένοι. Όμως, ο Σωκράτης δεν πέθανε. Έμεινε ζωντανός στη διδασκαλία του Πλάτωνα. Ούτε ο Πυθαγόρας πέθανε. Ζωντάνεψε στο άγαλμα της Ήρας. Ούτε ο σοφός Βασιλιάς πέθανε. Ζωντανεύει μες τη διδασκαλία Του».

 Αυτός ο συγγραφέας δεν μπορεί να είναι Χριστιανός, αλλιώς θα έλεγε πως ο Χριστός είναι ζωντανός, επειδή αναστήθηκε απ' τους νεκρούς. Ήταν κατά πάσα πιθανότητα ένας Εθνικός φιλόσοφος, που πρώτος έκανε αυτό που έγινε αργότερα κοινός τόπος, τοποθέτησε δηλαδή τον Χριστό ανάμεσα στους μεγάλους δασκάλους της αρχαιότητας.

 Ο λόγος για τις λιγοστές αναφορές του Χριστιανισμού στην κλασική λογοτεχνία του πρώτου αιώνα δεν είναι ανάγκη να αναζητηθεί πολύ μακρυά. Από την άποψη της αυτοκρατορικής Ρώμης, ο Χριστιανισμός στα πρώτα εκατό χρόνια της ύπαρξής του, ήταν μια συγκεχυμένη, κακόφημη και χοντροκομμένη ανατολίτικη διεσιδαιμονία∙ κι αν κάποτε αναφερόταν στα επίσημα αρχεία της αστυνομίας, τα οποία (μαζί με πολλά άλλα έγγραφα του πρώτου αιώνα, που θα θέλαμε να δούμε) έχουν εξαφανιστεί[Η «ξενική δεισιδαιμονία», για την οποία, σύμφωνα με τον Τάκιτο (Χρονικά XIII/32), κατηγορήθηκε το 57 μ.Χ., η Pomponia Graecina, σύζυγος του Aulus Plautius, κατακτητής της Βρετανίας, ήταν πιθανότατα ο Χριστιανισμός. Επίσης, ο Χριστιανισμός φαίνεται πως ήταν το έγκλημα για το οποίο ο Αυτοκράτορας Δομιτιανός εξετέλεσε τον ξάδελφό του, Φλάβιο Κλήμεντα, και εξόρισε τη γυναίκα του, Φλάβια Δομιτίλλα, το 95 μ.Χ. (Σουετώνιος, Η ζωή του Δομιτιανού XV/1. Δίων Κάσσιος, Ιστορία LXVII/14). Όταν επρόκειτο για διακεκριμένους κατηγορούμενους, τα αστυνομικά αρχεία γίνονταν μέρος της ιστορίας. Η πιθανότητα για την Pomponia και την Flavia Domitilla να ήσαν Χριστιανές υποστηρίζεται επίσης κι απ' τη μαρτυρία των πρώτων Χριστιανικών νεκροταφείων στη Ρώμη. Συγκρ. F.F. Bruce, The Spreading Flame, σελ. 137 επ., 162 επ.].

ΟΙουστίνοςκι οΤερτυλλιανός[Ιουστίνος, Απολ. 1/34, Τερτυλλιανός Κατ. Μάρκ IV/9,19] πίστευαν πως η μαρτυρία της απογραφής του Λουκά 2/1, συμπεριλαμβανομένης μάλιστα και της απογραφής του Ιωσήφ και της Μαρίας ήταν δυνατό να βρεθεί στα επίσημα αρχεία της βασιλείας του Αυγούστου, και μάλιστα παρέπεμπαν τους αναγνώστες τους σ' αυτά, για να επιβεβαιωθούν έτσι για τα γεγονότα της Γέννησης του Κυρίου μας. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως οι ίδιοι συμβουλεύτηκαν τα αρχεία, απλώς, ήσαν αρκετά σίγουροι πως οι μαρτυρίες αυτές διατηρήθηκαν μέσα σ' αυτά.

 Σίγουρα, θα θέλαμε να ξέρουμε αν οΠιλάτοςέστειλε στη Ρώμη κάποια αναφορά για τη δίκη και την εκτέλεση του Ιησού, κι αν ναι, τι περιλάμβανε. Όμως, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι αν ήταν κι υποχρεωμένος να κάνει κάτι τέτοιο. Κι αν το έκανε, εξαφανίστηκε χωρίς να υπάρχουν ίχνη.

 Βέβαια, μερικοί αρχαίοι συγγραφείς πίστευαν πως ο Πιλάτος πράγματι έστειλε τέτοια αναφορά, δεν υπάρχει όμως καμιά μαρτυρία, για το αν κάποιος απ' αυτούς γνώριζε πράγματι πως είχε γίνει κάτι τέτοιο. Γύρω στο 150 μ.Χ., ο μάρτυραςΙουστίνος, απευθύνοντας το έργο του, Υπεράσπιση του Χριστιανισμού[Σημ.τ.μετ.: Πρόκειται για την Απολογία Α'], στον ΑυτοκράτοραΑντωνίνο τον Ευσεβή, τον παραπέμπει στην αναφορά του Πιλάτου, η οποία, υπέθετε ο Ιουστίνος, πως είχε διασωθεί στα αυτοκρατορικά αρχεία. ‘'Τα λόγια μας, όμως, «Κάρφωσαν τα πόδια μου και τα χέρια μου», λέει, είναι μια περιγραφή των καρφιών, που έβαλαν στα πόδια Του και τα χέρια Του στον Σταυρό. Αφού τον σταύρωσαν, πήραν τα ενδύματα Του και τα μοίρασαν μεταξύ τους. Το ότι πράγματι όλα αυτά έγιναν έτσι, μπορείς να το μάθεις από τις «Πράξεις» που καταγράφτηκαν επί Πόντιου Πιλάτου''[Απολ. Ι/35]. Αργότερα λέει: ‘'Για το ότι έκανε αυτά τα θαύματα μπορείς να βεβαιωθείς από τις «Πράξεις του Πόντιου Πιλάτου» [Απολ. Ι/48].'

Έπειτα, οΤερτυλλιανός, ο μεγάλος νομικός και θεολόγος της Καρχηδόνας, απευθύνοντας το έργο του Υπεράσπιση του Χριστιανισμού στις Ρωμαϊκές αρχές, (η Καρχηδόνα ήταν Ρωμαϊκής επαρχία της Αφρικής) γύρω στο 197 μ.Χ., λέει: «Ο Τιβέριος στην εποχή του οποίου πρωτοεμφανίστηκε το Χριστιανικό όνομα στον κόσμο, παρουσίασε στη Σύγκλητο νέα από τη Συρία - Παλαιστίνη, που του αποκάλυψαν το θεϊκό χαρακτήρα όλων αυτών και υποστήριζε την κίνηση, αρχίζοντας με τη δική του ψήφο. Η Σύγκλητος την απέρριψε, γιατί η ίδια δεν είχε δώσει τη συγκατάθεσή της. Ο Καίσαρας όμως έμεινε σταθερός στη γνώμη του και απείλησε όσους κατηγορούσαν τους Χριστιανούς» [Απολ. V/2].

 Χωρίς αμφιβολία, θα ήταν ευχάριστο να πιστέψουμε την ιστορία του Τερτυλλιανού, την οποία, είναι ολοφάνερο, πως θεωρούσε αληθινή. Αλλά, είναι μια ιστορία απίθανη κι αταίριαστη μ' όσα γνωρίζουμε για τον Τιβέριο, κι αναφέρεται 170 περίπου χρόνια μετά το γεγονός, κι έτσι δεν μπορεί να θεωρηθεί αξιόλογη για έναν ιστορικό.

 Όταν η Χριστιανική επιρροή διαδόθηκε με γρήγορο ρυθμό στην Αυτοκρατορία, ένας απ' τους τελευταίους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, οΜαξιμίνος, δυο χρόνια πριν το διάταγμα του Μιλάνου, προσπάθησε να δυσφημίσει τον Χριστιανισμό, δημοσιεύοντας τις πραγματικές, όπως υποστήριζε, «Πράξεις του Πιλάτου», παρουσιάζοντας τις αρχές του Χριστιανισμού μ' ένα βρώμικο ένδυμα. Αυτές τις «Πράξεις», που ήσαν γεμάτες από προσβλητικά σχόλια για τον Ιησού, έπρεπε να διαβαστούν και ν' απομνημονευθούν από τους μαθητές των σχολείων. Είναι ολοφάνερο ότι είχαν παραποιηθεί, όπως απέδειξε τότε ο ιστορικός Ευσέβιος[Ευσέβιος, Εκκλ. Ιστ. Α/9]. Ανάμεσα στα άλλα , οι χρονολογίες τους ήσαν αρκετά λανθασμένες, επειδή τοποθετούσαν το θάνατο του Ιησού στον έβδομο χρόνο της βασιλείας του Τιβέριου (20 μ.Χ.), ενώ στη μαρτυρία του Ιώσηπου[Αρχαιότητες XVIIΙ/2,2] είναι ξεκάθαρο πως ο Πιλάτος δεν έγινε προκουράτορας της Ιουδαίας πριν απ' το δωδέκατο έτος του Τιβέριου. (Για να μη αναφερθούμε στη μαρτυρία του Λουκά (3/1), σύμφωνα με την οποία ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε αρχίσει να κηρύττει το δέκατο - πέμπτο έτος της βασιλείας του Τιβέριου). Δεν ξέρουμε με λεπτομέρειες τι περιλάμβαναν οι συγκεκριμένες αυτές «Πράξεις», γιατί, όπως ήταν φυσικό, είχαν απαγορευτεί με την άνοδο του Κωνσταντίνου στο θρόνο. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε πως είχαν κάποια σχέση με το Toledoth Yeshu, μια αντιχριστιανική συλλογή, δημοφιλής στους Ιουδαϊκούς κύκλους του Μεσαίωνα[Συγκρ. Klausner, Jesus of Nazareth, σελ. 47 επ.].

  Αργότερα, τον τέταρτο αιώνα, εμφανίστηκε μια άλλη παραποιημένη συλλογή των «Πράξεων του Πιλάτου», αυτή τη φορά απ' την πλευρά των Χριστιανών, το ίδιο ελλειπής σε αυθεντικότητα, όπως κι εκείνη τουΜαξιμίνου, προς την οποία μάλιστα ίσως να ήρθε σαν ανταπάντηση.

 Είναι ένα έργο εκτεταμένο, που περιλαμβάνει υποτιθέμενες αναμνήσεις της δίκης, του πάθους, και της σταύρωσης του Χριστού, όπως καταγράφηκαν απ' τον Νικόδημο και κατατέθηκαν απ' τον Πιλάτο (Είναι επίσης γνωστό σαν «Ευαγγέλιο του Νικόδημου»). Μια μετάφραση αυτού του έργου δίνεται στο βιβλίο του M.R. James, Apocryphal New Testament, σελ. 94 επ., και παρουσιάζει λογοτεχνικό ενδιαφέρον, πράγμα, βέβαια που δεν μας ενδιαφέρει στη μελέτη μας.

 Ο μεγαλύτερος Ρωμαίος ιστορικός την εποχή της Αυτοκρατορίας ήταν οΚορνήλιος Τάκιτος, ο οποίος γεννήθηκε μεταξύ του52και54κι έγραψε την ιστορία της Ρώμης την εποχή των αυτοκρατόρων. Γύρω στα εξήντα του, όταν έγραφε την ιστορία της βασιλείας του Νέρωνα (54-68 μ.Χ.), περιέγραψε τη Ρώμη, το 64 μ.Χ., κι αναφέρει πόσο διαδεδομένη ήταν η φήμη ότι ο Νέρωνας υποδαύλισε τη φωτιά για να κερδίσει έτσι μεγαλύτερα δόξα για τον εαυτό του χτίζοντας την πόλη εκ νέου. Και συνεχίζει:

«Έτσι, λοιπόν, για να καταπνίξει τη φήμη, ο Νέρωνας κατηγόρησε ως εμπρηστές και τιμώρησε με τον πιο σκληρό τρόπο, για τάξη ανθρώπων, που ήσαν μισητοί για τα ελαττώματά τους, τους οποίους το πλήθος ονόμαζε Χριστιανούς. Ο Χριστός, απ' τον οποίο πήραν το όνομά τους είχε εκτελεστεί με εντολή του προκουράτορα Πόντιου Πιλάτου, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Τιβέριος. Η ολέθρια αυτή δεισιδαιμονία, στην αρχή ελεγχόταν, για να ξεσπάσει ολόφρεσκη, όχι στην Ιουδαία, την πατρίδα αυτής της επιδημίας, αλλά στην ίδια τη Ρώμη, όπου όλα τα τρομερά κι αισχρά πράγματα του κόσμου μαζεύονται και βρίσκουν πατρίδα» [Χρονικά, XV/44].

 Αυτή η διήγηση δεν φαίνεται να προέρχεται από Χριστιανικές πηγές, αλλά ούτε από Ιουδαίους πληροφοριοδότες, γιατί οι τελευταίοι δεν θ' αναφέρονταν ποτέ στον Ιησού ως Χριστό. Για τον ειδωλολάτρηΤάκιτο, ο Χριστός ήταν απλά ένα κύριο όνομα∙ για τους Ιουδαίους όπως και για τους πρώτους Χριστιανούς δεν ήταν όνομα, αλλά τίτλος, το Ελληνικό αντίστοιχο του ΣημιτικούMessiah(«Κεχρισμένος»). Οι Χριστιανοί τον ονόμαζαν Χριστό, γιατί πίστευαν πως ήταν ο υποσχόμενος Μεσσίας. Οι Ιουδαίοι, που δεν πίστευαν κάτι τέτοιο, δεν θα του έδιναν ποτέ ένα τόσο τιμημένο τίτλο. Ο Τάκιτος βρισκόταν σε θέση να έχει στη διάθεσή του τις επίσημες πληροφορίες. Ήταν γαμπρός του Julius Agricolla, που κυβέρνησε τη Βρετανία από το 80 μέχρι το 84 μ.Χ. Αν, λοιπόν, ο Πιλάτος έστειλε αναφορά στη Ρώμη, ο Τάκιτος, περισσότερο απ΄ οποιονδήποτε άλλον συγγραφέα, θα έπρεπε να το ξέρει. Η γλώσσα του όμως είναι πολύ περιληπτική, ώστε να κάνει κάποια τέτοια παραπομπή. Όμως, πρέπει να προσέξουμε ένα σημείο: Εκτός απ' τους Ιουδαίους και τους Χριστιανούς συγγραφείς, ο Τάκιτος είναι ο μόνος αρχαίος συγγραφέας που αναφέρει τον Πιλάτο. Είναι ίσως ειρωνεία της ιστορίας ν' αναφέρεται από έναν Ρωμαίο ιστορικό ο Πιλάτος, μόνο σε συνδυασμό με τον ρόλο που έπαιξε στην εκτέλεση του Ιησού! [Υπάρχει μια αναφορά στον Χριστιανισμό, σ' ένα που ίσως είναι απόσπασμα των Ιστοριών του Τάκιτου, το οποίο ασχολείται με το κάψιμο του ναού της Ιερουσαλήμ, το 70 μ.Χ., και το οποίο διασώθηκε απ' τον Sulpicius Severus (Χρον. ΙΙ/30,6)].

Η Μεγάλη Πυρκαϊά της Ρώμης αναφέρεται επίσης απ' τονΣουετώνιο, ο οποίος γύρω στο 120 μ.Χ. έγραψε τις βιογραφίες των πρώτων δώδεκα Καισάρων, απ' τον Ιούλιο Καίσαρα και μετά. Στον «Βίο του Νέρωνα» (XVI/2) λέει:

«Επιβλήθηκε τιμωρία στους Χριστιανούς μια τάξη ανθρώπων που ήσαν αφοσιωμένοι σε μια νεοτεριστική και επιβλαβή δεισιδαιμονία».

Μια άλλη πιθανή αναφορά στο Χριστιανισμό, βρίσκεται στον Βίο του Κλαύδιου (ΧXV/4) για τον οποίο λέει:

 «Καθώς οι Ιουδαίοι δημιουργούσαν συνεχώς ταραχές με την υποκίνηση του Χριστού, (Chrestus) τους έδιωξε από τη Ρώμη».

Δεν είναι σίγουρο ποιος ήταν οChrestus. Φαίνεται όπως πως οι ταραχές μεταξύ των Ιουδαίων της Ρώμης, οφείλονταν στην πρόσφατη είσοδο του Χριστιανισμού στους Ιουδαϊκούς κύκλους της Ρώμης, και ο Σουετώνιος βρίσκοντας κάποια μαρτυρία για τις διαμάχες των Ιουδαίων με θέμα τον Chrestus (μια διαφορετική αναγραφή της λέξης Χριστός στους ειδωλολατρικούς κύκλους), πληροφορεί λανθασμένα πως το πρόσωπο αυτό βρισκόταν στην πραγματικότητα στη Ρώμη, την εποχή του Κλαύδιου. Όπως και νάχουν τα πράγματα, αυτή η πρόταση έχει ενδιαφέρον για μας, γιατί διαβάζουμε στις Πράξεις 17/1 επ. πως όταν ο Παύλος πήγε στην Κόρινθο (πιθανότατα το 50 μ.Χ.), βρήκε εκεί κάποιον Ακύλα, και τη γυναίκα του, την Πρίσκιλλα, που μόλις είχαν έρθει από τη Ρώμη, γιατί ο Κλαύδιος είχε διατάξει όλους τους Ιουδαίους να εγκαταλείψουν τη Ρώμη. Αυτό το ζευγάρι έπαιξε ρόλο στην αρχαία Χριστιανική ιστορία. Μπορεί και να ήσαν ιδρυτικά μέλη της εκκλησίας της Ρώμης.

Ένα άλλο σημείο επαφής, ανάμεσα στο έργο του Σουετώνιου «Ο Βίος του Κλαύδιου» και στις Πράξεις, είναι η πρόταση που υπάρχει στο έργο αυτό (XVIII/2) ότι η βασιλεία του Κλαύδιου σημαδεύτηκε από «συνεχείς άκαρπες εποχές» (assiduae sterilitates), που μας θυμίζει την προφητεία του Άγαβου στις Πράξεις 11/28. ότι «έμελλε να γείνη μεγάλη πείνα καθ' όλην την οικουμένην∙ ήτις και έγεινεν επί Κλαυδίου Καίσαρος».

Το 112 μ.Χ. οPliniusSecundus (Πλίνιος ο Νεότερος), κυβερνήτης της Βιθυνίας στη Μικρά Ασία, έγραψε μια επιστολή στον Αυτοκράτορα Τραϊανό, ζητώντας τη συμβουλή του, πως να μεταχειριστεί μια προβληματική θρησκευτική ομάδα Χριστιανών που ήσαν ενοχλητικά πολλοί σ' αυτή την επαρχία. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχε, βεβαιώθηκε με το να εξετάσει μερικούς απ' αυτούς κάτω από άσκηση βασανιστηρίων:

«Συνήθιζαν να συγκεντρώνονται μια συγκεκριμένη, μέρα, πριν να ξημερώσει, δοξολογούσαν τον Χριστό σαν Θεό και δένονταν μ' ένα όρκο (sacramentum) να μη κάνουν καμιά κακή πράξη, ν' απέχουν από κάθε απάτη, κλεψιά και μοιχεία, ποτέ να μη καταπατούν το λόγο τους ή ν' αρνιούνται, κάποια ευθύνη, όταν τους γινόταν η τιμή να τους ανατεθεί. Έπειτα, χώριζαν, για να ξανασυναντηθούν και πάλι παίρνοντας μέρος σ' ένα συμπόσιο, που είχε όμως ένα καθορισμένο και αγνό χαρακτήρα» [Επιστολές, Χ/96. Τα τελευταία λόγια της περικοπής υπαινίσσονται την κατηγορία τελετουργικής ανθρωποκτονίας, που στην αρχαιότητα αποδιδόταν στους Ιουδαίους (συγκρ. Ιώσηπος, Κατ' Απίωνος ΙΙ/8) και τους Χριστιανούς (συγκρ. Τερτυλλιανός, Απολογία, 7, κλπ.)].

Ο,τιδήποτε κι αν σκεφτεί κανείς για τις μαρτυρίες των αρχαίων Ιουδαίων και Χριστιανών συγγραφέων, όπως περιληπτικά αναφέρονται σ' αυτό αλλά και στο προηγούμενο κεφάλαιο, θεμελιώνουν χωρίς άλλο, για κείνους που αρνούνται τη μαρτυρία των Χριστιανικών έργων, τον ιστορικό χαρακτήρα του ίδιου του Ιησού. Μερικοί συγγραφείς ίσως να παίζουν με την ψευδαίσθηση ενός «Χριστού-μύθου», αλλά, δεν μπορούν να κάνουν κάτι τέτοιο, βάσει των ιστορικών μαρτυριών.Η ιστορικότητα του Χριστού είναι για τον απροκατάληπτο ιστορικό το ίδιο αξιωματική, όπως και η ιστορικότητα του Ιούλιου Καίσαρα. Δεν είναι ιστορικοί όσοι προπαγανδίζουν τις θεωρίες του «Χριστού-μύθου» [Για μια σύντομη εξέταση των θεωριών για το «μύθο-Χριστό» δες το έργο του H.G. Wood, Did Christ Really Live? (1938). A.D. Howell Smith, Jesus not a Myth (1942)].

Οι πρώτοι διασπορείς του Χριστιανισμού καλωσόρισαν την ολοκληρωμένη εξέταση των διαπιστευτηρίων του μηνύματός τους. Τα γεγονότα που διακήρυτταν δεν είχαν γίνει - όπως είπε ο Παύλος στον Βασιλιά Αγρίππα - σε κάποια γωνιά, αλλά μπόρεσαν να δεχτούν όλο το φως που μπορούσε να πέσει επάνω τους. Το πνεύμα των πρώτων αυτών Χριστιανών θα έπρεπε να εμψυχώσει τους σύγχρονους απογόνους τους. Γιατί, στη γνωριμία με το σχετικό υλικό, δεν θα ήσαν μόνο να απαντούν σε όλους εκείνους που ρωτούν, για την αιτία της ελπίδας που υπάρχει μέσα τους, αλλά, και σαν τον Θεόφιλο, θα γνώριζαν με μεγαλύτερη ακρίβεια και ασφάλεια τη βάση της πίστης, την οποία έχουν διδαχθεί[Συγκρ.F.F. Bruce, Jesus and Christian Origins Outside the New Testament (1974),σελ.19-31]

ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣΕίναι άραγε αξιόπιστα;
F.F. Bruce Καθηγητής Πανεπιστημίου

Read more:http://www.egolpion.com/historic_jesus.el.aspx#ixzz2kmdVWq00

Caesar's Messiah Documentary Trailer

Caesar's Messiah: ΝΕΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ (ΞΑΝΑ) ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

Caesar's Messiah

ΝΕΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ (ΞΑΝΑ) ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ

27 & 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Η ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ

ΜΥΘΟΠΛΑΣΤΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ

Η ιστορικότητα του Χριστού είναι για τον απροκατάληπτο ιστορικό το ίδιο αξιωματική, όπως και η ιστορικότητα του Ιούλιου Καίσαρα. Δεν είναι ιστορικοί όσοι προπαγανδίζουν τις θεωρίες του «Χριστού-μύθου»

F.F. Bruce Καθηγητής Πανεπιστημίου

Διαβάζουμε στον ηλεκτρονικότύποτην είδηση:

Η κυκλοφορία του πολυαναμενόμενου ντοκιμαντέρ Caesar's Messiah από τον σκηνοθέτη Fritz Heede, φαίνεται πως μπαίνει πλέον στην τελική ευθεία, μιας και προχτές (10/11/2011) "ανέβηκε" στο youtube το πρώτο επίσημο trailer της ταινίας.

Το Caesar's Messiah αποτελεί το πρώτο φιλμ που προωθεί στο σύνολό του τις ιδέες του κινήματος τουΜυθικισμού, ενώ για τις ανάγκες της παραγωγής του έγιναν ταξίδια σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ (για συνεντεύξεις με τους Robert Eisenman, AcharyaS/D.M Murdock και John Hudson), στην Αυστραλία (δηλώσεις του Robert Blackhirst) και στη Μ. Βρετανία (για συνεντεύξεις των Kenneth Humprheys και Timothy Freke).

To Caesar's Messiah στηρίζεται στην άποψη που αναπτύσσει στο ομώνυμο έργο ο συγγραφέας και ερευνητής Joseph Atwill σχετικά με τις ρωμαϊκές καταβολές του χριστιανισμού (άλλωστε αυτή δεν είναι η μοναδική "τάση" μέσα στο ρεύμα των Μυθικιστών - για περισσότερα διαβάστε το υποκεφάλαιο "Οι Τάσεις" στο άρθρο μου "Ο Μυθικισμός και η ιστορικότητα του Ιησού").

Δείτε το trailer:

Τι είναι ο μυθικισμός;Διαβάζουμε σειστοσελίδατου χώρου:

Ο Μυθικισμός εκπροσωπεί την πεποίθηση ότι πολλοί Θεοί, Θεές και άλλοι ήρωες και θρυλικές φιγούρες οι οποίοι και συνδέονταν με εκπληκτικές και υπερφυσικές ικανότητες, δεν υπήρξαν πραγματικά πρόσωπα, αλλά μυθολογικοί χαρακτήρες. Οι Μυθικιστές υποστηρίζουν επίσης ότι αρκετές από αυτές τις φιγούρες αντιπροσώπευαν ή συμβόλιζαν φυσικά φαινόμενα όπως τον Ήλιο, τη Σελήνη, τα αστέρια, τους πλανήτες, τους αστερισμούς κτλ., οπτική που αντανακλάται στους όρους «αστρομυθολογία» ή «αστροθεολογία». Ως ένα ενδεικτικό παράδειγμα της θέσης των Μυθικιστών, μπορούμε να αναφέρουμε πως διάφοροι βιβλικοί χαρακτήρες όπως ο Αδάμ και η Εύα, ο Σατανάς, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο βασιλιάς Δαυϊδ, ο Σολομώντας και ο Ιησούς Χριστός, μαζί με άλλες οντότητες, αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα μυθολογικές φιγούρες ανάλογης σημασίας με αυτές των Αιγυπτίων, των Σουμερίων, των Φοινίκων, των Ινδών, των Ελλήνων, των Ρωμαίων και άλλων λαών, που αντιμετωπίζονται όμως μέχρι και τις μέρες μας περισσότερο ως μύθοι, παρά ως ιστορικά πρόσωπα.

Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Τα αποσπάσματα που ακολουθούν είναι από το εξαιρετικό βιβλίο: ΕΞΩΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΙΑΜΑΚΗ, Δρ. Θ.  ΕΚΔΟΣΙ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΕΔΕΣΣΗΣ, ΠΕΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΛΜΩΠΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ -    1995 το οποίο μπορείτε να αγοράσετε από εδώ.

ΟΧριστός και οι Χριστιανοί έξω από τη Βίβλο και τη χριστιανική γραμματεία μαρτυρούνται και σε θύραθεν συγγραφείς, Έλληνες Λατίνους και Εβραίους. Oι συγγραφείς αυτοί α) είναι ιστορικοί, επιστολογράφοι, ρήτορες, σοφισταί, φιλόσοφοι, φυσιογνώστες, υψηλοβάθμιοι αξιωματούχοι και αυτοκράτορες του Ρωμαϊκού κράτους β) γράφουν για το Χριστό από 30 περίπου χρόνια μέχρι και 4 αιώνες μετά την ανάστασί του, ενώ ο πρώτος απ' αυτούς υπήρξε σύγχρονος του Χριστού. O δε δεύτερος γεννήθηκε. Ακριβώς όταν κηρύχθηκε η Χριστιανική πίστι για πρώτη φορά˙ και γ) γράφουν για το Χριστό και τους Χριστιανούς σχεδόν όλοι εχθρικά. Επειδή εμείς οι Χριστιανοί ασφαλώς δεν θα περιμέναμε ποτέ για το Χριστό και την πίστι μας έναν καλό λόγο από ειδωλολάτρες και Ιουδαίους, και μάλιστα σε καιρό που αυτοί ήταν διώκτες και' δήμιοι των Χριστιανών, και μόνη η μαρτυρία τους για την εμφάνισι του Χριστού και την επίφοβη για κείνους προκοπή κι εξάπλωσι των Χριστιανών μας είναι ένα τεκμήριο πολύτιμο και πολύ ευχάριστο. Εξ άλλου όμως οι, όψιμοι ειδωλολάτρες συγγραφείς παρά την ανικανοποίητη και πολύ πικρή εμπάθειά τους κατά της πίστεως καταθέτουν μερικές φορές και αξιόπιστες μαρτυρίες για ορισμένους Χριστιανούς, που δεν είναι καθόλου κολακευτικές. Στις περιπτώσεις αυτές οι συγκεκριμένοι Χριστιανοί δεν έχουσι καλήν την από των έξωθεν μαρτυρίαν την οποία μας συνέστησε ο απόστολος Παύλος (Α' Τι 3,7). όπως κι αν έχει το πράγμα, της αντίπερα όχθης τα κείμενα για το Χριστό και τους Χριστιανούς, όσα περιήλθαν στα χέρια μας, ασφαλώς έχουν ενδιαφέρον, διότι δείχνουν τι γνώριζαν, τι φρονούσαν, και τι έλεγαν οι, ειδωλολάτρες για μας και για τον Κύριο. Οι μαρτυρίες, σε σύγκρισι με τις μαρτυρίες οποιουδήποτε άλλου ιστορικού γεγονότος της αρχαιότητος, είναι πολλές.

Είναι δε οι, θύραθεν συγγραφείς που μαρτυρούν για το Χριστό και τους Χριστιανούς οι, ακόλουθοι.

1. Πλίνιος (23-79)

2. Ιώσηπος (36-98 γράφει το 93)

3. Τάκιτος (50-120)

4. Πλίνιος Σεκούνδος (γράφει 111)

5. Τραϊανός αυτοκράτορας (γράφει 112)

6. Επίκτητος (120)

7. Αδριανός αυτοκράτορας (γράφει 121)

8. Σουητώνιος (γράφει 117-160)

9. Αντωνίνος Πίος αυτοκράτορας (137-161)

10. Απουλήιος (γράφει 137-161)

11. Μάρκος Αυρήλιος αυτοκράτορας

12. Λουκιανός (γράφει 165-167)

13. Κέλσος (γράφει 177-178)

14. Συστρατιώτης του Χριστιανού Αλεξαμενού (193-211)

15. Δίων Κάσσιος (γράφει 211-230)

16. Αΐλιος Σπαρτιανός (γράφει 284-305)

17. Aΐλιoς Λαμπρίδιος (γράφει 284-305)

18. Γαλλιηνός αυτοκράτορας (γράφει 260)

19. Αμέλιος (210-280)

20. Αυρηλιανός αυτοκράτορας (γράφει 273-275)

21. Φλάβιος Βοπίσκος (γράφει 284-305)

22. Διοκλητιανός αυτοκράτορας (γράφει 303)

23. Μαξιμιανός αυτοκράτορας (γράφει 303)

24. Πορφύριος (γράφει 300-310)

25. Γαλέριος αυτοκράτορας (γράφει 305-311)

26. Μαξιμίνος Δάια αυτοκράτορας (307-313)

27. Σαβίνος (307-311)

28. Πλαστογράφος επικρατείας Μαξιμίνου (311-313)

29. Λικίνιος αυτοκράτορας (308-323· γράφει 311· 313)

30. Κωνσταντίνος αυτοκράτορας (γράφει 311· 313)

31. Ιουλιανός αυτοκράτορας (361-363)

32. Λιβάνιος (314-393)

33. Αμμιανός Μαρκελλίνος (332-400)

34. Ευνάπιος (γράφει 400-414)

35. Ζώσιμος (γράφει 415-450)

36. Ανεπίγραφα ή ψευδεπίγραφα.

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Πλίνιος

Ο Πλίνιος είχε σαν πηγές του 500 περίπου Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς, των οποίων διάβασε συνολικώς 2.000 βιβλία, κι ο ίδιος υπολογίζει τα επί μέρους θέματα του έργου του σε 20.000. Στο βιβλίο 30, μιλώντας για ειδή της μαγείας, έχει και την περί Ιησού Χριστού μαρτυρία του, που είναι η αρχαιότερη από τις εξωχριστιανικές. Γράφει:

«Est et alίa magices factio a Mose et Ioanne et Iesu ac Iudaeis pendens, sed multis millibus annorum postΖοroastrem»

Υπάρχει κι άλλη αίρεσι της μαγείας που κατάγεται από το Μωυσή και τον Ιωάννη και τον Ιησού και τους Ιουδαίους, αλλά πολλές χιλιάδες χρόνια μετά το Ζωροάστρη.

Ιώσηπος Ιουδαίος

Ο Εβραίος Ιώσηπος γεννήθηκε το 36 μΧ., όταν δηλαδή η Χριστιανική Εκκλησία μόλις είχε ιδρυθή άπό τους μαθητάς του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, και πέθανε το 98. Στην Ιουδαϊκή αρχαιολογία του ο Ιώσηπος αναφέρεται μία φορά στον Ιωάννη βαπτιστή και μία στον Ιάκωβο τον αδελφό του Κυρίου, στα βιβλία 18 και 20 αντιστοίχως. Στην αναφορά του Ιακώβου κατονομάζει και το Χριστό παραθέτω και τα δυο χωρία.

Α

116. Μερικοί δε Ιουδαίοι πίστευαν ότι το στρατό του Ηρώδoυ τον κατέστρεψε ο Θεός, κι ότι πολύ δίκαια τον τιμωρούσε εξ αιτίας τουΙωάννου του λεγομένου βαπτιστού.

Β

200. …συγκαλεί λοιπόν συνέδριο κριτών και στήνει μπροστά τους τον αδελφότου Ιησού του λεγομένου Χριστού, Ιάκωβος τ' όνομά του, και μερικούς άλλους και με την κατηγορία ότι παρανόμησαν τους παρέδωσε να λιθοβοληθούν.

Τάκιτος

Ο Τάκιτος (Publίus Comelius Tacitus), που πέθανε ανάμεσα στα έτη 115 και 117, πρώτα ρήτορας κι έπειτα ιστορικός, σαν ιστορικός θεωρείται ο σπουδαιότερος των Ρωμαίων λέγεται ο Ρωμαίος Θουκυδίδης.

Γράφει:

a. Annales 15,44

Στην ιστορία του Νέρωνος, όταν ιστορεί πως ο αυτοκράτορας αυτός κατηγορούνταν από το Ρωμαϊκό λαό ότι αυτός έκαψε τη Ρώμη, κατονομάζει το Χριστό και τους Χριστιανούς γράφοντας τα εξής: Αλλ' ούτε με καμμιά ανθρώπινη δύναμι ούτε με τις γενναιοδωρίες του αυτοκράτορος ή τις εξιλαστήριες θυσίες στο θεό υποχωρούσε η δυσφήμησι, ώστε να μην πιστεύεται ότι ο εμπρησμός είχε διαταχθή. Για να σβήση λοιπόν ο Νέρων τη φήμη, διοχετεύει ύπουλα την ιδέα, ότι αίτιοι είναι αυτοί που ήταν μισητοί για τα αισχρά έργα τους και ο λαός τους αποκαλούσε Χριστιανούς και τους βασανίζει με σκληρότατα βασανιστήρια. Ο εισηγητής αυτής της ονομασίαςΧριστόςκαταδικάστηκε σε θάνατο από τον προκουράτορα Πόντιο Πιλάτο επί της βασιλείας του Τιβερίου.

b. Historiae, 5 (frgm. 2)

Στην Ιστορία του Βεσπασιανού, όταν ιστορεί πως ο γιός και διάδοχος εκείνου στρατηγός Τίτος κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ και το ναό της το 70 μ.χ., κατονομάζει τους Χριστιανούς γράφοντας τα εξής κατά την περιληπτική απόδοσι του Σουλπικίου Σεβήρου.

«…ο ίδιος ο Τίτος έκριναν ότι έπρεπε να γκρεμίση κυρίως ο ναός αυτός, με τον οποίο εξυψώνεται η θρησκεία των Ιουδαίων και των Χριστιανών διότι οι θρησκείες αυτές, αν και εχθρικές μεταξύ τους, εν τούτοις ξεκίνησαν από τους ίδιους αρχηγούς. οιΧριστιανοίβγήκαν από τους Ιουδαίους αν καταστραφή η ρίζα, εύκολα θ' αφανιστή το φυτό…».

Πλίνιος Σεκούνδος

Ο Πλίνιος Σεκούνδος (Gaίus Plinius Caecilius Secundus), ανεψιός του πρεσβυτέρου Πλινίου, φίλος του Τακίτου, κι ευνοούμενος του αυτοκράτορος Τραϊανού, χρημάτισε ανθύπατος της Βιθυνίας με έδρα την Προύσα κατά τα έτη 111-112. το 111 έγραψε από την Προύσα και τηνπρος Τραϊανόν επιστολήτου εκείνη, στην οποία γράφει πολλά κι ενδιαφέροντα για τους διωκομένους Χριστιανούς.

Γράφει:

Γάιος Πλίνιος προς τον αυτοκράτορα Τραϊανό.

1.Έχω τη συνήθεια, κύριε, να σου αναφέρω όλα εκείνα, για τα οποία αμφιβάλλω. διότι ποιος άλλος μπορεί να με κατευθύvn καλλίτερα, όταν βρίσκωμαι σε αμηχανία, ή να με διδάξη καλλίτερα, όταν δεν ξέρω; ποτέ δεν παραβρέθηκα σε δίκεςΧριστιανώνγι' αυτό και δεν ξέρω πως και μέχρι ποιού σημείου τιμωρούνται συνήθως ή ανακρίνονται.2.Και δεν ήταν μικρή η αμφιβολία μου, αν πρέπει να γίνεται καμμία διάκρισι ηλικιών, ή να μη διακρίνωνται καθόλου οι ανήλικοι από τους ώριμους αν πρέπει να τους χαρίζεται ευκαιρία μετανοίας, ή αν δεν πρέπει να γλιτώνη με την αποσκίρτησί του αυτός που οπωσδήποτε υπήρξεΧριστιανόςαν το όνομα καθ' εαυτό δεν συνεπάγεται μομφή, ή αν οι μομφές που προσάπτονται στο όνομα συνεπάγονται ποινές….».

Τραϊανός

Ο αυτοκράτορας Τραϊανός (Marcus Ulpius Traianus) (98-117) κατά το έτος 112 απάντησε στην προηγούμενη επιστολή του Πλινίου Σεκούνδου με την εξής επιστολή.

Τραϊανός προς τον Πλίνιο.

1. Ακολούθησες, Σεκούνδε μου, τη μέθοδο που έπρεπε για τον έλεγχο των κατηγοριών εις βάρος αυτών που σου καταγγέλθηκαν ωςΧριστιανοί, διότι γενικά αυτό δεν μπορεί να θεωρηθή σαν κάτι εξιχνιασμένο….

Επίκτητος

Ο Επίκτητος γεννήθηκε στη Φρυγία από γονείς δούλους. επί Νέρωνος σαν απελεύθερος έγινε στωικός φιλόσοφος και δίδασκε στη Ρώμη. Στη ζωή του μιμούνταν τον Ξενοφώντα και γι' αυτό λεγόταν Ξενοφών νέος. Έγραψε όπως ο Ξενοφών έργα ιστορικά, φιλοσοφικά, και ποικίλα. Στο εκτεταμένο έργοΕπικτήτου διατριβαί,  σ' ένα κεφάλαιο του Δ' βιβλίου μνημονεύει και τους Χριστιανούς, που δέχονται να πεθάνουν για την πίστι τους, αλλά τους λέει με το σκωπτικό όνομαΓαλιλαίοιπρώτος αυτός.

Αδριανός

Ο αυτοκράτορας Αδριανός (117-138), θετός γιός και διάδοχος του Τραϊανού, έλαβε μια επιστολή από τον ανθύπατο της Ασίας Σερήνιο Γρανιανό (Serenius Granianus), που έδρευε στην Έφεσο, με περιεχόμενο παραπλήσιο προς εκείνο της επιστολής του ανθυπάτου Πλινίου Σεκούνδου προς τον Τραϊανό, και το 121 απάντησε με τηνπερί Χριστιανώνεπιστολή - διάταγμά του.  

Γράφει:

Αδριανός προς το Μινούκιο Φουνδανό.

Πήρα μια επιστολή που έγραψε σ' εμένα ο προκάτοχός σου Σερήνιος Γρανιανός, άντρας λαμπρότατος και δεν κρίνω καλό να προσπεράσω την αναφορά (του) με σιγή, τόσο για να μην αναστατώνωνται οι αθώοι όσο και για να μη δίνεται στους συκοφάντες η ευχέρεια να κακουργούν. έτσι αν οι επαρχιώτες μπορούν να παρουσιάσουν σαφείς και συγκεκριμένες κατηγορίες κατά τωνΧριστιανώνκαι να τις στηρίξουν μπροστά στο δικαστικό βήμα, δεν τους απαγορεύω να το κάνουν δεν τους επιτρέπω όμως πάνω σ' αυτό το θέμα να χρησιμοποιούν μόνο απαιτήσεις και φωνασκίες.

Σουητώνιος

Ο Σουητώνιος (Gaius Tranquil1us Suetonius) ήταν αρχιγραμματεύς της αυτοκρατορικής γραμματείας του Αδριανού (magister epistularum) γύρω στο 120. Σαν ιστορικός είναι πολύ χαμηλού επιπέδου. Στο σωζόμενο ιστορικό έργο τουΒίοι των Καισάρων σε δυο διαφορετικά χωρία, κατονομάζει μία φορά τοΧριστόκαι μία τουςΧριστιανούς, χωρίς ν' αντιλαμβάνεται ότι τα δυο έχουν μεταξύ τους κάποια σχέσι.

α'. Βίος Κλαυδίου

«Εξώρισε από τη Ρώμη τους Ιουδαίους, διότι έκαναν συνεχώς ταραχές με υποκινητή το Χρήστο».

β'. Βίος Νέρωνα

Στον βίο του Νέρωνος, ο Σουητώνιος κατονομάζει τουςΧριστιανούς(Christiani),τους οποίους θεωρεί κακοποιούς. γράφει ότι ο Νέρων, ανάμεσα στα λίγα καλά έργα που έκανε, καθάρισε τη Ρώμη από τους Χριστιανούς εξοντώνοντάς τους. Τσάκισε τους Χριστιανούς με θανατικές καταδίκες, μια ράτσα ανθρώπων που άνηκαν σε μια νέα και κακοποιό δεισιδαιμονία.

Απουλήιος

Ο Απουλήιος (Lucius Apuleius) γεννήθηκε στη Νουμιδία (Αλγερία) της Αφρικής γύρω στο 120 και μετά από σπουδές γνώρισε καλά την ελληνική και τη λατινική γλώσσα, στην οποία και έγραψε λίγα έργα και μία Απολογία η οποία στα χειρόγραφα επιγράφεται και Περί μαγείας, διότι κυρίως προσπαθεί ν' αποδείξη ότι δεν είναι μάγος.

Γράφει:

«...Εγώθα ήμουν ο Καρμέντας εκείνος ή ο Δαμιγέρων ή οΙησούςή ο Mωυσής ή οΙωάννηςή ο Απολλόβηξ ή ο ίδιος ο Δάρδανος ή οποιοσδήποτε άλλος φημίστηκε ανάμεσα στους μάγους μετά το Ζοροάστρη …».

Μάρκος Αυρήλιος

Γράφει:

«…σεις δε, εκτός τού ότι όλο τον καιρό φαίνεστε βυθισμένοι στην άγνοια, παραμελείτε και τους άλλους θεούς και τη λατρεία του αθανάτου. και μάλιστα τουςΧριστιανούςπου τον λατρεύουν τους καταδιώκετε και τους τιμωρείτε μέχρι θανάτου...»

«…κι αν κάποιος επιμένη να ενοχλή έναν τέτοιο σαν τέτοιο(=σαΧριστιανό), εκείνος που υφίσταται την καταγγελία ν' απαλλάσσεται απ' αυτή, ακόμη κι αν αποδεικνύεται ότι είναι τέτοιος (=Χριστιανός), εκείνος δε που τον καταγγέλλει να προσάγεται σε δίκη σαν ένοχος…».

Ακολούθως παρουσιάζουμε αποσπάσματα από το μοναδικό έργο «ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ- Είναι άραγε αξιόπιστα;» του Καθηγητή Πανεπιστημίου F.F. Bruce (εκδόσεις ΠΕΡΓΑΜΟΣ) :

 Οπρώτος Εθνικός συγγραφέας που μας ενδιαφέρει είναι καθώς φαίνεται, ο Θαλλός, ο οποίος γύρω στο 52 μ.Χ. έγραψε ένα έργο προσπαθώντας να περιγράψει την ιστορία της Ελλάδας και τις σχέσεις με την Ασία, απ' τον Τρωικό Πόλεμο μέχρι τις μέρες του [Τα εκτεταμένα αποσπάσματα αυτού του έργου συγκεντρώθηκαν στο έργο του C. Mueller, Fragmenta Historicum Graecorum III/517επ., και στο έργο του F. Jacoby, Die Fragmente der griechischen Historiker, II, B(Βερολίνο, 1929), σελ. 256]. Ο ίδιος έχει ταυτισθεί μ' έναν Σαμαρείτη που είχε το ίδιο όνομα, κι ο οποίος αναφέρεται απ' τον Ιώσηπο (Αρχ. XVIII/6,4) σαν απελεύθερος του Αυτοκράτορα Τιβέριου.

 Όμως, ο Ιούλιος ο Αφρικανός, ένας Χριστιανός συγγραφέας, που χρονολογείται γύρω στο 221 μ.Χ., ο οποίος γνώριζε τα έργα του Θαλλού, λέει, μιλώντας για το σκοτάδι που έπεσε επάνω στη γη, στη διάρκεια της Σταύρωσης του Χριστού: «Ο Θαλλός, στο τρίτο βιβλίο των ιστοριών του, εξηγεί το σκοτάδι σαν έκλειψη ηλίου - πράγμα παράλογο κατά τη γνώμη μου». (Φυσικά και ήταν παράλογο, γιατί δεν μπορεί να γίνει έκλειψη ηλίου σε περίοδο που το φεγγάρι είναι γεμάτο, πράγμα που συνέβαινε την εποχή του Πασχαλινού ολόγιομου φεγγαριού, όταν πέθανε ο Χριστός) [Στις «Πράξεις του Πιλάτου» (ΧΙ/12) του τέταρτου αιώνα, δίνεται απ' τους Ιουδαίους μια παρόμοια εξήγηση για το σκοτάδι].

 Απ' αυτή την αναφορά του Ιούλιου του Αφρικανού συμπεραίνεται ότι: (α) Η παράδοση των Ευαγγελίων, ή τουλάχιστον η παραδοσιακή ιστορία του Πάθους, ήταν γνωστή στη Ρώμη, σε μη-Χριστιανικούς κύκλους περί τα μέσα του πρώτου αιώνα∙ και (β) ότι οι εχθροί του Χριστιανισμού προσπαθούσαν ν' αρνηθούν αυτή την Χριστιανική παράδοση, δίνοντας μια φυσιοκρατική ερμηνεία στα γεγονότα που αναφέρει[Συγκρ. M. Goguel, Life of Jesus, σελ. 63].

…Όμως, υπάρχει στο Βρεττανικό Μουσείο ένα ενδιαφέρον χειρόγραφο, το οποίο διασώζει το κείμενο μιας επιστολής που γράφτηκε μετά το 73 μ.Χ., αλλά δεν είναι σίγουρο, πόσο χρόνο μετά. Το γράμμα αυτό το έστειλε ένας Σύριος, ονόματι Μάρα Βαρ - Σεραπίων, στο γιο του Σεραπίωνα. Εκείνη την εποχή ο Μάρα Βαρ - Σεραπίων ήταν στη φυλακή, έγραψε όμως στο γιο του για να τον ενθαρρύνει να κυνηγάει τη σοφία, και τόνιζε πως εκείνοι που θανατώνουν σοφούς άνδρες δυστυχούν. Έφερνε σαν παραδείγματα το θάνατο του Σωκράτη, του Πυθαγόρα και του Χριστού:

«Τι κέρδισαν οι Αθηναίοι θανατώνοντας τον Σωκράτη; Η πείνα κι οι επιδημίες έπεσαν επάνω τους σαν κρίση για το έγκλημα. Τι κέρδισαν οι άνθρωποι της Σάμου καίγοντας τον Πυθαγόρα; Μονομιάς η χώρα τους καλύφθηκε από άμμο. Τι κέρδισαν οι Ιουδαίοι εκτελώντας το σοφό Βασιλιά τους; Αμέσως μετά, το βασίλειό τους αφανίστηκε. Ο Θεός δίκαια εκδικήθηκε το θάνατο των τριών αυτών σοφών ανθρώπων: Οι Αθηναίοι πέθαναν απ' την πείνα. Οι κάτοικοι της Σάμου αφανίστηκαν απ' τη θάλασσα. Οι Ιουδαίοι καταστράφηκαν κι οδηγήθηκαν μακρυά απ' τη γη τους για να ζήσουν διασπαρμένοι. Όμως, ο Σωκράτης δεν πέθανε. Έμεινε ζωντανός στη διδασκαλία του Πλάτωνα. Ούτε ο Πυθαγόρας πέθανε. Ζωντάνεψε στο άγαλμα της Ήρας. Ούτε ο σοφός Βασιλιάς πέθανε. Ζωντανεύει μες τη διδασκαλία Του».

 Αυτός ο συγγραφέας δεν μπορεί να είναι Χριστιανός, αλλιώς θα έλεγε πως ο Χριστός είναι ζωντανός, επειδή αναστήθηκε απ' τους νεκρούς. Ήταν κατά πάσα πιθανότητα ένας Εθνικός φιλόσοφος, που πρώτος έκανε αυτό που έγινε αργότερα κοινός τόπος, τοποθέτησε δηλαδή τον Χριστό ανάμεσα στους μεγάλους δασκάλους της αρχαιότητας….

 …Όταν η Χριστιανική επιρροή διαδόθηκε με γρήγορο ρυθμό στην Αυτοκρατορία, ένας απ' τους τελευταίους ειδωλολάτρες αυτοκράτορες, ο Μαξιμίνος, δυο χρόνια πριν το διάταγμα του Μιλάνου, προσπάθησε να δυσφημίσει τον Χριστιανισμό, δημοσιεύοντας τις πραγματικές, όπως υποστήριζε, «Πράξεις του Πιλάτου», παρουσιάζοντας τις αρχές του Χριστιανισμού μ' ένα βρώμικο ένδυμα. Αυτές τις «Πράξεις», που ήσαν γεμάτες από προσβλητικά σχόλια για τον Ιησού, έπρεπε να διαβαστούν και ν' απομνημονευθούν από τους μαθητές των σχολείων....

Ηιστορικότητα του Χριστού είναι για τον απροκατάληπτο ιστορικό το ίδιο αξιωματική, όπως και η ιστορικότητα του Ιούλιου Καίσαρα. Δεν είναι ιστορικοί όσοι προπαγανδίζουν τις θεωρίες του «Χριστού-μύθου»(F.F. Bruce Καθηγητής Πανεπιστημίου)

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

23  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2012

Read more:http://www.egolpion.com/caesars_messiah.el.aspx#ixzz2kmcBxuqx

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥΣ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ

Ιερεύς Σωτήριος Ο. Αθανασούλιας

Το πρόσωπο του Χριστού στο επίκεντρο αμφισβητήσεων

 Η ιστορικότητα του Ιησού Χριστού είναι κάτι αυτονόητο για κάθε Χριστιανό, αλλά και για κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο. Σύμφωνα με τη σαφέστατη μαρτυρία της Αγ. Γραφής, ο Ιησούς είναι ένα ιστορικό πρόσωπο, που γεννήθηκε στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας, «επί Καίσαρος Αυγούστου», δίδαξε τον Λαό, έκανε θαύματα, σταυρώθηκε «επί Ποντίου Πιλάτου» και αναστήθηκε «τη τρίτη ημέρα». Αλλά και η επιστημονική έρευνα επιβεβαιώνει, όχι βέβαια όλα, αλλά αρκετά από τα στοιχεία του ιστορικού βίου του Ιησού, τα οποία γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια. Ωστόσο, από χώρους εχθρικούς προς τον Χριστιανισμό, είτε «επιστημονικούς» είτε χώρους ιδεολογικά φορτισμένους, εγείρονται κατά καιρούς αμφισβητήσεις της ιστορικότητας του Χριστού και επιστρατεύονται «επιστημονικά» επιχειρήματα για να «στηρίξουν» τις αμφισβητήσεις αυτές. Η προβολή τέτοιων αμφισβητήσεων από μέσα ενημερώσεως και κάθε είδους έντυπα εντείνεται, συνήθως, όσο πλησιάζουν οι μεγάλες εορτές του Χριστιανισμού, προκειμένου να πεισθεί το ευρύ κοινό ότι τα γεγονότα, που εορτάζει η Εκκλησία, είναι ένας μύθος, που στερείται κάθε ιστορικής βάσης.

Παράλληλα, από άλλους ιδεολογικούς χώρους προβάλλεται η παράδοξη αντίληψη ότι η ιστορικότητα του Ιησού δεν είναι απαραίτητο στοιχείο για την κατανόηση της ουσίας της χριστιανικής πίστης. Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο Χριστός δεν ήταν ιστορικό (δηλαδή πραγματικό) πρόσωπο, αλλά μια ιδέα η μια κατάσταση, στην οποία καλείται να φτάσει ο καθένας από μας (η περίφημη «χριστική κατάσταση» των νεοεποχητικών ομάδων). Τέτοιες αντιλήψεις προβάλλονται από νεότερα φιλοσοφικά ρεύματα, από ομάδες και οργανώσεις των ανατολικών θρησκειών και από το κίνημα της Νέας Εποχής. Η έλλειψη γνήσιας Ορθόδοξης κατήχησης έχει ως αποτέλεσμα τέτοιες αντιλήψεις να διαδίδονται ευρύτερα και να γίνονται αποδεκτές ακόμη κι από Χριστιανούς! Στα πλαίσια αυτά τα ιστορικά στοιχεία, που περιέχουν τα Ευαγγέλια, κατανοούνται ως αλληγορίες και σύμβολα, η δε αυθαιρεσία στην ερμηνεία της Αγ. Γραφής (το να ερμηνεύει καθένας όπως νομίζει, προσδίδοντας τις πιο παράδοξες και αντιφατικές αντιλήψεις) γνωρίζει την αποκορύφωσή της. Έτσι στα νεότερα χρόνια ο γερμανός φιλόσοφος Hegel (1770-1831) ισχυρίστηκε ότι, εκείνο που έχει σημασία δεν είναι το ιστορικό πρόσωπο του Χριστού, αλλά η συνδεδεμένη με αυτό ιδέα. Ιστορικά μπορεί να πιστεύει καθένας ό,τι θέλει, όμως, το μόνο που έχει σημασία είναι η ιδέα. Το ίδιο πίστευε και ο Schelling (1775-1854), ενώ μαθητές του Hegel και φιλόσοφοι, όπως οι Schopenhauer (1788-1860), Bruno Bauer (1809-1882) κ.α., αμφισβήτησαν σαφέστερα την ιστορικότητα του Ιησού η την ερμήνευσαν συμβολικά. Δυστυχώς, και γνωστοί προτεστάντες θεολόγοι περί τον R. Bultmann (1884-1976) προέβαλαν την ανάγκη «απομύθευσης» των Ευαγγελίων και της Κ. Διαθήκης γενικά, εισάγοντας μεταξύ άλλων τη διάκριση μεταξύ «ιστορικού Ιησού» και «Χριστού της πίστεως».

Τέλος, επειδή κάθε σταθμός της ζωής του Χριστού έχει και θεολογικό περιεχόμενο, αιρέσεις προτεσταντικών κατά κανόνα καταβολών, αμφισβήτησαν το νόημα των χριστιανικών εορτών. Για παράδειγμα, οι γνωστοί Μάρτυρες του Ιεχωβά ισχυρίζονται ότι «οι εορτές γενικώς και ειδικά αυτή της Γεννήσεως του Κυρίου, δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλά έχει (και έχουν οι εορτές), μια παγανιστική, μη χριστιανική προέλευση, και μάλιστα συχνά συνοδεύονται από ελευθεριάζουσες πράξεις και δραστηριότητες, όπως είναι η οινοποσία, η μέθη, η πορνεία και άλλα» (Τα πάντα δοκιμάζετε, σ. 241). Τονίζουν ότι εορτές δεν μνημονεύονται στην Αγ. Γραφή, παρά μόνο κάτω από αρνητικές περιστάσεις, όπου πάντοτε θανατώνεται κάποιος, όπως τα γενέθλια του Ηρώδη, όπου θανατώθηκε ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής. Τέλος, για την εορτή των Χριστουγέννων προβάλλεται το επιχείρημα ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου, άρα δεν έχει νόημα να εορτάζουμε αυτή την ημερομηνία, που συνδέεται άλλωστε με την αρχαία λατρεία του ήλιου.

Επειδή στο θέμα της ιστορικότητας του Ιησού Χριστού με βάση τα δεδομένα της επιστήμης έχουμε ασχοληθεί σε προηγούμενα τεύχη του εντύπου μας (41, 59), στο τεύχος αυτό θα ασχοληθούμε με τη σημασία της ιστορικότητας του Κυρίου για τη χριστιανική πίστη, όπως προβάλλεται στην Καινή Διαθήκη, και ιδιαίτερα με κάποια ιστορικά και θεολογικά ζητήματα, που συνδέονται με το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού.

Η Γέννηση ως ιστορικό γεγονός

 Στην Καινή Διαθήκη απουσιάζει εντελώς η αντίληψη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι μια ιδέα η ότι η Γέννησή Του είναι ενσάρκωση μιας ιδέας. Αντίθετα, προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι είναι συγκεκριμένο ιστορικό πρόσωπο, που γεννήθηκε και έζησε σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο και συνδέεται με άλλα ιστορικά πρόσωπα και γεγονότα της εποχής του. Για να τονίσουν αυτό ακριβώς οι ιεροί Ευαγγελιστές παραθέτουν γενεαλογίες της καταγωγής του Ιησού, δηλ. αλυσίδες διαδοχικών γεννήσεων, από τις οποίες καταδεικνύεται η καταγωγή του, ως ανθρώπου, από το «γένος» Δαβίδ και Αβραάμ (Ματθ. 1,1-16, Λουκ. 3,24-38). Οι Ευαγγελιστές επισημαίνουν ότι η Γέννηση του Ιησού είχε προφητευθεί από μεγάλους Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης πριν από πολλούς αιώνες και ήταν κάτι αναμενόμενο. Η πρώτη σχετική «προφητεία» δίδεται από τον ίδιο τον Θεό αμέσως μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων, σύμφωνα με την οποία «το σπέρμα της γυναικός» (Εκείνος που θα γεννηθεί από μια γυναίκα) θα συντρίψει την κεφαλή του «όφεως» - διαβόλου (Γεν. 3,15). Οι μεγάλοι Προφήτες είχαν δεί συγκεκριμένα γεγονότα, συνδεόμενα με τη Γέννηση: ότι ο Χριστός θα γεννηθεί από παρθένο (Ησ. 7,14), θα καλείται Εμμανουήλ, δηλ. Θεός (Ησ. 7,14), θα γεννηθεί στη Βηθλεέμ (Μιχ. 5,2), θα ονομασθεί Ναζωραίος (Ματθ. 2,23). Είχαν δεί επίσης την προσκύνηση των Μάγων (Ψαλμ. 71,10-11, Ησ. 60,6), την επιστροφή από την Αίγυπτο (Ωσ. 11,1), τον θρήνο για τη σφαγή των νηπίων (Ιερ. 38,15).

Τονίζοντας την ιστορική Γέννηση και καταγωγή του Ιησού, οι Ευαγγελιστές δεν αρνούνται την προύπαρξή Του ως Θεού, ούτε πιστεύουν ότι άρχισε να υπάρχει, όταν γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία. Αντίθετα, τονίζουν ότι προϋπήρχε ως Θεός (ως Υιος του Θεού), και, «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», έγινε ανθρωπος για τη σωτηρία μας (Γαλ. 4,4), χωρίς, βέβαια, να πάψει να είναι και Θεός. Ό,τι άρχισε να υπάρχει με τη Γέννηση του Χριστού ήταν η ανθρώπινη φύση Του, την οποία «προσέλαβε» από την Παρθένο Μαρία, δεδομένου ότι ο Χριστός ένωσε στο πρόσωπό Του, κατά παράδοξο για μας τρόπο, δύο τέλειες φύσεις, τη θεία και την ανθρώπινη. Η Κ. Διαθήκη τονίζει ακριβώς ότι η ανθρώπινη φύση του Χριστού είναι ιστορική, πραγματική, όμοια με τη δική μας, δηλ. ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο «κατά δόκησιν», δηλ. δεν νομίσαμε ότι έγινε άνθρωπος, αλλά έγινε όντως άνθρωπος. Όταν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης λέει ότι «ο Λόγος σαρξ εγένετο» (Ιω. 1,14) δεν εννοεί ότι σαρκώθηκε κάποιος αφηρημένος λόγος η ίδέα, κατά το παράδειγμα φιλοσοφικών και θρησκευτικών συστημάτων της εποχής του, αλλ’ ότι σαρκώθηκε ο ενυπόστατος Λόγος του Θεού, Αυτός που αποτελεί ιδιαίτερη υπόσταση, που έχει ξεχωριστή ύπαρξη. Αυτός ο Λόγος, που ταυτίζεται με τον «μονογενή υιόν, τον όντα εις τον κόλπον του πατρός» (Ιω. 1,18), προϋπήρχε κάθε δημιουργίας του Θεού αιωνίως («εν αρχή ην ο Λόγος», Ιω. 1,1) και είναι Θεός («και Θεός ην ο Λόγος», Ιω. 1,1), όπως ακριβώς και ο Πατήρ Του.

Εντάσσοντας τη Γέννηση στο τοπικό και χρονικό της πλαίσιο, οι ιεροί Ευαγγελιστές τονίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Ματθ. 2,1), την εποχή που βασίλευε εκεί ο Ηρώδης (Ματθ. 2,1), όταν ηγεμόνας της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος (Λουκ. 2,2) επί Ρωμαίου αυτοκράτορος «Καίσαρος Αυγούστου» (Λουκ. 2,1) και μάλιστα με αφορμή γενική απογραφή, που ο ίδιος είχε διατάξει, για ολόκληρη την αυτοκρατορία («απογράφεσθαι πάσαν την οικουμένην, Λουκ. 2,1), απογραφή, που ήταν η πρώτη της ηγεμονίας του Κυρηνίου στη Συρία (Λουκ. 2,2). Τα παραπάνω πρόσωπα και γεγονότα είναι ιστορικά. Ο Οκταβιανός Αύγουστος ήταν αυτοκράτορας μεταξύ των ετών 31 π.Χ και 14 μ.Χ. Ο Ηρώδης «ο Μέγας» ήταν βασιλιάς στην Ιουδαία (υποτελής στη Ρώμη) στο διάστημα 37 π.Χ - 4 π.Χ. Ο βίαιος χαρακτήρας του επιβεβαιώνεται από εξωβιβλικές πηγές. Είχε διαδοχικά δέκα συζύγους και απέκτησε πολλά παιδιά, αρκετά από τα οποία φονεύθηκαν με εντολή του. Κάποτε εκτέλεσε 45 από τα 70 μέλη του Μεγάλου Συνεδρίου των Ιουδαίων, δηλ. όλη σχεδόν την πνευματική, οικονομική και πολιτική αριστοκρατία των Εβραίων (Σ. Αγουρίδη,Ιστορία των χρόνων της Κ. Διαθήκης, Θεσ/νίκη 1983, σ. 266). Όποιος γνωρίζει «πόσα μέλη της οικογένειάς του, και ιδίως πόσα παιδιά του εξόντωσε ο Ηρώδης, δεν εκπλήσεται για την ευαγγελική αφήγηση περί της σφαγής νών νηπίων στη Βηθλεέμ» (αυτόθι, σ. 268). Η ηγεμονία του Κυρηνίου επιβεβαιώνεται από τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο (Ιουδαϊκή Αρχαιολογια, XVIII, 1-2), ενώ για την τακτική των συχνών απογραφών στην αυτοκρατορία μαρτυρούν πολλές εξωβιβλικές πηγές.

Με βάση αυτά και άλλα δεδομένα, μπορεί να υπολογισθεί με σχετική ακρίβεια το έτος της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού. Η πιο γνωστή απόπειρα στο παρελθόν, στην οποία βασίζεται το ισχύον χρονολογικό σύστημα, έγινε από τον μοναχό Διονύσιο τον Μικρό στη Ρώμη το 562 μ.Χ. Μέχρι τότε ίσχυαν άλλα χρονολογικά συστήματα. Με την επικράτηση, όμως, του Χριστιανισμού και με βάση την πεποίθηση ότι το πρόσωπο του Ιησού τέμνει την ιστορία του κόσμου σε προ Χριστού και μετά Χριστόν εποχή, έπρεπε να ισχύσει ένα χρονολογικό σύστημα με αφετηρία ακριβώς το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού. Σήμερα γνωρίζουμε ότι οι υπολογισμοί του Διονυσίου με τα δεδομένα της τότε εποχής είναι εσφαλμένοι και ότι, σύμφωνα με σύγχρονους και ακριβέστερους υπολογισμούς, ο ακριβής χρόνος της Γεννήσεως του Χριστού τοποθετείται λίγο πριν το έτος 4 π.Χ.

Ο αστέρας της Γεννήσεως και η προσκύνηση των Μάγων

 Το γεγονός της Γεννήσεως του Χριστού, όπως περιγράφεται στα ιερά Ευαγγέλια, συνοδεύθηκε από υπερφυσικά σημεία, όπως η δοξολογία των Αγγέλων, ο αγγελικός ύμνος («Δόξα εν υψίστοις Θεώ»), η εμφάνιση του Αγγέλου στους Ποιμένες, η «δόξα Κυρίου» που περιέλαμψε τους Ποιμένες της Βηθλεέμ, ο αστέρας που οδήγησε τους Μάγους στο Βρέφος, η προσκύνηση των Μάγων. Θα ήταν παράδοξο να αναμένουμε από την επιστημονική έρευνα να επιβεβαιώσει τέτοια γεγονότα, τα οποία ούτως η άλλως υπερβαίνουν τα όρια του φυσικού. Όμως, από χώρους εχθρικούς στον Χριστιανισμό και περιβελημένους επιστημονικό μανδύα, επιχειρήθηκε να εξηγηθούν κάποια από τα γεγονότα αυτά ως φυσικά, με σκοπό να απογυμνωθεί το γεγονός της Γεννήσεως του Κυρίου από κάθε υπερφυσικό περιεχόμενο.

Έτσι κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι το άστρο, που οδήγησε τους Μάγους, ήταν ένα φυσικό φαινόμενο της εποχής, δηλαδή «σύνοδος πλανητών», είτε Δία και Κρόνου, είτε Δία και Αφροδίτης, που απλώς συνέπεσε τη χρονική εκείνη στιγμή και ήταν ορατή ως αρκετά φωτεινότερο από τα υπόλοιπα άστρο. Τέτοιες ερμηνείες, εκτός του ότι δεν είναι γενικά αποδεκτές επιστημονικώς, δεν ερμηνεύουν το φαινόμενο, που περιγράφει η Βίβλος, και προκαλούν εύλογα ερωτήματα όπως: Πως η «σύνοδος» αυτή οδηγούσε ανθρώπους σε τόσο μεγάλες αποστάσεις; Πως εξαφανίσθηκε και επανεφανίσθηκε, όταν οι Μάγοι έφθασαν στον Ηρώδη; Πόσο χρόνο διήρκεσε αυτή η «σύνοδος»; Από το βιβλικό κείμενο εξάγεται ότι δύο ολόκληρα χρόνια ταξίδευαν οι Μάγοι για να φθάσουν στο Βρέφος, οδηγούμενοι από τον αστέρα. Έτσι υπολόγισε («ηκρίβωσε») τον χρόνο ο Ηρώδης (Ματθ. 2,7) και διέταξε τη σφαγή των Νηπίων της Βηθλεέμ «από διετούς και κατωτέρω» (2,16). Είναι χαρακτηριστικό ότι η προσκύνηση των Μάγων, κατά το ιερό κείμενο, δεν έγινε στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ, αλλά «εις την οικίαν», όπου διέμενε «το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού» (2, 11). Ισως η ερμηνεία του αγίου Θεοφυλάκτου ότι ο αστέρας ήταν «αγγελική δύναμις» (Άγγελος), που οδηγούσε του Μάγους, είναι πολύ πιο λογική από «επιστημονικές» θεωρίες, όπως οι παραπάνω.

Η καθιέρωση της εορτής των Χριστουγέννων

Είναι αληθές ότι η Βιβλική Παράδοση δεν διέσωσε την ακριβή ημερομηνία της Γεννήσεως του Χριστού. Τα ιερά κείμενα δεν παρέχουν καμμιά ασφαλή πληροφορία για την εποχή της Γεννήσεως. Η εινόνα των Χριστουγέννων που έχουμε στον νού μας, με τα χιόνια και το ψύχος, είναι μεταγενέστερης δυτικής προέλευσης και δεν στηρίζεται στα κείμενα. Το Σπήλαιο ήταν μάλλον πρόχειρο κατάλυμα της Θεοτόκου και του Ιωσήφ και όχι χώρος προστασίας από το κρύο. Κατά τον ίδιο τρόπο, η Φάτνη χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εναποθέσεως του Βρέφους («κούνια») και όχι ως θερμαντικό μέσο. Πουθενά δεν αναφέρεται χιονόπτωση, βροχή, κακοκαιρία, ψύχος, φαινόμενα άλλωστε πολύ σπάνια για την περιοχή. Η αναφορά σε «ποιμένας ... αγραυλούντας και φυλάσσοντας φυλακάς της νυκτός» (Λουκ. 2,8) μάλλον παραπέμπει σε άλλη εποχή. Προσπάθειες χρονολογήσεως με βάση τη σύλληψη του Προδρόμου και την εφημερία του Ζαχαρία στον Ναό δεν έχουν οδηγήσει ασφαλή συμπεράσματα. Ουσιαστικά, η ακριβής ημερομηνία της Γεννήσεως παραμένει άγνωστη.

Αυτό, όμως, δεν εμπόδισε την Εκκλησία να καθιερώσει μια μέρα τιμής για το μεγάλο αυτό γεγονός, αφού σημασία έχει η τιμή του γεγονότος κι όχι η ακριβής ημερομηνία του. Οι πρώτες αναφορές στον εορτασμό της Γεννήσεως υπάρχουν σε κείμενα του πάπα Τελεσφόρου (125-136), σύμφωνα με κάποιους ερευνητές (Ν. Ιωαννίδη «Η εορτή Χριστουγέννων - Θεοφανείων», στοΤο Χριστιανικόν Εορτολόγιον, Αθήναι 2007, σ. 132). Σαφέστερες πληροφορίες παρέχουν κείμενα του 3ου μ.Χ. αι., χωρίς αυτό να σημαίνει ότι νωρίτερα η Εκκλησία δεν τιμούσε το γεγονός, περ’ ότι οι συνθήκες της εποχής καθιστούσαν προβληματικό κάθε εορτασμό, λόγω π.χ. των διωγμών του Χριστιανισμού. Είναι ιστορικά βέβαιο, ότι στην Ανατολή τον 3ο μ.Χ. αι. η Γέννηση εορταζόταν μαζί με τη Βάπτιση του Χριστού στις 6 Ιανουαρίου, με το κοινό όνομα «Θεοφάνεια», ως εορτές φανερώσεως του Θεού στον κόσμο. Άλλωστε, η προσωνυμία «Θεοφάνεια» προσιδιάζει περισσότερο στη Γέννηση παρά στη Βάπτιση, γιατί τότε «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α' Τιμ. 3,16). Στη Δύση η Γέννηση εορταζόταν στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα που οι εθνικοί λάτρευαν τον φυσικό ήλιο. Ο λόγος του εορτασμού της Γεννήσεως τη μέρα αυτή είναι προφανής: οι Χριστιανοί ήθελαν να διακηρύξουν σε κάθε κατεύθυνση ότι ο κτιστός ήλιος δεν έχει καμμία θεία ιδιότητα και είναι απλώς δημιούργημα του αληθινού Ηλίου της Δικαιοσύνης. Σαφείς αναφορές στην ιδιότητα του Χριστού ως Ηλίου της Δικαιοσύνης υπάρχουν μέχρι σήμερα στην υμνολογία των Χριστουγέννων. Σιγά – σιγά επικράτησε και στην Ανατολή ο εορτασμός της Γεννήσεως στις 25 Δεκεμβρίου. Αυτό έγινε τον 4ο μ.χ. αι., με τη συμβολή των Πατέρων της Εκκλησίας Βασιλείου του Μεγάλου και Γρηγορίου του Θεολόγου.

Πρέπει να σημειωθεί, ότι ο εορτασμός των μεγάλων εορτών, με αφορμή σταθμούς της ζωής του Χριστού, είναι απόλυτα σύμφωνος με το γράμμα και το πνεύμα της Αγ. Γραφής. Στην Παλαιά Διαθήκη εορτάζονται γεγονότα θαυμαστής σωτηρίας του Λαού του Θεού. Ο ίδιος ο Κύριος προέτρεψε τους Μαθητές να επιτελούν την «ανάμνησιν» του Πάθους Του (Λουκ. 22,19-20). Κατά το παράδειγμα της «αναμνήσεως» του Πάθους και της Αναστάσεως του Χριστού, καθιερώθηκαν οι μεγάλες Δεσποτικές εορτές. Για τη Γέννηση είναι σαφής η μαρτυρία της Κ. Διαθήκης ότι και οι Άγγελοι ανύμνησαν το γεγονός, δοξολογούντες τον Θεό και ψάλλοντες «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη» (Λουκ. 2,13-14). Αυτό επέδρασε προφανώς καταλυτικά στην πρώϊμη καθιέρωση του εορτασμού της Γεννήσεως του Χριστού από την αρχαία Εκκλησία.

Το θεολογικό νόημα της Γεννήσεως

 Η Γέννηση του Χριστού εκτός από ιστορικό γεγονός είναι «το μέγα της ευσεβείας μυστήριον» (Α' Τιμ. 3,16), το μεγάλο μυστήριο, που πρέπει να σεβόμεθα. Ποιο ακριβώς είναι το μυστήριο αυτό; Είναι το γεγονός ότι «Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α' Τιμ. 3,16), το ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος. Μυστήριο «χρόνοις αιωνίοις σεσιγημένον, φανερωθέν δε νυν» (Ρωμ. 16,25). Είναι ουσιαστικά το μυστήριο της σωτηρίας μας, το οποίο διακονεί και ενεργεί ο ίδιος ο Υίός του Θεού, ο Οποίος έγινε άνθρωπος ακριβώς για να σώσει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος από τη «δουλεία του εχθρού». Με την έλευσή Του στον κόσμο ο Υιος του Θεού ενώνεται μαζί μας και μας σώζει: αφ’ ενός μεν η ανθρώπινη φύση ενώνεται με τη θεία στο πρόσωπο του Χριστού, αφ’ ετέρου δε καθένας από μας ενώνεται με τον Χριστό κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα Του. Κατά τη σαφή διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας «ό,τι ενώνεται με τον Χριστό, εκείνο και σώζεται» και «εκτός του Χριστού δεν υπάρχει σωτηρία.

Είναι, λοιπόν, δυνατό να μην χαιρόμεθα και να μην πανηγυρίζουμε για την έλευση του Χριστού στον κόσμο; Είναι δυνατό να αδιαφορούμε μπροστά στο μεγάλο γεγονός, στο οποίο βασίζεται η σωτηρία μας; Μόνο όσοι δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση η αντίληψη του μυστηρίου της σωτηρίας, του «χρόνοις αιωνίοις σεσιγημένου», μπορεί να υιοθετούν μια τέτοια στάση. Αν οι Άγγελοι του ουρανού πανηγυρίζουν και ψάλλουν ύμνους για τη δική μας σωτηρία, για την «ειρήνην» και «ευδοκίαν» που ήλθε στον κόσμο («και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία», Λουκ. 2,14), τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Να γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία πανηγυρίζει τη Γέννηση του Χριστού, ως γεγονός παραπλήσιο με αυτό της Αναστάσεως. Να γιατί η υμνολογία της αποτελεί έκρηξη χαράς για τη σωτηρία, που ήλθε στον κόσμο. Να γιατί ψάλλει μαζί με τους Αγγέλους: «Χριστός γεννάται, δοξάσατε· Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε· Χριστός επί γης, υψώθητε». 

(Κείμενο από το έντυπο «Ορθοδοξία και αίρεσις» της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας, τεύχ. 71, Νοε. – Δεκ. 2010).

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ   www.egolpion.com

30  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2011

Read more:http://www.egolpion.com/istorikh_gennisis.el.aspx#ixzz2kmbQkZ3r

«Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ»! (Ανασκευή μιας ακόμη αντιχριστιανικής τερατολογίας)

κλικ στη φωτό για μεγέθυνση

 «Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ

ΤΩΝ ΡΩΜΑΙΩΝ»!

(Ανασκευή μιας ακόμη αντιχριστιανικής τερατολογίας)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ

Θεολόγου – Καθηγητού

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον:Από το «Caesar's Messiah» στο «Covert  Messiah»! Το δεύτερο μέρος του παραμυθιού που δεν πείθει ούτε τους ίδιους τους μυθοπλάστες!Προφανώς οι συντελεστές του έχουν και σκοπό και διάθεση να εξακολουθήσουν τον κατήφορο της γελοιοποίησης μέσω παραμυθιών που αναβαπτίζονται ...επιστημονικές μελέτες! Το αστείο ξεκίνησε πέρσι 27 Οκτωβρίου με την προβολή του «πολυαναμενόμενου» ντοκιμαντέρ Caesar's Messiah από τον σκηνοθέτη Fritz Heede. Τότε σε άρθρο μας είχαμε παρουσιάσει ένα μικρό μόνο μέρος των ιστορικών μαρτυριών για το Ιησού Χριστό. Σήμερα ο μύθος επιστρέφει φανερά απογυμνωμένος -ακόμα και- από κάθε ίχνος επιστημονικοφάνειας. Στο περιοδικό «ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ» του Ελεύθερου Τύπου (βλέπε φωτό παραπάνω) μεταξύ δράκων, μονόκερων και …τρολς μαθαίνουμε για την επιστημονική αποκάλυψη που θα συγκλονίσει τα θεμέλια του χριστιανικού κόσμου! Δεν έχει σημασία που ο ίδιος ο αρθρογράφος δηλώνει ότι η «επιστημονική» θεωρία που μας παρουσιάζει έχει πολλά κενά έτσι ώστε να έχει «δεχτεί επικριτικά σχόλια ακόμα και από εκπροσώπους του μυθικιστικού κινήματος»! Σημασία έχει ότι «άλλες μυθικιστικές σχολές και προσεγγίσεις έχουν ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια να ακούγονται από τα ακαδημαϊκά έδρανα…».Δεν πειράζει που αυτό που θα δείτε στον κινηματογράφο το απορρίπτουν ακόμα και οι ίδιοι οι μυθικιστές, σημασία έχει να αμφισβητηθεί έστω και με αοριστολογίες και ατεκμηρίωτες υποθέσεις το πρόσωπο που τους ενοχλεί και που θα ήθελαν να μην ΥΠΑΡΧΕΙ, του Ιησού Χριστού!!! Εύστοχη ομολογουμένως η αναφορά του αρθρογράφου στην περίφημη δήλωση του κ.Μάριου Μπέγζου για την Ιστορικότητα του Ιησού. Αλήθεια όμως, γιατί εξαφανίστηκε από το διαδίκτυο το βίντεο με τη συνέντευξή του στη δημοσιογράφο κ.Ρίκα Βαγιάνη; «Κάτι το οποίο αποδεικνύεται, επιβάλλεται κιόλας. Αν η ύπαρξη του Χριστού αποδεικνυόταν μαθηματικώς – ιστορικώς, θα ήταν υποχρεωτική για τους ανθρώπους, ενώ τώρα είναι στη διάθεση των ανθρώπων. Δεν είναι υποχρεωτική, είναι μόνο δεσμευτική». (πηγή)

Ακολουθεί το εξαιρετικό άρθρο του κ.Λ.Σκόντζου:

        Άλλη μια «ρουκέτα» ρίχτηκε αυτές τις ημέρες από τους δαιμονικά μαινόμενους χριστιανομάχους. Όσο βλέπουν ότι τα βρώμικα χτυπήματά τους κατά της Εκκλησίας του Χριστού δεν φέρνουν τα επιθυμητά αποτελέσματα, λυσσομανούν και προσπαθούν να εφεύρουν άλλα, πιο «αποτελεσματικά». Κάποιος, λοιπόν, αμερικανός «επιστήμονας» ονόματιJosephAtwill,εξέδωσε αυτές τις ημέρες μια βαρύγδουπη ανακοίνωση, ότι δήθεν ανακάλυψε τη γένεση του Χριστιανισμού! Ότι δήθεν, οι διδασκαλίες  της Εκκλησίας είναι «παραμύθια» και πως θα οδηγήσει τους ολιγόπιστους στην απιστία!

      Ας δούμε τι ισχυρίζεται και ας δώσουμε τις δέουσες απαντήσεις για την «συνταρακτική του ανακάλυψη». Αρχίζει ο «επιστήμων» με τον ισχυρισμό του, που δεν είναι βεβαίως δικός του, αλλά έχει υποστηριχθεί από χιλιάδες στόματα χριστιανομάχων, ότι ο Ιησούς Χριστός «δεν υπήρξε ποτέ»! Για να δικαιολογήσει όμως την αρχέγονη πίστη της Εκκλησίας σ’ Αυτόν, επινόησε τη «δημιουργία» του! Αυτό είχαν υποστηρίξει ανεπιτυχώς πολλοί αρνητές στο παρελθόν, όπως λ.χ. μαρξιστές ιστορικοί, οι οποίοι είχαν διατυπώσει τη θεωρία της «δημιουργίας» του Ιησού από το «προλεταριάτο» της εποχής εκείνης! Ο κ. Joseph Atwill δε δέχεται τη θεωρία της «δημιουργίας» του Ιησού από το ρωμαϊκό «προλεταριάτο», αλλά από τις ρωμαϊκές αρχές! Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο αμερικανός «επιστήμων» ισχυρίζεται πως οι Ρωμαίοι «δημιούργησαν» τον «μύθο» του Ιησού, με σκοπό να αποκοιμίσουν τους σκληροτράχηλους και δυσκολοκυβέρνητους Ιουδαίους, με το κήρυγμα της αγάπης και της ειρήνης, που επαγγέλλεται ο Ιησούς, ώστε να μην επαναστατούν κατά των κατακτητών τους! «Οι Ρωμαίοι εφεύρισκαν διάφορους τρόπους για αν διατηρήσουν την τάξη στην περιοχή, όταν δε μπορούσαν να έχουν το αποτέλεσμα που επιδίωκαν» δήλωσε ο Atwill. Δείτε και την «απόδειξη» της θεωρίας του: εκμεταλλεύτηκαν, λέει τις περί Μεσσία προσδοκίες των Ιουδαίων και τους τον «δημιούργησαν» για να τους ποδηγετήσουν!

       Για να κάνει πιο αληθοφανή την αλλόκοτη θεωρία του, «επιστράτευσε» και το γνωστό Ιουδαίο ιστορικό Φλάβιο Ιώσηπο, στο έργο του οποίου, κατά τον συγγραφέα, «συναντάμε στοιχεία, που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη», χωρίς να έχει την ειλικρίνεια να αναφέρει ότι τα γεγονότα που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη, προηγούνται κατά σαράντα και πλέον χρόνια του έργου του Ιώσηπου! Και συνεχίζει ο «επιστήμων» με το εξής τραγελαφικό συμπέρασμα: «αυτό που διαφεύγει στους περισσότερους ερευνητές είναι ότι οι θέσεις του Ιησού έμοιαζαν αρκετά με αυτές που διατύπωσε ο αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος»!!!

       Για να δώσει επίσης «κύρος» στη θεωρία του, την έντυσε με «επιστημονικό μανδύα», δηλώνοντας πως με τη θεωρία του υπηρετεί την επιστήμη! Ιδού τι δήλωσε: «Δεν θέλω να αναστατώσω τους Χριστιανούς, αλλά αυτή η έρευνα είναι αναγκαία για την επιστήμη. Όλοι πρέπει να γνωρίζουμε την αλήθεια για το παρελθόν μας έτσι ώστε να μπορούμε να κατανοήσουμε πως και γιατί οι κυβερνήσεις δημιουργούν ψεύτικους θεούς και αλλοιώνουν την ιστορία». Εκών - άκων, αποκάλυψε τις εσώτατες προθέσεις του, να καταδείξει το Χριστό ως «κυβερνητικό δημιούργημα ψεύτικου θεού»! Να απαλλάξει τον κόσμο, και προπάντων τον εαυτό του, από τον «υπαρκτό» Ιησού! Το εσώτατο πάθος της ψυχής του είναι εμφανές!  

       Δε νομίζουμε ότι έχει την παραμικρή σοβαρότητα η αλλόκοτη θεωρία του αμερικανού «επιστήμονα». Είναι τόσο επιστημονικά αστήρικτη, με τα αυθαίρετα υποκειμενικά συμπεράσματα, ώστε να αγγίζει τα όρια της φαιδρότητας και της γελοιότητας. Όμωςεπειδή κάποιοι αδαείς διάβασαν την εξωφρενική αυτή είδηση, της δήθεν «μεγάλης αποκάλυψης», την οποία βεβαίως πρόβαλλαν δεόντως τα κατευθυνόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και προφανώς σκανδαλίστηκαν, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια σύντομη ανασκευή της.

       Ο κ. Joseph Atwill  είτε αγνοεί, είτε, το χειρότερο, παραβλέπει την πολιτική και θρησκευτική κατάσταση του 1^ουμ. Χ. αιώνα. Αποσιωπά το γεγονός ότι οι Ιουδαίοι θεωρούνταν από τους Ρωμαίους κατακτητές ο πλέον βάρβαρος, ατίθασος και δεισιδαίμων λαός. Ένα πραγματικό «μίασμα» στο μωσαϊκό των λαών της αυτοκρατορίας και ως εκ τούτου οι δυνάστες δεν έβλεπαν τίποτε το θετικό σ’ αυτούς. Ιδιαιτέρως αποστρέφονταν τη θρησκεία τους, η οποία, μόνη αυτή, μέσα στο απίστευτο εύρος των ειδωλολατρικών θρησκευμάτων, αρνούνταν να συγκεραστεί με αυτά και να ενταχθεί στα ανεκτά θρησκεύματα του κράτους. Η μόνη ανοχή τους για την ιουδαϊκή θρησκεία ήταν η καθημερινή θυσία στο ναό της Ιερουσαλήμ υπέρ του ρωμαίου αυτοκράτορα. Όταν αυτή έπαψε να τελείται, κατά την επανάσταση του 68 μ. Χ., αποτέλεσε την κύρια αιτία πολέμου με τους κατακτητές. Η Ιουδαία επίσης συγκαταλέγονταν στις πλέον ασήμαντες επαρχίες και ως εκ τούτου ελάχιστα ασχολούνταν η ρωμαϊκή εξουσία με αυτήν. Ασχολήθηκε μόνον όταν αναγκάστηκε να καταστείλει τις εξεγέρσεις των επαναστατημένων Ιουδαίων, οι οποίοι εμφορούνταν από μεσσιανικές ιδέες.Αυτές οι ιδέες ήταν μισητές από τους Ρωμαίους, διότι τους δημιουργούσαν προβλήματα. Αυτό σημαίνει ότι, όχι μόνο δεν ήταν δυνατόν να τις υιοθετήσουν, όπως αυθαίρετα υποστηρίζει οAtwill, αλλά έκαναν ό, τι ήταν δυνατόν να τις πολεμήσουν και να τις εξαφανίσουν, διότι μπορούσαν να πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις στους κατακτημένους λαούς.

      Με άλλα λόγια, αν οι Ρωμαίοι κατακτητές χρησιμοποιούσαν τον ιουδαϊκό μεσσιανισμό, θα άνοιγαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, τους ασκούς του Αιόλου για την εύθραυστη εσωτερική ειρήνη της αυτοκρατορίας! Θα ενεθάρρυναν τις απελευθερωτικές προσδοκίες, όχι μόνο των Ιουδαίων, αλλά και άλλων κατακτημένων λαών!

      Κανένας όμως σοβαρός ιστορικός δεν αρνείται ότι ο Χριστιανισμός υπήρξε η κύρια αιτία της κατάρρευσης του ρωμαϊκού ιμπέριουμ. Οι Χριστιανοί, αρνούμενοι να λατρεύσουν το «θεό» αυτοκράτορα, το σύμβολο της ενότητας και της δύναμης της αυτοκρατορίας, έγιναν οι πιο επικίνδυνοι επαναστάτες και γι’ αυτό άλλωστε καταδιώχτηκαν άγρια, και όχι γι’ αυτή καθ’ εαυτή την πίστη τους, στο όντως ανεξίθρησκο ρωμαϊκό κράτος. Ύστερα από διακόσια πενήντα χρόνια κατόρθωσαν να γίνουν οι κύριοι της αυτοκρατορίας, παρ’ όλα τις φοβερές διώξεις και τα εκατομμύρια των μαρτυρικών θανάτων! Δηλαδή, αν δεχτούμε την αλλόκοτη θεωρία του Atwill, οι «ηλίθιοι» Ρωμαίοι δημιούργησαν τον Χριστιανισμό για να γκρεμίσει την αυτοκρατορία τους!

       Ισχυρίζεται ο κ. Atwill  ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας των Ιουδαίων πιστευόταν από αυτούς ότι θα έφερνε την αγάπη και την ειρήνη και έτσι θα «αποκοίμιζε» τους κατακτημένους Ιουδαίους. Αποσιωπά όμως ότι η ιουδαϊκή αντίληψη ήταν εντελώς διάφορη.Οι Ιουδαίοι δεν πρόσμεναν έναν πράο δάσκαλο, αλλά έναν ένδοξο και κραταιό βασιλιά, ο οποίος χωρίς οίκτο και έλεος θα κατάσφαζε τους εχθρούς τους και θα τους καθιστούσε κύριους και δυνάστες  της οικουμένης!Απόδειξη ότι οι άρχοντες των Ιουδαίων και η πλειοψηφία του ιουδαϊκού λαού απέρριψε το Χριστό, διότι δεν εκπλήρωνε τις δικές τους αντιλήψεις, και τον θανάτωσαν, σε αντίθεση με τους διάφορους επαναστάτες της εποχής, οι οποίοι είχαν γίνει θρύλοι για τον ιουδαϊκό λαό (Θευδάς, Σίμων, Ελεάζαρος, Ιούδας, κλπ)!   

       Ισχυρίζεται τέλος ο κ.Atwillότι δήθεν οι θέσεις του Ιησού έμοιαζαν αρκετά με αυτές που διατύπωσε ο αυτοκράτορας Τίτος Φλάβιος! Ψεύδος ανενδοίαστο!

Συγκρίνει και ταυτίζει τον απόλυτα αγαθό και αναμάρτητο Χριστό με τους διεφθαρμένους ρωμαίους αυτοκράτορες, οι οποίοι, κατά γενική ομολογία, είχαν ξεπεράσει κάθε όριο ηθικής παρεκτροπής και θηριωδίας! Κανένας σοβαρός ιστορικός δεν τόλμησε να το κάνει ως τώρα! Επικαλείται τον Ιώσηπο, αλλά δεν αναφέρει τις ασύλληπτες βαρβαρότητες και ωμότητες που διέπραξαν οι ρωμαίοι στρατιώτες κατά των Ιουδαίων επαναστατών στην φοβερή άλωση της Ιερουσαλήμ του 70 μ. Χ. κατά διαταγή του στρατηγού Τίτου, τις οποίες έχει διασώσει ο αποστάτης ιουδαίος ιστορικός! Αυτή είναι η «επιστημονικότατα»  του κ. Atwill! Αυτός είναι ο «επιστήμων», ο οποίος «τόλμησε» να γκρεμίσει τον Χριστιανισμό και του οποίου την «επιστημονική» θεωρία προβάλλουν υπερβαλλόντως, όπως αναφέραμε, τα κατευθυνόμενα μέσα ενημέρωσης!  

       Κλείνοντας την αναφορά μας στο παραδοξολόγημα - τερατολόγημα του αμερικανού «επιστήμονα», θεωρούμε ότι δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ακόμα βέλος του αντιχριστιανικού οπλοστασίου κατά της Εκκλησίας μας. Μια ακόμη αναποτελεσματική ρουκέτα, η οποία δε μπορεί να πλήξει την πίστη μας, αλλά μόνο να προκαλέσει θόρυβο και σύγχυση. Μια ακόμη απέλπιδα προσπάθεια των χριστιανομάχων να καταφέρουν όσο το δυνατόν πιο δυνατό κτύπημα στην αήττητη Εκκλησία του Χριστού, παρ’ όλο ότι  γνωρίζουν ότι τα  όπλα τους είναι σαθρά και αναποτελεσματικά και δεν μπορούν να κατεδαφίσουν το θείο εκκλησιαστικό οικοδόμημα. Γι’ αυτό στοχεύουν στις «παράπλευρες απώλειες», ήτοι στη δημιουργία σύγχυσης στους αδαείς και στη σπορά αμφιβολιών στους πιστούς. Αυτό το σκοπό έχει και η ειρημένη σαθρή και αντιεπιστημονική θεωρία!                   

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com

24  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013

Read more:http://www.egolpion.com/joseph_atwill.el.aspx#ixzz2kmaVIcFT